این ماشین به افراد کم‌بینا امکان به دست آوردن دید محدودی از چهره دوستان، خواندن کتاب و مطالعه طرح‌های ساختمان‌هایی را که قصد رفتن به آنها را دارند، می‌دهد.
به گزارش رویترز این وسیله به یک کامپیوتر شخصی متصل می‌شود و از دیودهای گسیل‌کننده نور برای انداختن تصاویر انتخابی به درون چشم فرد استفاده می‌کند تا به فرد دچار ناتوانی بینایی امکان دیدن کلمات یا تصاویر را بدهد.
خانم الیزابت گلدرینگ، طراح این ماشین، که تا به حال سه جلد کتاب شعر منتشر کرده و از لحاظ قانونی نابینا محسوب می‌شود(حدت بینایی‌اش کمتر از یک دهم است) می‌گوید:" این وسیله تصویر را درست بر روی شبکیه می‌اندازد."
این وسیله که درون جعبه‌ای به ابعاد 30 سانتی‌متر در 15 سانتی‌متر در 15 سانتی‌متر قرار دارد، بنابراین قابل حمل با فرد نیست و نمی‌شود با آن به آسانی در فضایی شلوغ و ناآشنا حرکت کرد؛ اما می‌تواند به فرد کمک کند که کلمات چاپی، تصاویر افراد، و نقشه اتاق‌ها را مطالعه کند.
این ابزار تنها برای افرادی قابل‌استفاده است که شبکیه چشم آنها تا حدی کار می‌کند و افراد کاملا نابینا نمی توانند از آن استفاده کنند.
مهمترین استفاده عملی این دستگاه برای یک فرد کم‌بینا این است که می‌تواند با آن یک طرح سه‌بعدی ساخته‌شده با کامپیوتر از یک اتاق یا مکان عمومی را مطالعه کند تا قبل از رفتن به آنجا با محیط آشنا شود.
فرد کم‌بینا برای این کار مانند بازی‌های کامپیوتری واقعیت مجازی یک عینک مخصوص را به چشم می‌زند و با یک جوی استیک درون تصویر حرکت می‌کند.
تکنولوژی‌های قبلی برای کمک به افراد کم‌بینا از وسائلی مانند تلویزیون مدار بسته یا گرفتن تصویر و انداختن روی صفحه نمایش ویدئویی استفاده می‌کردند و نه انداختن مستقیم تصویر بر روی شبکیه.
MIT تخمین می‌زند که تولید این “ماشین دیدن" 4000 دلار خرج بردارد.
