هشمهری آنلابن- گروه خانواده؛مژگان محرابی:گفتن جملاتی مانند: «دیدی علی توی فلان درست نمره بالاتری از تو گرفت؟»، «تو هیچ وقت نمی توانی مثل خواهرت داستان های خوبی تعریف کنی.»، «چرا سعی نمی کنی برای برادرت نقاشی های زیبایی بکشی؟» در واقع به او نشان می دهد در صورت انجام دادن آن کارها فرد ارزشمندی است. این طرز برخورد اثر مخربی در روحیه کودک دارد به گونه ای که احساس بی عرضه بودن می کند.
زهرا سادات طالبیان روانشناس کودک در این باره می گوید: «مقایسه کردن کودک خصلت حسادت را در او به وجود می آورد. در بعضی مواقع بچه بی توجه به استعدادهایی که دارد از خود متنفر می شود. این بچه ها تنها زمانی خوشحالند که از دیگران بهتر عمل کنند. بنابراین همه تلاش خود را به کار می گیرند تا بهترین باشند.
کمال گرایی شاید خصلت خوبی باشد اما باید توجه داشت همه ما توانمندی یکسانی نداریم و نمی توانیم در همه زمینه ها فرد موفقی باشیم. به طور مثال کودکی مدام به فکر جلوزدن از دیگران است، هدف ارزشمندی ندارد. به مرور زمان از خودش و دیگران متنفر می شود. بعد هم ناامیدی و اضطراب به سراغش می آید. بنابراین والدین اگر می خواهند فرزندان موفقی داشته باشند باید با توجه به استعداد و ظرفیت کودک از او توقع داشته باشند.
مشکل دیگری که در اثر مقایسه کردن کودکان ایجاد می شود، لجباز شدن آنهاست. وقتی کودک نمی تواند فشارهای پدر و مادر را تحمل کند، برای مبارزه، لجبازی را انتخاب می کند.
نتیجه سویی که در اثر مقایسه کردن به وجود می آید، ترس بچه ها از شکست است. آنها مرتب در تکاپو هستند که خود را به پدر و مادر اثبات کنند. اما وقتی موفق نمی شوند دچار سرخوردگی شده و احساس ناتوانی می کنند. آنها می ترسند توسط والدین خود سرزنش شوند. این اتفاق بدی است. ما باید به بچه های خود بیاموزیم، هیچ انسانی از اول کامل نبوده و بسیاری از موفقیت ها با تلخ ترین شکست ها رخ داده است.
نقش مهم والدین دادن امنیت خاطر به بچه هاست. باید همواره کنارشان باشند نه اینکه برای هر مسئله پیش پا افتاده ای به او سرکوفت بزنند. کودک در صورت احساس ناامنی اضطراب می گیرد. دروغگو می شود.»
نظر شما