همشهری‌آنلاین - اگر به تومان حساب کنیم، ۱۰۰ میلیارد یک عدد ۱۲رقمی محسوب می‌شود؛ تازه‌ترین حد نصابی که فوتبال خوش‌اشتهای ایران به سمت آن یورش برده است. این روزها زیاد این عدد را می‌شنویم؛ رقمی که شاید زمانی نه‌چندان دور از کل هزینه لیگ ایران بالاتر بود، اما حالا ۱۰۰ میلیارد را فقط کنار نام یک نفر می‌شنویم!
از پیشنهاد بیرو تا ماشین کنعانی
آخرین پرده از داستان ۱۰۰ میلیارد تومانی‌ها در فوتبال ایران، اظهارنظر بسیار جنجالی محمدحسین کنعانی‌زادگان بود. مدافع تیم ملی در یک مصاحبه تصویری مدعی شد خودرویی که با حواله پاداش مربوط به واردات اتومبیل خارجی به ایران آورده، حدود ۱۰۰ میلیارد تومان قیمت دارد. این جملات، یک زلزله واقعی در ورزش ایران به پا کرد و بسیاری نسبت به تبعیض گسترده بین رشته‌های مختلف اعتراض کردند. خود کنعانی البته کمی بعد عقب نشست و گفت شوخی کرده، اما بعید است افکار عمومی اظهارنظر دوم مدافع پرسپولیس را باور کند.
این اما اولین‌باری نیست که طی ماه‌های گذشته عدد ۱۰۰ میلیارد تومان به گوش اهالی فوتبال می‌خورد. پیش از این نیز گفته شد پیشنهاد باشگاه استقلال برای جذب علیرضا بیرانوند، پرداخت همین مبلغ به او البته برای ۲فصل بازی است. کسی در استقلال تکذیب نکرد و خود بیرانوند هم گفت عدد مورد نظر ۱۱۰میلیارد تومان بوده است! امسال یک مرتبه دیگر هم این عدد را شنیدیم؛ زمانی که محمدرضا زنوزی مالک تراکتور روی آنتن شبکه ۳ مدعی شد قرارداد رضا اسدی با باشگاه سپاهان ۱۱۳میلیارد تومان برای ۲فصل بوده است. خلاصه اینکه کم‌کم باید عادت کنیم به شنیدن اعداد درشت و تجربه هم نشان داده بعد از مدتی اعتراض، همه به همه‌چیز عادت می‌کنند!
خودتان دربیاورید، خودتان بخورید
این وسط یک پارادوکس وجود دارد؛ اینکه چرا وقتی در اروپا یا همین عربستان این همه برای فوتبال هزینه می‌شود صدای کسی در نمی‌آید، اما به محض رخ‌دادن اتفاقی ولو در ابعاد کوچک‌تر در ایران شاهد اعتراض همگانی هستیم؟ در فوتبال حرفه‌ای جهان، باشگاه‌ها به‌صورت خصوصی اداره می‌شوند؛ خودشان پول درمی‌آورند و خودشان خرج می‌کنند، بنابراین حق اعتراض چندانی هم برای شهروندان باقی نمی‌ماند. این فرق دارد با حواله خودرو و دلار و سکه‌ای که از جیب ملت به فوتبالیست‌ها اهدا می‌شود؛ آن هم بازیکنانی که زحمت کشیدند و ۶گل از انگلیس خوردند!
نه به تبعیض
نهایتا اینکه ولخرجی در فوتبال زمانی آزاردهنده‌تر می‌شود که رنج و عذاب سایر رشته‌های ورزشی را می‌بینیم. چرا باید مدال‌آور دوومیدانی ایران در اسنپ کار کند؟ پول همین خودروی کنعانی را خرج استعدادیابی در ورزش‌های پایه کنید، ببینید چند مدال از آن بیرون می‌آید. این چیزهاست که آدم را اذیت می‌کند.
نظر شما