همشهری آنلاین: از عجایب دوران ما آن است که یک «هولوکاست رسانه‌ای» و دروغین به‌طور مکرر توسط رسانه‌ها برای ما تکرار شده است. اما چند دهه است که یک «هولوکاست واقعی» در جلو چشمان ما در حال وقوع است، اما نهادهای بین‌المللی وظیفه خود را برای جلوگیری از آن انجام نمی‌دهند.
جنایت رسانه‌ای پشتیبان جنایت نظامی
واژه «هولوکاست» که به انگلیسی Genocide تلفظ می‌شود، به‌معنای نسل‌کشی است. آمریکا و صهیونیسم بین‌الملل، با به‌کار بردن این واژه، بهانه‌ای برای تشکیل رژیم جعلی اسرائیل برای خود دست و پا کردند. اما در عمل، نسل‌کشی واقعی در میان مردم فلسطین به راه انداخته‌اند. متأسفانه یکی از قابلیت‌های رسانه این است که اگر جریانی بتواند عمده رسانه‌ها را در خدمت خود بگیرد، می‌تواند به سادگی توجهات را به هر چیزی که می‌خواهد منحرف کند و اجازه ندهد واقعیات بسیار، دیده شوند. به همین دلیل کشورهای غربی از ابتدای اشغال فلسطین، در کنار جنایات گسترده در عرصه نظامی و کشتار وسیع مردم، فضاسازی بدون وقفه رسانه‌ای را در دستور کار خود قرار دادند که این نوع دروغ‌پردازی گسترده رسانه‌ای، شاید در هیچ کجای تاریخ جهان سابقه ندارد.
زمانی که آمریکا موفق شد با فضاسازی رسانه‌ای اینگونه القا کند که صدام سلاح شیمیایی دارد و توانست به این بهانه به عراق حمله کند، پطرس غالی دبیرکل وقت سازمان ملل، از شبکه CNN تحت عنوان عضو شانزدهم شورای امنیت سازمان ملل یاد کرد. چراکه اگر فضاسازی‌های CNN نبود، باور وجود سلاح شیمیایی در عراق شکل نمی‌گرفت.
پروپاگاندای بی‌وقفه
فیلم‌هایی همچون «فهرست شیندلر» و «زندگی زیباست» تنها ۲ نمونه از آثار بی‌شماری است که در ارائه تصویر دروغین از مظلومیت یهودیان و صهیونیست‌ها ساخته شده است و سینمای هالیوود با سرمایه‌گذاری سرسام‌آور سرمایه‌داران صهیونیست، تعداد بسیاری از این دست آثار سینمایی در دهه‌های گذشته تولید کرده است. هیچ‌کدام از این آثار، پشتوانه مستند و واقعی ندارند و همگی براساس تخیل و دروغ‌پردازی ساخته شده‌اند.
بازه زمانی
بازه زمانی ادعایی «هولوکاست رسانه‌ای» مربوط به زمان جنگ جهانی دوم است که این جنگ نهایتاً ۶ سال طول کشید. اما بازه زمانی اشغال فلسطین و کشتار مردم مظلوم این کشور از سال ۱۹۴۸تا امروز ۷۵سال است. با وجود این چرا باید «هولوکاست رسانه‌ای» را باور کنیم اما نسبت به «هولوکاست واقعی» بی‌تفاوت باشیم؟
اسناد و مدارک
از «هولوکاست رسانه‌ای» چه مستنداتی وجود دارد؟ حال آنکه تصاویری که همه ساله از فلسطین مشاهده می‌کنیم آن قدر بی‌شمار است که راه را بر هرگونه انکار و تحریف می‌بندد. روبر فوریسون، نویسنده کتاب «اتاق‌های گاز در جنگ جهانی دوم: واقعیت یا افسانه؟» در این‌باره می‌گوید: «در مرکز اطلاع‌رسانی معاصر یهود در پاریس، هزاران سند را مطالعه کردم. حتی به فقط یک مدرک راضی بودم. اما همین یک مدرک را هم نیافتم.»
سانسور
سانسور و بایکوت کامل درباره هرگونه سؤال از هولوکاست مسئله دیگری است که نشان از دروغ بودن «هولوکاست رسانه‌ای» است. مارک زاکربرگ که خود یهودی است، در سال ۱۳۹۹حذف محتوایی را که هولوکاست را انکار می‌کند رسماً اعلام کرد. حال آنکه شبکه‌های اجتماعی از روز اول با ادعا و شعار آزادی بیان و ایجاد فرصت رسانه‌ای برابر برای همه پا به میدان گذاشتند.
وجدان بشری
چرا در دهه‌های اخیر وجدان بشری درباره اسرائیل همانند فلسطین به درد نیامده و لب به اعتراض نگشوده است؟ اما درباره مظلومیت مردم فلسطین این مسئله را بارها شاهد هستیم؟
با وجود تفاوت‌های فاحش میان «هولوکاست رسانه‌ای» و «هولوکاست واقعی» که به برخی از آنها اشاره شد، چرا هنوز شاهد هستیم که صهیونیست‌ها می‌توانند به جنایات خود ادامه دهند؟ پاسخ در کافی نبودن فعالیت‌های رسانه‌ای در روشنگری و بیان حقایق فلسطین نهفته است. گستره این روشنگری‌ها باید به مرحله‌ای برسد که فشارها بر نهادهای بین‌المللی و کشورهای پشتیبان رژیم غاصب موجب شود مانع از ادامه جنایات صهیونیست‌ها شوند.
نظر شما