به گزارش همشهری آنلاین به نقل از مرکز اسناد انقلاب اسلامی، محمدرضا سعادتی از اعضای ارشد سازمان مجاهدین خلق در ۶ اردیبهشت ۱۳۵۸ و در حین دیدار با ولادیمیر فیسینکو دستگیر شد.
محل تماس، شرکت نولکو (شرکت به ظاهر صنعتی جهت پوشش عملیات جاسوسی سازمان) بود. در زمان دستگیری، یادداشتی مربوط به مذاکره با رابط شوروی از سعادتی به دست آمد که همه موارد و تجهیزات خواسته شده در آن از ضرورت‌های یک کار جاسوسی سازمان‌یافته بود.
محمدرضا فرزند دوم یک خانواده دوازده نفره بود که در سال ۱۳۲۳ در شیراز به دنیا آمد. بر مبنای زندگی نامه‌ای که خودش در زندان ساواک نوشته، به دلیل استعدادش، پدرش او را در کودکی به تهران فرستاد تا تحصیلاتش را ادامه دهد. او در تهران دیپلم گرفت و در سال ۱۳۴۱ با رتبه ۲ در دانشکده فنی دانشگاه تهران رشته برق مشغول به تحصیل شد و در سال ۱۳۴۵ فارغ التحصیل گردید. سعادتی پس از تحصیل به سربازی رفت و به عنوان سپاه ترویج و آبادانی در ایلام مشغول به کار شد. پس از پایان خدمت وظیفه، در سال ۱۳۴۷ وارد کارخانه ذوب آهن شد و در قسمت مونتاژ تجهیزات الکتریکی مشغول فعالیت شد. پس از گذشت دو سال به تهران مهاجرت کرد و به ستاد نیروی هوایی منتقل شد تا به عنوان مهندس تاسیسات مشغول به کار شود. اما در فروردین ۱۳۵۱ به علت «عدم بهره خدمتی و استنکاف از اجرای دستورات» از ارتش اخراج شد. او همزمان با کار دولتی توانست به کمک برادران جلال زاده، شرکتی تحت عنوان «نولکو» تاسیس نماید و از آن طریق با مهدی رضایی آشنا شد و سمپات مجاهدین خلق گردید.
در گزارش ساواک درباره او آمده: «نامبرده اظهار می‌دارد: اخبار و گزارشاتی که از گوشه و کنار جهان در مورد انقلاب می‌شنیدم مرا سخت به این مسیر می‌کشاند که یک فرد انقلابی بشوم. تا اینکه در اواخر سال ۱۳۴۹ عده‌ای از هم دوره‌ای‌های من مثل اسماعیل معینی عراقی و چندتن دیگر به اتهام همکاری با گروه سیاهکل دستگیر و اعدام شدند. این موضوع حالتی بحرانی در من به وجود آورد تا اینکه با شخصی به نام مهدی رضایی (بهروز همایون) آشنا شدم»
سعادتی اگرچه توانست از ضربه ۱۳۵۰ ساواک جان سالم به در ببرد اما به همراه همسرش ناهید جلال زاده در ۱۷ اردیبهشت ۱۳۵۱ دستگیر شد و پس از دستگیری در زندان به حبس ابد محکوم شد. او در زندان به کمون مسعود رجوی پیوست و همسرش ناهید جلال زاده نیز محکوم به حبس ۴ساله شد. سعادتی پس از تغییر ایدئولوژی سازمان و مارکسیست شدن که باعث شکاف در زندانیان شده بود، از زندان اوین به زندان قصر منتقل شد و با گروه لطف الله میثمی به رقابت برخواست. عزت الله مطهری دراین باره می‌گوید: «در زندان قصر ما را به بندهای ۵و۶ بردند. یک جمع کمونیست‌ها بودند و جمع دیگر مجاهدینی‌ها که در راستای منویات رجوی و خیابانی حرکت می‌کردند. در رأس اینها محمدرضا سعادتی بود. جمع سعادتی ۱۸ نفر بود که به سازماندهی و تبلیغ می‌پرداختند و اعتقادی به نجاست مارکسیست‌ها نداشتند. سعادتی را از اوین به قصر آورده بودند که جمع آن‌ها را هدایت کند و در برابر سرکشی‌های گروه میثمی و نیز طرفداران فتوا منسجم کند. این انتقال از سوی ساواک کاملا آگاهانه بود چون او را چند روز در بند ۵، مدتی در بند ۶، و همینطور در بندهای ۳ و ۴ می‌گرداندند تا آخرین دستورات و راهنمایی‌های تشکیلاتی را منتقل کند. فعالیت سعادتی علیه میثمی خیلی شدید بود طوری که هرکسی که با میثمی ملاقات می‌کرد از سوی سعادتی بایکوت می‌شد. به این ترتیب سعادتی در زندان قصر، در رأس مجاهدین قرار گرفت و توانست اکثریت مجاهدین را با خود همراه کند».
در ۲۳ بهمن ۱۳۵۷ زمانی که سازمان مجاهدین خلق طی بیانیه‌ای رسمی اعلام موجودیت کرد، در بین اسامی کادر مرکزی پانزده نفری نام محمدرضا سعادتی به چشم می‌خورد. سعادتی پس از رهایی از زندان ساواک به عضویت هیئت مدیره شرکت نولکو که برای پوشش فعالیت‌های سازمان تاسیس شده بود درآمد و در کنار آن در دادستانی انقلاب ایران نیز مشغول به کار شد. او در این دوره توانست با ماموران شوروی در ایران ارتباط بگیرد. برخی محمدرضا کلاهی را جزئی از شبکه نفوذ سعادتی می‌دانند که توانست فاجعه انفجار ۷تیر ۱۳۶۰ را پدید آورد.
سعادتی در اعترافاتش از نحوه ارتباط با جاسوسان شوروی می‌گوید: «در اوایل اسفند ۱۳۵۹ در تظاهراتی که سازمان در دانشگاه تهران ترتیب داده بود، ولادیمیر فیسینکو که خود را خبرنگار روزنامه ایزوستیا معرفی کرد سوالاتی درباره سازمان مجاهدین و اهداف آن پرسید و باب مراوده باز شد. در نتیجه ملاقات‌های منظم با نامبرده برگزار شد و به ترتیب سوالاتی درباره مساله کردستان، حزب توده، چریک‌های فدایی خلق، اطلاعات افسران سیا در ایران و… مطرح شد که احتمال جاسوسی فیسینکو برای شوروی را به ذهن متبادر می‌کرد»
پس از پیروزی انقلاب، سازمان مجاهدین، از طریق ولادمیر فیسینکو که از افسران رزیدنسی و از کارشناسان مسائل ایران محسوب می‌شد با حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی مرتبط شد و مذاکراتی را صورت دادند. مذاکرات با حضور ولادمیر کوزیچکین و اکثر اعضا و افسران کا. گ. ب در ایران انجام شد. در همین حین، سرویس اطلاعاتی شوروی، دریافت که سازمان به «آرشیو اسناد ساواک» دسترسی دارد. «وقتی این خبر را به مرکز منتقل کردیم، آن‌ها بلافاصله از خود واکنش نشان دادند و طی تلگرامی از مسکو، خطاب به ما چنین نوشتند: «بلادرنگ با مجاهدین تماس بگیرید و از آن‌ها پرونده سرلشکر مقربی در ساواک را بخواهید.» این درخواست روس‌ها توسط سعادتی در سازمان منعکس و از طریق اکبر طریقی که در دادستانی انقلاب کار می‌کرد، پیگیری شد.
محمدرضا سعادتی در ۶ اردیبهشت ۱۳۵۸ و در حین دیدار با ولادیمیر فیسینکو دستگیر شد. محل تماس، شرکت نولکو (شرکت به ظاهر صنعتی جهت پوشش عملیات جاسوسی سازمان) بود. اسناد و محتویات کیف سعادتی در زمان دستگیری از جمله موارد قابل توجهی بود که در پرونده او به چشم می‌خورد.
علاوه بر این اسناد دستنویسی از سعادتی به دست آمد که اهم مطالب مورد بحث بین او و فیسینکو را مطرح ساخته بود. موارد یاد شده به خوبی سطح هماهنگی و همکاری اطلاعاتی مجاهدین خلق و شوروی را نشان می‌داد.
هرچند سعادتی همواره از پذیرش جاسوسی برای شوروی در بازجویی‌های خود طفره رفت اما در زمان دستگیری، یادداشتی مربوط به مذاکره با رابط شوروی از وی به دست آمد که همه موارد و تجهیزات خواسته شده در آن از ضرورت‌های یک کار جاسوسی سازمان‌یافته بود:
«اطلاعاتی، ۱– نیازهایی که ما داریم: الف – به لحاظ من: ۱– ضبط صوت همراه با فرستنده؛ ۲– دوربین کوچک و یا دوربین میکروفیلم؛ ۳– گیرنده و فرستنده‌های خیلی کوچک و ریز؛ ۴– دستگاه‌های استراق سمع از فواصل دور (۵۰ متری)؛ ۵– تجربیات لازم در مورد بایگانی و طبقه‌بندی پرونده‌ها؛ ۶– دستگاه‌های کنترل تلفن، با مشخص‌کننده؛ ۷– دستگاه‌های رمزکننده تلفن؛ ۸– تجربیات لازم در امور اطلاعاتی و ضداطلاعاتی؛ ۹– اطلاعات در مورد فعالیت‌های C. I. A و…؛ ۱۰– مشخص شدن دوره‌ها و ویژگی‌های افرادی که این دوره‌ها را می‌بینند؛ ۱۱– افسران C. I. A را که می‌شناسید، به ما معرفی کنید؛ ۱۲– از شبکه‌های C. I. A در ایران، در صورتی که اطلاعی دارید، می‌توانید با کمک ما آن را رد کنید؛ بدین صورت که اطلاعات را به ما بدهید؛ ما روی آن کار می‌کنیم و سپس، بعد از عمل، آن را برای شما و دولت به طور مفصل تشریح می‌کنیم.»
سازمان مجاهدین قصد داشت با تحویل پرونده سرلشکر مقربی، یکی از حیاتی‌ترین گره‌های جاسوسی شوروی در ازای تحویل سلاح و تجهیزات و اطلاعات پیرامون فعالیت‌های سازمان سیا در ایران را باز کند. سازمان مجاهدین خلق هیچگاه متوجه نشد که محل قرار سعادتی با دبیر اول سفارت شوروی چگونه فاش شد، ولی پس از دستگیری سعادتی، سازمان با تمام قدرت برای پاک کردن جرم جاسوسی تلاش کرد تا کادر مرکزی خود را از جاسوسی مبری سازد.
سعادتی پس از محاکمه به ۱۰ سال زندان محکوم شد ولی پس از اثبات نقش وی در اقدام به ترور آیت‌الله محمدی‌گیلانی، سیداسدالله لاجوردی و محمد کچویی در جریان شورش مسلحانه در زندان که منجر به ترور شهید کچویی مدیر داخلی زندان اوین شد، مجدداً محاکمه و در مردادماه ۱۳۶۰ به اعدام محکوم شد.
نظر شما