اما ما هنوز نتوانسته‌ایم که البته یکی از دلایل آن عمیق‌تر و طولانی‌تر بودن استبداد در کشور ماست.
به گزارش ایسنا، دکتر کاظم معتمدنژاد ـ پدر علم ارتباطات ایران ـ که در همایش رونمایی کتاب ریشه‌های فرهنگی ارتباط در ایران نوشته دکتر مهدی محسنیان‌راد سخن می‌گفت، با بیان این مطلب و با اشاره به تحقیقات بومی و ایرانی دکتر محسنیان‌راد اظهار کرد: باید بررسی‌های تطبیقی تاریخی میان ایران و سایر کشورها در حوزه‌های مختلف ارتباطاتی صورت بگیرد و مشابهت‌ها و تفاوت‌های آنها مشخص شود. [ریشه‌های فرهنگی ارتباط در ایران رونمایی می‌شود]
وی با اشاره به اینکه ریشه‌های سانسور و سکوت در ایران بیش از کشورهای اروپایی است افزود: در فرانسه پنج سال پس از انقلاب در این کشور، که پیشگام آزادی مطبوعات نیز بود قانون لزوم کسب مجوز برای انتشار مطبوعات و سانسور محتوا تجدید نشده و از بین رفت و در حال حاضر 315 سال است که به همین شکل ادامه دارد، اما در ایران با وجود آنکه در اولین قانون مطبوعات کشور که در دوره‌ی مشروطیت تصویب شد انتشار، تنها با اعلام‌نامه صورت می‌گرفت، پس از اصلاح، به ضرورت کسب مجوز تغییر کرد.
او با اشاره به اینکه بعد از پیروزی انقلاب انتظار می‌رفت کسب مجوز انتشار برای مطبوعات از بین برود اما همچنان وجود دارد، ادامه داد: به موجب قطعنامه یونسکو درباره توسعه مطبوعات در مارس 2008، مشخص شد ضرورت ثبت نام برای انتشار مطبوعات از بین رفته و تنها باید آدرس آنها منتشر شود که در صورت ارتکاب جرم بتوان آن را تعقیب کرد؛ این در حالی است که همچنان کسب اجازه برای انتشار روزنامه در کشور وجود داشته و گاهی نیز به بدترین شکل مطبوعات لغو مجوز می‌شوند.
پدر علم ارتباطات ایران خاطرنشان کرد: در تطبیق‌هایی که در مطالعات تاریخی میان ایران و سایر کشورها در حوزه ارتباطات صورت گرفته و باید انجام شود می‌بینیم آنچه در غرب برای مطبوعات اتفاق افتاده، در ایران نیز وجود داشته است. مثلا در نمایشنامه عروسی فیگارو که در قرن هجدهم در فرانسه نوشته شده، آمده است درباره هیچ چیز نمی‌توانم بنویسم حتی هوا این را در نوشته میرزا زین‌العابدین مراغه‌ای نیز می‌توان دید که 150 سال بعد دقیقا همان حرف‌ها را تکرار می‌کند روزنامه‌نگار هیچ چیز نمی‌تواند بنویسد. [روزنامه‌نگاری و کشورهای در حال توسعه]
به گفته وی باید بررسی شود که چرا غربی‌ها توانستند با چنین شرایط تاریخی خداحافظی کنند اما ما هنوز نتوانسته‌ایم که البته یکی از دلایل آن این است که استبداد در کشور ما عمیق‌تر و طولانی‌تر بوده و پس از دوره قاجار، دو دوره استبداد پهلوی را نیز داشته‌ایم، یعنی در دوره‌ای که اروپایی‌ها مطبوعات تجاری را تجربه می‌کردند ما همچنان در دوره استبدادی به سر می‌بردیم.
دکتر معتمدنژاد با بیان اینکه این بررسی‌ها کمک می‌کند راه آینده را بهتر بشناسیم، پیشنهاد کرد: بهتر است ریشه‌های تاریخی اخلاق ارتباطات نیز در نصیحت‌نامه‌های مختلف و آثار کلاسیک فارسی مورد مطالعه قرار گیرد. قطعا اگر بودجه‌های بیشتری به تحقیقات ارتباطاتی اختصاص یابد زمینه‌های خوبی برای انجام تحقیقات کاربردی در این حوزه فراهم خواهد شد. [آموزش اخلاق مطبوعاتی در کشور مغفول مانده‌است]
او همچنین یادآور شد: بهتر است نام کتاب ریشه‌های فرهنگی ارتباط در ایران در چاپ بعد به ریشه‌های فرهنگی ارتباطات (نه ارتباط) در ایران تغییر کند.
