به گزارش همشهری آنلاین، از ۲۲ مهر که بوژی۳۶۰ چرخه برای جابه‌جایی رآکتور آهن‌اسفنجی ماشین‌سازی اراک به سمت کرمان حرکت کرد، روزی نیست که عکس یا فیلمی از این محموله غول‌پیکر و فوق سنگین در شبکه‌های مجازی منتشر نشود؛ محموله فوق سنگین رآکتور آهن‌اسفنجی که به دست مهندسان ماشین‌سازی اراک ساخته شده و قرار است به عنوان سنگین‌ترین، پهن‌ترین و مرتفع‌ترین محموله جاده‌ای کشور به شرکت فولاد بوتیای ایرانیان کرمان تحویل شود. مسیری به طول ۹۹۰ کیلومتر که معمولا ۱۰ ساعته طی می‌شود برای حمل این محموله چند ماه طول خواهد کشید. این محموله به عنوان چهارمین محوله فوق‌سنگین دنیا با یک تیم ۱۵ نفره در حرکت است و «داوود محمدی» سرپرست این تیم در گفت‌وگو با همشهری درباره این سفر طول و دراز و سختی‌های مسیر صحبت می‌کند. او ۶۵ ساله است و در حوزه بارهای فوق سنگین کار می‌کند.
داوود محمدی در کنار محوله غول پیکر
این محموله روز گذشته از روستای «بیاضه» در شهرستان خور و بیابانک مسیر خود را از سر گرفت.
ویدئوی مربوط به حمل این محموله غول پیکر را اینجا ببینید:
برایمان از محموله فوق سنگین بگویید که فیلم‌ها و تصاویرش همه را متعجب کرده است. این محموله چه ابعادی دارد؟
این محموله شرایطش خاص است و بسیاری از شرکت‌های حمل‌ونقل می‌خواستند آن را جا به جا کنند، اما نتوانستند. شرکت حمل و نقل ما اما به دلیل اینکه در زمینه جابه‌جایی محموله‌های فوق سنگین تخصص و تجهیزات لازم را در اختیار دارد، این کار را انجام داد. این محموله ۱۲ متر ارتفاع، ۱۲ متر عرض و ۴۱ متر طول دارد.
جابه‌جایی این محموله غول‌پیکر چگونه در حال انجام است؟
ما این بارهای فوق سنگین را با «بوژی» (بوژی یکی از خودروهای مخصوص حمل و نقل سنگین و فوق سنگین که برای جابه‌جایی محموله‌های عظیم و طولانی و سنگین مورد استفاده قرار می‌گیرد) که ۳ مدل خطی، نیم سایت و سایت دارد، جابه‌جا می‌کنیم. بارهای مشابه با تناژ بالا با سایت حمل می‌شود که معمولا در این شرایط ماشین‌ها می‌توانند از کنار بوژی تردد کنند و مسیر جاده باز می‌ماند، اما محموله غول‌پیکر فعلی با بوژی سایت حمل می‌شود و با توجه به اینکه عرض جاده‌های ما ۱۲ متر و عرض بار هم ۱۲ متر است، در زمان حرکت کل جاده بسته می‌شود. بوژی حمل این بار ۲ سایت ۲۱ محوره است که جمعا ۴۲ محور با حدود ۳۶۰ لاستیک می‌شود. وزن محموله ۵۱۰ تن است که با وزن بوژی و متعلقات در مجموع ۷۲۱ تن در حال حمل است.
حمل چنین محموله‌ای در دنیا سابقه داشته است؟ گفته شده در ایران اولین‌بار است این اتفاق می‌افتد.
بله. این محموله در دنیا چهارمین محموله فوق سنگین با این ابعاد محسوب می‌شود که سه تای قبلی در اروپا جابه‌جا شده بود و برای اولین بار است که در جاده‌های ایران شاهد این جابه‌جایی هستیم. پیش از این حداکثر باری که در مسیرهای طولانی جابه‌جا شده حداکثر ۹-۱۰ متر ارتفاع داشته است. ممکن است در مسافت نزدیک در بنادر چنین حجمی جابه جا شود، اما اینکه یک محموله با این ابعاد یک هزار کیلومتر را طی کند، سابقه نداشته است.
جاده‌های ما کشش این وزن را دارند؟
جاده‌ها مشکلی ندارد، اما تردد با این محموله ماجراهای خودش را دارد. مشکل عمده شبکه‌های برق است که در هر تردد ناچار می‌شویم سیم‌های برق را جمع و برق‌های فشار قوی را قطع کنیم. روال این‌طور است که ما پیش از رسیدن به حوزه هر شهرستانی، مکاتبه می‌کنیم و پلیس راهور و اداره راه آن شهرستان در حوزه استحفاظی خود با ما همراه است. همچنین از اداره برق می‌خواهیم برق فشار قوی را قطع کند که برای هر قطعی ناچار می‌شویم گاهی چند صد میلیون پرداخت کنیم. گاهی حتی مجبور می‌شویم تیر چراغ برق را جابه‌جا کنیم. همه پل‌های عابر پیاده و دوربین‌های راهنمایی و رانندگی در طول مسیر را باز و بعد عبور دوباره نصب می‌کنیم. جاده‌ها کشش وزن را دارند، اما پل‌ها خیر و نمی‌توانیم از روی هیچ پلی در مسیر رد بشویم. به همین دلیل گاهی مجبور می‌شویم کنار پل‌ها راهسازی کنیم.
راهسازی؟ چطور؟
بله. در همین چند ماه که در حرکت هستیم، بارها مجبور شدیم برای اینکه محموله را عبور دهیم کنار پل‌ها جاده بسازیم. همین حالا چند روز است که در روستای «بیاضه» شهرستان خور و بیابانک بار را متوقف کرده‌ایم چون بار از روستا رد نمی‌شود و با گرفتن تراکتور، بیل و کلنگ و آب در حال ساخت یک مسیر پشت روستا هستیم. یک‌بار در هم محدوده «شجاع‌آباد» نطنز ۱۱ روز بار متوقف ماند تا بتوانیم یک رمپ روی ریل راه‌آهن بزنیم. البته که در همه این موارد همه هزینه‌ها با خود ما است و گاهی مجبور می‌شویم به اداره‌ها هم پول پرداخت کنیم.
چرا شما باید این کار را کنید؟
به هر حال بار برای شرکت است و ما موظف هستیم راه را درست کنیم تا بار به مقصد برسد. گاهی اهالی روستاها یا دهیاری و ... کمک می‌کنند، اما هزینه‌ها با خود ماست.
چند نفر در این مسیر همراه هستند؟
ما یک تیم ۱۵ نفره هستیم که ۵ نفر راننده هستند؛ یک نفر راننده ماشین اصلی و ۴ نفر راننده ۴ کشنده. کشنده‌ها در سربالایی‌ها به کمک می‌آیند. همچنین ۲ کارگر برای تعویض لاستیک و خرده‌کاری‌های خودروها همکاری می‌کنند، یک اپراتور مسئول تنظیم ارتفاع سیستم بوژی است و یک اپراتور مسئول بررسی وضعیت بوژی و ۲ نفر متخصص برق همراه هستند.
این افراد همه اهل تهران هستند؟
خیر، از اصفهان، تهران، شیراز همراه ما هستند. در طول مسیر گاهی برخی از افراد تیم که به شهرشان نزدیک هستند برای یکی دو روز می‌روند و به خانواده‌شان سرمی‌زنند و برمی‌گردند، اما هر چه دورتر می‌شویم امکان این کار نیست و به همین دلیل تمام تلاش‌مان این است که زودتر محموله را به کرمان برسانیم تا همه عید نوروز کنار خانواده‌هایشان باشند.
در فیلم‌ها می‌بینیم که موقع حرکت محموله غول‌پیکر ترافیک زیادی ایجاد شده است. مشکلی از این نظر پیش نمی‌آید؟
دقیقا به دلیل هم‌عرض بودند محموله و جاده در همه مسیرهایی که می‌آییم راه پشت سرمان بسته می‌شود و راهی برای عبور خودروها نمی‌ماند. مجبوریم محموله را به پارکینگ‌های کنار جاده هدایت کنیم تا جاده خلوت شود. ممکن است ۱۰ کیلومتر به ۱۰ کیلومتر این شرایط پیش بیاید. در مسیر آن‌هایی که پشت ترافیک می‌مانند بوق می‌زنند و سر و صدا می‌کنند، اما خب ما نمی‌توانیم کاری کنیم تا محموله به یک پارکنیگ برسد.
واکنش مردم در طول مسیر چیست؟
برایشان جالب است. مردم می‌آیند و فیلم و عکس می‌گیرند و گاهی مثل همین چند روزی که در «بیاضه» هستیم، تا نیمه شب هم برای عکس و فیلم می‌آیند و مدتی محموله را تماشا می‌کنند و می‌روند.
روزی چند کیلومتر پیش می‌روید؟
اگر مسیر باز باشد و مشکل برق وجود نداشته باشد، به صورت معمول و استاندارد باید حداقل روزی ۷۰-۸۰ کیلومتر برویم، اما معمولا در هر۵۰ کیلومتر به دلیل تابلوهای راهنمایی و رانندگی، کابل‌های برق یا مسیر مجبور به توقف هستیم. گاهی روزی ۳ یا ۱۰ کیلومر می‌رویم و گاهی بیشتر.
وقتی محموله را متوقف می‌کنید، کجا مستقر هستید؟
عقب کشنده‌ها اتاقک و هر اتاقک ظرفیت ۳-۴ نفر را دارد. همه کارمان از استراحت و خواب گرفته تا خورد و خوراک در همین اتاقک‌هاست.
نظر شما