جهان‌گرمایی بزرگترین چالشی است که بشریت در برابرش ایستاده است. مارتین کایزر، رئیس هیئت نمایندگی گرین‌پیس (صلح سبز) در نشست بن معتقد است، برای روبرو شدن با این چالش، بشریت ناگزیر است که سیاست‌هایش را تغییر دهد. به گفته او: «ما نمی‌توانیم ضرورت‌های علمی را تغییر دهیم، بلکه تنها می‌توانیم سیاست را عوض کنیم. اما اگر سیاست کنونی تغییر نکند، باید سیاست‌مدارانی را انتخاب کنیم که از این سیاست حمایت می‌کنند.»
هیأت نمایندگی گرین‌پیس در نشست بن یک پیام داشت، اینکه زمان آن فرا رسیده که دست به کار شویم.
هشدارهای این سازمان را تمامی ۱۸۳ هیئت نمایندگی دولت‌های مختلف در شهر بن و همچنین سازمان‌های غیر دولتی، شامل گرین‌پیس، صندوق حیات وحش جهانی (WWF)، آکسفام، شبکه اقدام آب و هوایی و ائتلاف جنگل‌های جهان شنیدند.
گزارش‌های آب و هوایی سازمان ملل با تکیه بر بررسی‌های علمی، به وضوح اهداف سال‌های بعدی را روشن کرده است. مردم سراسر جهان باید به منظور جلوگیری از یک فاجعه آب و هوایی اهدافی مشترک را دنبال کنند.
سه هدف برای گریز از فاجعه
تا سال ۲۰۱۵ باید به مرز تعیین شده برای انتشار گازهای گلخانهای رسیده باشیم. تا سال ۲۰۲۰ انتشار این گازها در کشورهای صنعتی نسبت به سال ۱۹۹۰ باید ۲۵ تا ۴۰ درصد کاهش یابد. و تا سال ۲۰۵۰ باید انتشار این گازها باز هم ۸۰ درصد کمتر شود.
در غیر این صورت متوسط دمای کره زمین بیش از ۲ درجه افزایش خواهد یافت و پیامدهای این افزایش دما برای سیاره ما فاجعه‌بار خواهد بود.
اما آمار و ارقامی که به نشست بن ارائه شده نشان می‌دهد که دمای متوسط کره زمین تا سال ۲۰۵۰ بیش از ۳ درجه افزایش خواهد یافت. در حالی که تفاوت دمای امروز و آخرین عصر یخبندان ۲ و ۹دهم درجه سانتیگراد است و این هشداری است بزرگ.
ایوو د بور، رئیس دفتر آب و هوایی سازمان ملل متحد خوش‌بین است و می‌گوید، مذاکرات تدوین پیمان جدید بین‌المللی آب و هوایی تازه آغاز شده است. او می‌گوید دولت‌های جهان با شرکت در نشست بن نشان داده‌اند که می‌خواهند به هدفی واحد دست یابند و این هدف در نشست کپنهاگ که شش ماه دیگر بر پا خواهد شد قابل دست‌یابی است.
ایوو د بور مسیری را که نشست بن باید طی کرده تا نشست کپنهاگ، پایتخت دانمارک به نتیجه برسد را با تعیین چهار هدف اصلی مشخص می‌سازد. به گفته او، چهار نکته اساسی که نشست کپنهاگ باید بر سر آنها به توافق برسد عبارتند از نزول قابل توجه‌انتشار گازهای مضر در کشورهای صنعتی، تعهد کشورهای در حال توسعه برای کاهش هر چه بیشتر انتشار این گازها، تأمین کافی و با ثبات مالی راهبردهای تطبیقی و پیشگیرانه و اداره متناسب امور.
انتظار بیشتری از نشست بن می‌رفت
با این همه بسیاری معتقدند که مذاکرات ۱۲ روزه بن کمتر از انتظاری که از آن می‌رفت دستاورد به همراه داشته است. این نشست نتوانست به نتیجه‌ای واحد بر سر تعیین مرزهای کاهش انتشار گازهای گلخانهای برسد.
به گزارش دویچه‌وله، برخی کشورها مانند ژاپن گزارشی از آمار انتشار این گازها به نشست ارائه دادند. اما آمریکا و روسیه تا کنون چنین گزارشی تقدیم نکرده‌اند. آمریکا تا امروز پیمان کیوتو را امضا نکرده و بسیاری امیدوارند که در جلسه سران گروه هشت در ماه ژوئیه موضع این کشور روشن‌تر شود.
تا نشست کپنهاگ ۶ ماه باقی مانده است. تا آن زمان مذاکراتی غیر رسمی در کشورهای مختلف بر پا خواهد شد تا زمینه لازم برای این نشست فراهم شود. در ماه اوت در بن، در ماه‌های سپتامبر ـ اکتبر در بانکوک (۱۹۲ هیئت بین‌المللی) و سرانجام در ماه نوامبر در بارسلونا مذاکراتی بر پا خواهد شد تا مسیر نشست تعیین‌کننده آب و هوایی کپنهاگ در ماه دسامبر هموار شود.
