نگاهی به‌علت‌های ساختاری مشارکت پایین در تهران

به گزارش همشهری آنلاین، مهدی اقراریان؛ رئیس کمیته نظارت و حقوقی شورای شهر تهران در روزنامه همشهری نوشت، ساختار انتخابات در تهران ضدمشارکت و ضدعدالت است. این امکان فراهم نیست که شهروندان تهرانی در مناطق ۲۲گانه هرکدام نماینده خودشان را انتخاب کنند. آیا این با عدالت برابری دارد که یک شهروند در یک نقطه از کشور حق انتخاب یک نفر را دارد ویک شهروند در یک نقطه دیگری از کشور حق انتخاب ۳۰نفر را دارد؟
یکی از اتفاقاتی که در این دوره از انتخابات بسیار مورد توجه بود، میزان مشارکت شهروندان در انتخابات بود. در یک جنگ شناختی و عملیات روانی پیچیده ۲لبه جریانات خارجی و امتداد آن در داخل کشور تمام تلاش خود را به‌کار گرفتند تا در یک جنگ ترکیبی میزان مشارکت در انتخابات را کاهش دهند اما با وجود تمام این فشارها ما در بسیاری از استان‌های کشور شاهد حضور و مشارکت پرشور و قابل‌قبول بودیم. متأسفانه مشارکت در حوزه انتخابیه تهران عدد قابل‌قبولی نبود و ما نباید چشم خود را بر این واقعیت ببندیم که بخش زیادی از شهروندان تهرانی به دلایل مختلف در انتخابات شرکت نکردند. پیامد عدم‌مشارکت شهروندان تهرانی این بود که باعث کاهش میانگین مشارکت درمجموع عدد کشوری شد.
تهران و البرز ۲ استانی بودند که میزان مشارکت آنها باعث کاهش سرجمع میزان مشارکت شد. اگر نمایندگان مجلس دوازدهم که امروز منتخبین مردم هستند، به آن توجه نکنند، شاید پیام عدم‌مشارکت بخشی از شهروندان را متوجه نشده باشند. بنده به‌عنوان یک معلم در عرصه سیاست، عدم‌مشارکت را صرفا مرتبط با مسائل سیاسی نمی‌دانم. بنده این روزها مدام با دانشجویان صحبت کردم که چرا بخشی از شهروندان در انتخابات شرکت نکردند. ما وظیفه داریم به‌عنوان نمایندگان مردم تهران صدای آن بخشی از شهروندان باشیم که یا در انتخابات مشارکت نکردند و یا تعداد بالایی از آنها نتوانستند از بین حدود ۳هزارو۵۰۰نامزد کسی را انتخاب کنند. بخشی از عدم‌مشارکت شهروندان در حوزه‌های انتخابیه بزرگ به ساختار ضدمشارکت انتخابات در حوزه‌های بزرگ برمی‌گردد.
از منتقدین دعوت می‌کنم که انتقادات خود را در این خصوص مطرح کنند و این آمادگی را دارم که با آنها به گفت‌وگو بنشینم. ساختار انتخابات در حوزه انتخابیه تهران و دیگر حوزه‌های بزرگ ساختار ضدعدالت است؛ در اکثریت حوزه‌ها شهروندان و مردم معمولا بین یک تا ۲نفر را انتخاب می‌کنند اما در تهران، ری، شمیرانات، اسلامشهر و پردیس باید ۳۰نفر انتخاب شوند و این براساس تقسیم بندی جمعیت است. آیا این با عدالت برابری دارد که یک نفر در شهری دیگر باید یک نفر را انتخاب کند و یک نفر در تهران باید ۳۰نفر را انتخاب کند. ممکن است ساختار انتخاباتی ما غلط باشد. در ملاقات‌های مردمی وقتی با شهروندان صحبت می‌کنیم، نماینده‌ها را نمی‌شناسند و نماینده‌ها دفتری در مناطق ندارند تا مردم به آنها مراجعه کنند؛ این در حالی است که در شهرهای دیگر چنین وضعیتی وجود ندارد. مردم احساس می‌کنند که حق انتخاب یک فرد را ندارند.
این برای شورای شهر نیز صادق است. چرا نباید شهروندان تهرانی در هر منطقه نماینده خود را انتخاب کنند؟ ما ۲۱عضو شورا داریم و چه مشکلی ایجاد می‌شود که مردم در سطح مناطق ۲۲گانه نمایندگان خود را داشته باشند؟ آیا در مدت یک هفته تبلیغات، امکان معرفی ۳۰نفر کاندیدای مجلس وجود دارد و یا مردم باید به لیست‌های انتخاباتی اعتماد کنند؟ این کلام را جدی بگیرید که ساختار انتخابات در تهران ساختار ضدمشارکت است. امیدواریم این دغدغه ما که دغدغه بخشی از شهروندانی است که در انتخابات شرکت نکردند و دلیل آنها برای عدم‌مشارکت سیاسی نبود بلکه عدم‌شناخت بود، برطرف شود. از شهروندانی که با وجود رفتار برخی سیاسیون و وجود بعضی مشکلات، آرای خود را به صندوق‌ها انداختند، قدردانیم و امیدواریم دغدغه‌های مقام معظم رهبری در انتخابات‌های آینده بیش از پیش مورد توجه قرار بگیرد.