از این رو، ضروری است جهت مبارزه با این مقوله، دانشکده مهندسی منابع طبیعی در استان راه‌اندازی شود.
عظیم شیردلی با اعلام این خبر به ایسنا اظهار داشت: استان زنجان یکی از استان‌های نیمه‌خشک کشور است که در گذشته ارتفاعات و کوه‌های آن پوشیده از جنگل بود ولی با تغییر اقلیم، این پوشش به زمین‌های مرتعی و فقیر تبدیل شده است.
وی تصریح کرد: پوشش گیاهی غنی موجب افزایش تبخیر و بارندگی و مانع فرسایش خاک زراعی و محیط بیولوژیک خاک می‌شود.
شیردلی یادآور شد: جهت مبارزه با مقوله بیابان زدایی باید پوشش گیاهی و مرتعی استان با کشت گونه‌های مرتعی و درختان جنگلی از جمله آکاسیا، تبریزی و... تقویت شده و محیط پایدار برای توسعه فراهم شود.
این مدرس دانشگاه زنجان بیان داشت: خشکسالی پدیده‌ای احتمالی است، چراکه آمار و اطلاعات موجود از کره زمین مربوط به50 سال اخیر بوده، در حالی‌که زمین از هزاران سال قبل وجود داشته است و این آمار و اطلاعات نمونه کوچکی از جامعه آماری را شامل می‌شود که براساس آن قضاوت می‌کنیم، در حالی‌که مسئله خشکسالی هر 13 سال یک بار با شدت و ضعف تکرار می‌شود که باید تمهیدات لازم برای مبارزه با این پدیده به کار گرفته شود.
مدیر گروه مهندسی آب دانشگاه زنجان، افزایش نزولات آسمانی همراه با افزایش پوشش گیاهی مراتع و باروری ابرها جهت کاهش پدیده خشکسالی را مهم ارزیابی کرد و افزود: باید برنامه‌ریزی مطلوبی جهت ایجاد تعادل در سطح آبخوان‌ها صورت گیرد، چراکه اگر سطح آب در آبخوان کاهش یابد، موجب نشست و متراکم شدن آبخوان‌ها شده و جایی برای ذخیره آب در سفره‌های زیرزمینی باقی نمی‌ماند.
وی ابراز داشت: باید فعالیت آبخوان‌داری در استان، آغازشود و توسعه یابد و زمینه نفوذ روان آب‌های سطحی در آبخوان‌ها فراهم شود. همچنین سطح کشت گیاهان زراعی باید براساس تغییرات ذخیره آب سفره‌ها تعریف شود.
این مدرس دانشگاه بر لزوم توجه به منابع طبیعی پایدار و کشاورزی تضمینی تاکید کرد و گفت: جهت مبارزه با پدیده خشکسالی باید دانش عمومی افزایش یابد و افراد متخصص در این زمینه تربیت شوند تا نیازهای استان مرتفع شود.
وی افزود: باید از فعالیت افرادی که در حوزه‌ها و اراضی ملی بدون اخذ مجوز اقدام به کشت کرده و اصول و مبانی صحیح کشت و اجرای شخم در اراضی شیب‌دار را رعایت نمی‌کنند، جلوگیری شود.
شیردلی در پایان خاطرنشان کرد: چرا که فرسایش خاک این اراضی سبب پر شدن مخازن سدها و فرسایش سواحل رودخانه‌ها و افزایش سیلاب‌ها‌شده و در نتیجه با از دست رفتن خاک حوزه‌ها، دیگر بستری برای رویش و احیای پوشش گیاهی و کشت و زرع فراهم نشده و تمامی سرمایه‌های ملی و تخصصی، ابنیه و تاسیسات از دست می‌رود.
