همکاری‌های سیاسی، امروز چیزی فراتر از یک اقدام خوب، بلکه یک ضرورت است. امروز این گفته قدیمی که سیاست امری محلی، بومی و داخلی است، دیگر رنگ باخته است. امروز می‌توان گفت که همه مشکلات سیاسی، مشکلاتی جهانی هستند.
بنابراین وقتی‌که کشورهای گروه 8 در اجلاس ایتالیا شرکت کنند، مجبور خواهند شد تا سیاست کشورهایشان را با توجه به مشکلاتی به روز کنند که هیچ کدامشان را نمی‌توان به تنهایی حل و فصل کرد.
در خلال 2سال گذشته، ما شاهد سیلی از بحران‌های به هم پیوسته و مرتبط بوده‌ایم؛ بحران‌هایی نظیر اضطراب و ترس از بحران مالی، افزایش قیمت غذا و نفت، شوک‌های حاصل از تغییرات آب و هوایی، همه‌گیری آنفلوانزا و دیگر بحران‌های جهانی.
امروز همکاری‌های سیاسی برای پاسخگویی به این بحران‌ها دیگر یک همکاری ساده و معمول نیست بلکه به یک ضرورت جهانی تبدیل شده است.
شدت و به هم پیوستگی میان مسائل جهانی بسیار عجیب و باورنکردنی است. ویروس آنفلوانزای خوکی در ماه آوریل گذشته در روستایی در مکزیک شناسایی شد. تا امروز اما این ویروس به 100 کشور منتقل شده است.
تاثیرات منفی ورشکستی کمپانی‌های مالی «برادران لمن» که در ماه سپتامبر گذشته رخ داد، ظرف چند روز تمامی جهان را درنوردید.
بلافاصله پس از بحران، روستاهای دورافتاده در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین شوک حاصل از این ورشکستگی را در قالب کاهش درآمدها، لغو پروژه‌های سرمایه‌گذاری و کاهش قیمت کالاهای صادراتی احساس کردند. به همین صورت، تغییرات آب و هوایی در سال‌های اخیر در بخش‌هایی از اروپا، استرالیا، آسیا و قاره آمریکا موجب افزایش قیمت غذا شد که این مسئله به قشر فقیر آسیب رساند و موجب به‌وجود آمدن بی‌ثباتی و بروز دشواری‌های زیادی در ده‌ها کشور شد.
هیچ کدام از کشورها و هیچ کدام از رهبران جهان نمی‌توانند به تنهایی از پس حل این مشکلات برآیند. البته درست است که سیاستمداران می‌توانند به مطالبات محلی پاسخ دهند اما مردم خواستار راه‌حل‌هایی هستند که بتوان آنها را در تمامی کشورها به اجرا گذاشت.
هر کشوری با چالش وخیم‌تر شدن شوک‌های حاصل از تغییرات آب و هوایی که نتیجه انتشار گازهای گلخانه‌ای در سراسر جهان است، مواجه است و این مشکلات تنها به مرزهای این کشورها محدود نمی‌شود.
گزارشی که اخیرا از سوی دولت ایالات متحده آمریکا منتشر شده است- که تنها یک نمونه از این نوع گزارش‌هاست- هشدار می‌دهد که براساس سیاست‌های آب و هوایی، چنانچه تجارت به همین شکلی که امروز در جریان است، ادامه یابد، موجب بروز قحطی در آمریکای جنوب غربی خواهد شد و سبب می‌شود تا توفان‌ها و سیل‌ها در خلیج مکزیک ظهور و بروز یابند و همچنین باران‌های سیل‌آسا شمال شرق قاره آمریکا را درنوردند. البته دولت آمریکا می‌تواند برای این مشکلات راه‌حلی بیابد اما روبه‌رو شدن با این مسائل به یک توافق و همدلی جهانی نیاز دارد.
به همین دلیل است که من از کشورهای عضو گروه8 می‌خواهم تا درخصوص مسائل مهم و حیاتی در خلال 12 ماه آینده تصمیم‌گیری و اقدام کنند. برخی از این مسائل مهم در دامنه اختیارات گروه8 می‌گنجد و برای اقدام درخصوص دیگر مسائل نیز به توافق همه کشورهای عضو سازمان ملل متحد نیاز است.
اما در هر حال با در نظر گرفتن تعهدات پیشین میان کشورهای گروه8، حجم منابع مالی و اقتصادشان و سهم هر کدام از این 8 کشور در تولید گازهای گلخانه‌ای و همچنین مسئولیت‌های آنها به‌عنوان کشورهای اهدا‌کننده کمک‌های مالی به دیگر کشورهای جهان، گروه8 تعهد خاص و منحصر به فردی برای پاسخگویی به برخی از مشکلات جهانی دارد.
نخست، کشورهای گروه8 و دیگر کشورهای منتشر‌کننده گازهای گلخانه‌ای باید به توافقاتی که در کنفرانس تغییرات آب و هوایی سازمان ملل متحد که در کپنهاگ دانمارک برگزار شد، ملتزم بمانند. این توافقنامه باید از نقطه نظر علمی پابرجا، منصفانه و دقیق باشد و برای دستیابی به هدف، توافقنامه‌ای آرزومندانه و امیدوار‌کننده باشد.
دستیابی به هدف کاهش 2درجه‌ای دمای کره زمین نیازمند این مهم است که انتشار گاز کربن تا سال 2050 تا 50 درصد کاهش یابد. گروه8 و دیگر کشورهای صنعتی باید با ملتزم ماندن به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تا 80 درصد (در مقایسه با سال 1990) رهبری حرکت به سوی کاهش دمای کره زمین را برعهده بگیرند.
هر نوع پیمان تاثیرگذاری باید به کشورهای آسیب‌پذیر، نظیر کشورهای بسیار فقیر و کشورهای کم آب و خشک و همچنین کشورهایی که در یک جزیره واقع شده‌اند کمک کند تا خودشان را با تغییرات آب و هوایی سازگار کنند. این پیمان‌ها باید متعهد باشند که در کشورهای فقیر سرمایه‌گذاری کنند تا آنها نیز بتوانند از سیستم‌های تولید انرژی تجدید‌پذیر برخوردار باشند.
همچنین این نوع از پیمان‌ها باید نظامی برای توسعه و سپس انتقال تکنولوژی‌های حامی محیط‌زیست، برای استفاده و منفعت همه ساکنان کره زمین، تشکیل دهند.
اگر فرض را بر این قرار دهیم که مذاکراتی که در کپنهاگ نروژ انجام شد یک موفقیت بود، بنابراین رهبران جهان باید بیشتر درخصوص برعهده گرفتن رهبری حرکت برآمده از این مذاکرات مذاکره کنند.
به همین دلیل است که من از کشورهای عضو سازمان ملل می‌خواهم در تاریخ 22 سپتامبر در نشستی جهانی درخصوص تغییرات آب و هوایی شرکت کنند و انتظار دارم که همه در این نشست حضور داشته باشند؛ چراکه آینده ما در خطر قرار گرفته است.کشورهای گروه8 در قدم بعدی باید گام‌های خاصی را درخصوص کمک به کشورهای فقیر و تعهدات خود در قبال آنها بردارند.
اگرچه این تعهدات اهداف بسیار والایی دارند اما هرگز به‌طور کامل اجرا نشده‌اند. بنابراین کشورهای گروه8 باید به کمک کردن به کشورهای فقیر و فراهم کردن زمینه ورود آنها به اهداف توسعه‌ای هزاره، متعهد بمانند. در سال 2005، کشورهای گروه8 متعهد شدند تا کمک‌هایشان را به کشورهای فقیر قاره آفریقا تا سال2010 به 2 برابر برسانند.
این کمک‌ها در حال حاضر 20 میلیارد دلار در هر سال است که هنوز تا عملی شدن تعهد کشورهای گروه8 فاصله دارد و تنها یک سال تا اجرای تام و تمام این تعهد وقت باقی است. در حالی‌که کشورهای فقیر جهان با بحران مالی دست به گریبانند و شوک‌های حاصل از تغییرات آب و هوایی و همچنین تعهدات اجرا نشده کمک‌های مالی آنها را تحت فشار قرار داده است، اعتبار گروه8 در بوته آزمایش قرار گرفته است.
گروه8 در گام سوم باید توجه خاص و فوری روی بحران گرسنگی جهانی معطوف کند. سازمان ملل متحد تخمین زده است که تعداد گرسنگانی که از گرسنگی مزمن رنج می‌برند اخیرا به 150میلیون نفر افزایش یافته است. همچنین این سازمان اعلام کرده است که تعداد کل گرسنگان جهان به یک میلیارد نفر رسیده است.
البته چنین پسرفتی در تامین امنیت غذایی نتیجه فاکتورهای بسیاری نظیر تغییرات آب و هوایی، بی‌محصولی مزارع و البته بحران مالی جهانی است. همکاری‌های بین‌المللی در محدود ساختن بحران مالی اخیر بسیار قاطع عمل کرد. از آنجایی که دشواری‌های این بحران مالی همچنان وجود دارد، منافع همکاری‌های مالی و پولی میان اقتصاد‌های بزرگ جهان کاملا واضح و آشکار است. درخصوص مقابله با بحران آنفلوانزای خوکی ما شاهد پاسخ قاطع و دسته‌جمعی کشورهای مختلف جهان بودیم.
مسلما همکاری‌ها نتیجه بخش است اما ما تازه در آغاز راهیم و این همکاری‌ها باید ادامه یابد. حال بیایید قدرت همکاری‌های بین‌المللی را برای رویارویی در برابر تغییرات آب و هوایی، کاهش فقر و تولید بیشتر غذا به کار ببندیم.
بیایید ترمیم اقتصادی را به‌گونه‌ای آغاز کنیم که نه تنها اقتصادی تنومند و قوی داشته باشیم بلکه از اقتصادی بهره‌مند باشیم که فراگیر و پایدار باشد و تمامی جهان رو به پیشرفت برود. اگر این کار را امروز که در بحبوحه بحرانیم آغاز نکنیم، پس چه زمانی آغاز خواهیم کرد؟
