حالا این وسیلهها بیشتر برای تزیین بهکار میروند، اما در قدیم خیلی از آنها نشانه بودهاند، نشانه به دست آوردن یک مقام، رسیدن به مرحلهای خاص در زندگی، رخ دادن یک اتفاقی یا نشانه اعتقاد و فکری. اینجا با تعدادی از این وسیلهها که مردم جاهای مختلف دنیا ساخته و استفاده میکردهاند، آشنا میشویم.
این دستبندهای بلند را مردم ترکمن در آسیای مرکزی ساختهاند. جنسشان از نقره زراندود است و روی هرکدامشان با نُه نگین عقیق قیمتی تزیین شده. ارتفاع آنها نُه سانتیمتر و عرضشان حدود شش سانتیمتر و نیم است.
فیل تنها حیوانی نیست که از دندانش برای ساخت وسیلههای تزیینی استفاده میشود؛ دانههای این گردنبند هم از دندانهای نوعی حیوان درست شده که در آفریقای جنوبی زندگی میکند. مهرههای شیشهای در میان دندانها، گردنبندرا زیباتر کردهاند.
میتوانی از شکوه این صفحه گرد طلایی حدس بزنی که زمانی نوعی مدال بوده است؛ مدالی که مردم «مهئو» به جنگجویان موفقشان میدادهاند. مهئوها بخشی از قبیله «آتونی» در جزیره «تیمور» اندونزی هستند. این مدال از ماده اولیه خیلی گرانی ساخته نشده: عیار (درصد خلوص) طلای آن پایین است؛ طراحی آن هم خیلی ساده است: با کمک چکش، تنها چند فرورفتگی کوچک روی آن بهوجود آوردهاند. باوجود این، این مدال اثری بسیار ارزشمند به حساب میآید.
این گردنبند، نوعی نظرقربانی است که مردم «مولتانِ» پنجاب آن را ساختهاند، جایی که حالا در پاکستان قرار دارد. برای درست کردن آویز آن، اول نقش هایی را روی ورقهای از نقره تراشیده و بعد شیارهای بهوجود آمده را با لعابی به رنگ آبی تیره پر کردهاند؛ به اصطلاح به این کار میگوییم مینا کاری.
این گوشوارهها را «مونگ»ها درست کردهاند، مردمی در جنوب چین. ترکیب آن شاعرانه است؛ شاید به این دلیل که همه فرمهایش منحنیهایی نرم هستند که چشم ما را هم به نرمی به دنبال خودشان به حرکت در میآورند، برای همین هم به ما حسی از لطافت را منتقل میکنند. ظرافت، یکی دیگر از ویژگیهای این جفت گوشواره است: نوارهایی بسیار باریک در کنار هم، حجمهایی شبیه به نیمکره و مخروط را بهوجود آوردهاند؛ نقشهایی هم روی آویز باریک آن، کندهکاری شدهاند.
این سربند را مردم «ماپوچه»ی شیلی ساختهاند. بعضی قسمتهای آن از آلیاژ برنج است و دایرههایی هم که به آن وصل است سکههای نقره بودهاند. ساخت این سربند که پر از ریزهکاری است، با دقت زیادی انجام شده.