به گزارش همشهری آنلاین به نقل از بی‌بی‌سی، در شب‌هایی از اردیبهشت در آسمان، چیزهای دیدنی وجود داشت. برای کسانی که در عرض‌های جغرافیایی نسبتا پایین قرار داشتند، شانس نادری برای دیدن درخشش قرمز، صورتی و سبز چشمک زن شفق‌های قطبی وجود داشت. این شفق قطبی حاصل یک توفان قدرتمند خورشیدی بود که فوران‌هایی از ذرات باردار را به سمت زمین فرستاده بود و درحالی‌که در جو سیاره ما می‌چرخیدند، نمایش‌های خیره‌کننده‌ای از شفق شمالی و جنوبی را به نمایش گذاشتند.
اما درحالی‌که این افزایش فعالیت از سوی خورشید باعث شد که بسیاری از روی زمین شاهد آسمان رنگارنگ باشند، اما از طرف دیگر تأثیر عمیقی در سایر نقاط منظومه شمسی نیز داشته است. اخترشناسان بسیار فراتر از آن نگاه می‌کردند تا راه‌های عجیبی را که چنین انفجارهای شدید ذرات روی سیارات دیگر و فضای بین آنها تأثیر می‌گذارند، ببینند.
جیم وایلد، استاد فیزیک فضایی در دانشگاه لنکستر می‌گوید: «خورشید می‌تواند مواد را به هر جهتی مانند آبپاش به بیرون پرتاب کند و اثرات آن در سراسر منظومه شمسی احساس می‌شود.»
بیشتر بخوانید:
خورشید در حال حاضر به سمت حداکثر توان خود می‌رود؛ نقطه‌ای در یک چرخه ۱۱ساله که در آن بیشترین فعالیت را دارد. این بدان معناست که خورشید انفجارهای تابشی و ذرات بیشتری را از شعله‌های خورشیدی و رویدادهایی که به‌عنوان پرتاب جرم تاجی شناخته می‌شوند، تولید می‌کند. اگر اینها به سمت زمین پاشیده شوند، می‌توانند میدان مغناطیسی زمین را سوپرشارژ کنند و باعث ایجاد شفق‌های قطبی باشکوهی شوند؛ اما همچنین مشکلاتی را برای ماهواره‌ها و شبکه‌های برق ایجاد کنند.
نظر شما