در این نشست از میان 203 مقاله، دوازده مقاله منتخب علمی ارائه شد. این یادداشت قصد پرداختن به محتوای مقالات را ندارد، بلکه سئوال مهمی که در مورد همایش قابل طرح است این است که با توجه به اینکه اکثر شرکت‌کنندگان در این همایش تندرست بودند آیا افراد سالم و تندرست برای تردد در شهر تهران دچار مشکل نمی‌شوند؟
آیا فضاهای شهری برای تردد شهروندان تندرست مناسب است؟ضمن ادای احترام نسبت به عزیزان معلول و مسئولین محترم بنیاد شهید و ایثارگران که به حق به این موضوع اهتمام ورزیده و این همایش را برگزار کردند، باید گفت پیام اصلی همایش یادآوری این نکته بود که انسانها از بدو تولد تا لحظه مرگ براساس حق طبیعی خود راه می‌روند و حق شهروندی تمام انسانها اعم از مرد و زن، پیر و جوان، کودک و ناتوان جسمی و معلول است که مطالبات خود را در خصوص ایجاد فضای مناسب عاری از تبعیض، بدون مانع حرکتی، از مسئولین شهری طلب کنند و به بهانه نقص عضو، کهولت سن و کندی حرکت، مجبور به ماندن در منزل و محروم از حضور فعال و پویا نشوند.
گرچه برخی از مسئولین شهرداری تهران در چند سال اخیر توجهی دوباره به موضوع عابر پیاده در شهر تهران کرده و با وجود فرهنگ سلطه خودرو بر اکثر شهرهای ما و اختصاص بیشتر فضاهای شهری به این وسیله نقلیه، سعی در بهبود و مناسب‌سازی فضای شهری کرده‌اند، اما عدم حضور مسئولان ارشد وزارت کشور، شهرداری تهران، وزارت مسکن و شهرسازی در این همایش ملی به عنوان متولیان امور شهری، که ظاهرا به دلیل مشغله زیاد یا بی‌توجهی به این مساله، نشان‌دهنده نبود توجه کافی از سوی مسئولان به رعایت حق شهروندی و اولویت‌دادن به آن و عزم ملی برای حل این موضوع قابل تامل است. البته نباید نقش رسانه‌های جمعی در آگاهی دادن به مردم و انعکاس مطالبات آنها را از آنچه در اکثر شهرهای دیگر در چند دهه اخیر در دستور کار جدی مسئولان شهری برای رفع تبعیض در این زمینه بوده نادیده گرفت.
نکته آخر حضور کمرنگ وزیر محترم مسکن و شهرسازی و رئیس شورای عالی شهرسازی و معماری در اختتامیه این همایش بود که برای چند لحظه پشت تریبون قرار گرفت و گفت: من قول داده‌ام صحبت نکنم و به همین خاطر وقت شما عزیزان را نمی‌گیرم! ایشان تنها به اهداء لوح تقدیر به نویسندگان مقالات برگزیده بسنده کرد و با این حرکت حیرت شرکت‌کنندگان در این همایش را برانگیخت.
کارشناس ارشد شهرسازی
