با ثبت اطلاعات مرتبط با تولد، فوت، ازدواج و طلاق توسط اداره مذکور، ضرورت اطلاع از جمعیت کشور و تعیین سازمانی که به جمع آوری این اطلاعات بپردازد مورد توجه قرار گرفت و منجر به آن شد که در سال 1303 آیین‌نامه‌ای به تصویب برسد و در این آیین‌نامه اداره‌ای مسئول آمار و وظایف آن مشخص شود.
بر اساس این مصوبه مسئولیت جمع‌آوری و متمرکز کردن آمارهای مورد نیاز به عهده وزارت کشور گذاشته شد. در خرداد سال 1318 اولین قانون سرشماری در مجلس شورای ملی تصویب شد.
در اجرای این قانون سرشماری نفوس از 10 اسفندماه همان سال در شهر تهران و در سال 1319 و 1320 در 33 شهر کشور به تدریج به اجرا درآمد.
در اسفند سال 1331 سازمان همکاری آمار عمومی تشکیل شد و در فروردین سال 1332 قانون آمار و سرشماری به تصویب رسید.
در این سال اداره آمار و سرشماری از اداره کل آمار و ثبت احوال منتزع و به سازمان همکاری آمار عمومی ملحق شد.
به این ترتیب برای اولین بار سازمانی که منحصراٌ وظیفه جمع آوری آمار را به عهده داشت به وجود آمد که در سال 1334 به اداره آمار عمومی، وابسته به وزارت کشور، تغییر نام یافت و این اداره در سال 1335 اولین سرشماری عمومی نفوس را در کل کشور به اجرا درآورد.
با تاسیس اداره آمار عمومی، فعالیت‌های آماری وارد مرحله جدیدی شد و همه ساله طرح‌های گوناگون آماری در زمینه های مختلف اجتماعی - اقتصادی به اجرا درآمد که اهم آنها به شرح زیر است:
- آمارگیری کشاورزی در سال 1339
- آمارگیری نمونه‌ای نفوس در سال 1342
- سرشماری صنعتی در سال 1342
- آمارگیری بودجه خانوار در سال 1342
نیاز روزافزون دستگاه‌های برنامه‌ریزی کشور به آمار و اطلاعات و ضرورت همکاری بسیار نزدیک سازمان اصلی تولیدکننده آمار با دستگاه برنامه‌ریزی، موجب شد تا براساس قانون 1344، اداره آمار عمومی از وزارت کشور جدا و با نام مرکز آمار ایران به سازمان برنامه و بودجه وابسته شود.
درسال 1379 سازمان برنامه و بودجه کشور با سازمان امور اداری و استخدامی کشور ادغام شده و تحت عنوان سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور فعالیت خود را ادامه داد.
در سال 1386 سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی به معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی ریاست جمهوری تغییر کرد.
هم اکنون مرکز آمار ایران وابسته به معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی ریاست جمهوری است.
منبع مورد استفاده برای این مدخل
