در حاشیه کنفرانسی در باره «امنیت تبادل اطلاعات» با اعلام اینکه ضریب نفوذ اینترنت پرسرعت در ایران تنها 4درصد است، از مقام پانزدهمی ایران در این زمینه در منطقه خبر داد. البته هیچ خبرنگاری از وی نپرسید که این 4 درصد چگونه محاسبه شده است؛
چون طبق اعلام رسمی ITU تعداد خطوط اینترنت پر سرعت ایران در سال 2008 در خوشبینانه‌ترین حالت چیزی حدود 7دهم درصد جمعیت ایران را تحت پوشش قرار می‌داد. اما در مورد رتبه پانزدهمی ایران در منطقه نیز همین ابهام وجود داشت؛
چون منظور از منطقه به درستی روشن نشده بود و احتمالا فقط منطقه خاورمیانه مد نظر بوده چرا که اگر منطقه آسیای جنوب غربی که منطقه مورد نظر سند چشم‌انداز ایران با 25 کشور است مدنظر بود شاید رتبه اینترنت پر سرعت ایران از این هم پایین‌تر می‌بود.
بگذریم از اینکه برخی رسانه‌های فراگیر در همان زمان حتی اسمی از منطقه در ذیل این خبر نیاورده و این طور وانمود کردند که ایران رتبه 15 جهانی را در اینترنت پرسرعت به دست آورده است !
پرسرعت داریم تا پرسرعت !
طبق استانداردهای بین‌المللی، اینترنت پرسرعت (ADSL)، باید حداقل 512 کیلوبایت در ثانیه سرعت داشته باشد. حتی بسیاری از کشورها سرعت 5/1 مگابایت بر ثانیه را سرعت معمول برای اینترنت پرسرعت می‌دانند، در حالی که در ایران اینترنت با سرعت بیش از 64 کیلوبایت در ثانیه پرسرعت محسوب می‌شود و طبق ابلاغیه وزیر ارتباطات واگذاری اینترنت بالاتراز 128 کیلوبایت بر ثانیه برای مشترکان خانگی ممنوع است.
با در نظر گرفتن ملاک‌ها و استانداردهای جهانی می‌توان نتیجه گرفت که اصولا چیزی به نام اینترنت پرسرعت در ایران وجود ندارد. براساس قانون برنامه چهارم توسعه، تا پایان سال 88 تعداد پورت‌های فعال اینترنت پرسرعت در کشور باید به 5/1 میلیون پورت برسد، در حالی که اگر آمار رسمی را ملاک قرار بدهیم در بهترین حالت 7 دهم درصد از ایرانیان به اینترنت پرسرعت متصل هستند؛ البته آن هم با اعمال شاقه !
این عقب ماندگی در حوزه اینترنت پر سرعت در حالی است که به هیچ وجه امکان جبران آن تا پایان امسال یعنی سال آخر برنامه چهارم توسعه وجود ندارد. شاید به همین دلیل دولت این بار خود دست به کار شده تا در کنار شرکت‌های ندا یا ارائه دهندگان اینترنت پر سرعت به این بازار وارد شود؛ اقدامی که به اعتقاد فعالان آی‌تی ضربه دیگری بر بدنه این صنف وارد خواهد آورد.
80 تا 90 هزار پورت اینترنت پرسرعت در تهران
معاون فناوری اطلاعات شرکت مخابرات گفت: این شرکت اقدام به خرید 80 هزار پورتADSL یا اینترنت پرسرعت کرده که تا مهرماه واگذار خواهد کرد. علیرضا صیدی درخصوص واگذاری 80هزار پورت اینترنت پرسرعت توسط شرکت مخابرات تهران، بیان کرد: وضعیت استان تهران در این زمینه با سایر استان‌ها متفاوت است و در حال حاضر شبکه فعلی این استان قابلیت واگذاری 80 هزار پورت را دارد.
این در حالی است که محمد روح‌اللهی، مدیرعامل شرکت مخابرات استان خبر داده تا اواخر مهرماه رسما واگذاری 90 هزار پورت اینترنت پرسرعت از سوی شرکت مخابرات آغاز شود. وی با بیان اینکه پیش‌بینی می‌کنیم مردم از اینترنت پرسرعت مخابرات استقبال کنند، گفت: متقاضیان می‌توانند به‌صورت حضوری و یا غیرحضوری از مخابرات استان تهران ADSL خریداری کنند. او با اشاره بر اینکه تعرفه ADSL بخش خصوصی و دولتی برابر است و اواخر سال گذشته برای نخستین بار از سوی سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی تعیین شد، تاکید کرد: تا‌کنون 3 تا 4 هزار پورت پرسرعت از 10 هزار پورتی که ابتدا خریده بود از سوی شرکت مخابرات استان تهران واگذار شده است.
وی گفت: راه‌اندازی یک میلیون از 3 میلیون پورت پرسرعت اینترنت که به‌صورت دولتی ایجاد می‌شود برعهده شرکت مخابرات استان تهران بوده و تا پایان سال 88 مکلف به نصب و راه‌اندازی آن هستیم که در این راستا قرارداد 80 هزار پورت تا پایان سال 87 نهایی شد.
روح‌اللهی با اشاره به مصوبه هیأت دولت مبنی بر ورود مخابرات در راه‌اندازی 3 میلیون پورت، ورود بخش دولتی به این حوزه را تا ابتدای سال 85 ممنوع اعلام و بیان کرد: در حال حاضر 11 شرکت PAP یا ندای فعال حدود 90 هزار پورت در استان تهران راه‌اندازی کرده‌اند.
وی تاکید کرد: 100 هزار پورت که راه‌اندازی می‌شود به‌طور عمده مورد استفاده متقاضیان شهر تهران قرار خواهد گرفت زیرا عمده تقاضا برای ADSL در شهرهای تهران و کرج است اما در حال حاضر به‌دلیل محدودیت تجهیزات برای افزایش تعداد پورت‌ها، اعلام عمومی برای ارائه نمی‌کنیم و با وجود اینکه نمی‌توان به‌طور دقیق حجم بازار را محاسبه کرد ولی مطمئنا تقاضا وجود دارد.
اینترنت مهم نیست، کاربرد مهم است
آنچه واقعا اهمیت دارد راه‌اندازی کسب و کارهای جدید مبتنی بر فناوری اطلاعات است. اینترنت پرسرعت به‌خودی خود توسعه محسوب نمی‌شود، باید دید شرکت‌ها و مؤسسات بخش خصوصی و دولتی تا چه حد در فرایندهای کاری خود از این فناوری‌ها استفاده می‌کنند؟ تا چه حد امکان مراجعه حضوری مردم به ادارات و سازمان‌ها کاهش پیدا کرده است؟ پروژه‌هایی که به‌طور طبیعی ذیل دولت الکترونیک تعریف می‌شوند تا چه حد قابلیت اجرایی پیدا کرده‌اند ؟ بانکداری الکترونیک، تجارت الکترونیک، آموزش الکترونیک و شهر الکترونیک تا چه حد رونق پیدا کرده است؟
بعد از اتمام طرح مرحوم تکفا، ظاهرا هیچ کس به فکر تصویب برنامه یا طرح جدیدی برای توسعه کاربردی کردن فناوری اطلاعات در ایران نیست. طرح تسما نیز بیشتر نقش تشویقی دارد و خود در گیرودار بودجه و اثبات هویت خویش است.
مجلس نیز اگر چه بر اهمیت فناوری اطلاعات تاکید می‌کند اما عملا استراتژی جدیدی را پیش پای دولت نگذاشته است.فعلا تا زمان ورود اینترنت پرسرعت واقعی باید به آمار درمانی قناعت کرد و دل خوش کرد که قریب‌به نیم میلیون پورت پرسرعت اینترنت داریم؛ همین!
