بهتر است؟ شاید برای آنها که بیمارند و یکی از این طعم‌ها به ضررشان است. راستی به درد پادشاهان هم می‌خورد. طفلکی آدم‌هایی که در قدیم مجبور بودند قبل از سلطان و امپراتور غذا را بچشند و اگر سمی بود آنها می‌مردند. بد به حال آن‌هایی که جانشان را این‌طوری از دست داده‌اند، اگر این زبان در اختیارشان بود چنین بلایی سرشان نمی‌آمد. بگذریم، برویم سراغ این‌که خوب است یا بد است. به بد بودنش و ترس از این‌که خودت غذا را بچشی فکر نکن، چون در آخر تو هستی که غذا را می‌خوری. این زبان الکترونیکی فقط همان اول کار طعم را مشخص می‌کند و مثلاً در مورد غذاها و مواد غذایی بسیار شیرین، می‌تواند به نفع کسانی باشد که بیماری قند دارند.
«حسگر زبان الکترونیک» به تازگی حضورش اعلام شده است.
پژوهشگران دانشگاه ایلینویز در آمریکا اولین زبان الکترونیکی را ساخته‌اند که با تشخیص طعمی مثل شیرینی، تغییررنگ می‌دهد. این تغییررنگ به نوع و میزان شیرینی موجود در ماده غذایی بستگی دارد.
چهارضلعی‌های وسط نوع و شدت شیرینی محصول‌های کناری را نشان می‌دهد
زبان آنها یک حسگر به اندازه یک کارت ویزیت است که می‌توان آن را راحت توی غذا زد. آنها از این زبان یا کارت برای ارزیابی هر چیزی که بو یا طعم داشته باشد و تبدیل مواد شیمیایی تشکیل‌دهنده‌اش به تصویر، استفاده می‌کنند.
البته پیش از این هم تلاش‌هایی در این خصوص انجام شده اما فقط برای ارزیابی ماده‌ای خاص بوده و مشخصه‌های این زبان الکترونیکی را هم نداشته است.
پروفسور «سوسلیک» و تیمش یک دهه است که مشغول ساخت و تولید نمایه‌های حسگر رنگ سنج بوده‌اند.
میزان شیرینی موجود که علاوه بر نوع آن، با رنگ اعلام می‌شود، از روی شدت رنگ قابل تشخیص است.
این حسگر زبانی پردازشگری گران دارد که در عرض دو دقیقه نتیجه را نشان می‌دهد.
«کریستوفر موستو»، دانشجوی دکترا می‌گوید که زمان بیشتری برای تولید یک زبان الکترونیکی کامل نیاز هست؛زبانی که بتواند ترشی، تلخی و ... را هم تشخیص بدهد.
