کارخانه رؤیاسازی

سرعت بازی زیاد شده است و میل به همکاری در مسیر اجرای نقشه‌های مربی بیشتر در بازیکنان دیده می‌شود؛ اما هنوز در برخی از روزهای خاص امکان تماشای صحنه‌هایی وجود دارد که احساسی متفاوت را نسبت به فوتبال حتی در تماشاگران اتفاقی بیدار می‌کند.

حافظه تاریخی فوتبال نام‌‌های امروزی چون مسی، رونالدو  یا کاکا را  با لذت در دفترش ثبت می‌کند؛ اما با دلیل یا بی‌دلیل، لحظه‌هایی از گذشته را نیز مدام تکرار می‌کند.

در بعضی از این لحظه‌ها ظرافت و دقت در اجرای یک تکنیک آن‌گونه آشکار است که از آن خاطره‌ای ماندگار می‌سازد. بعضی‌ها هنوز پله‌ را به یاد می‌آورند در روزی که توپ را در زمین خود تصاحب کرد و چنان تا لحظه فرو ریختن دروازه از میان تمامی بازیکنان پیش رو عبور کرد که انگار وجود ندارند؛ یا زمانی را که میان زمین و هوا ضربه خاص معروف به قیچی را انجام می‌داد و تماشاگران را از شدت هیجان به پرواز درمی‌آورد. پیشروی‌های باشکوه فرانس بکن باوئر و نفوذهای ویرانگر یوهان کرویف، سرعت حرکت پا به توپ دیگو مارادونا و نمایش‌های خاص استادان ضربه‌های آزاد که هر بار پشت توپ می‌ایستادند زمزمه گل بر روی سکوها شنیده می‌شد، بخشی از نمایش‌هایی است که دنیای طرفداران فوتبال را می‌سازد. تماشاگران حرفه‌ای فوتبال نقش بازیکنان دونده و پرتلاش را احساس می‌کنند و به آن احترام می‌گذارند؛ اما به لحظه‌های خاصی که توسط بازیکنان خاص شکل می‌گیرد، گرایشی انکارناپذیر دارند.

مسی

پله

این حس گاهی آن‌قدر قوی است که از لحظه آغاز یک حرکت خاص تا پایان آن همه جزئیات را در ذهن خود ثبت می‌کنند و در هر صدم ثانیه‌اش خود را به هیجان می‌سپارند. همیشه بر روی سکوها کسانی را می‌توان دید که با هر حرکت بازیکنان به حرکت درمی‌آیند، مشت گره می‌کنند، فریاد می‌زنند، می‌خندند یا چهره درهم می‌کشند. آن‌ها همزاد ستاره‌های فوتبال‌اند که در ذهن خود به حرکت درمی‌آیند؛ پس بیهوده نیست که سازندگان لحظه‌های زیبای فوتبال شادی را با آن‌ها تقسیم می‌کنند.  از سال‌هایی که نام‌هایی چون دی استفانو، پوشکاش، پله، گارینشا، جرج بست، بکن باوئر، کرویف، مارادونا و پلاتینی ورزشگاه‌ها را به آتش می‌کشیدند، فاصله گرفته‌ایم و چشم به ستارگانی جدید دوخته‌ایم که برای نسل‌های قرن بیست و یکم به میدان می‌روند، اما هنوز به دنبال آن حس خاصی هستیم که به دنیای اصیل فوتبال تعلق دارد.