پرواز ما را می‌خواند

پیشرفت در عرصه‌های صنعتی به تدریج این فکر را گسترش داد که می‌توان با استفاده از وسیله‌هایی خاص امکان پرواز را برای افراد عادی فراهم کرد و این‌‌گونه شد که ورزش‌های پروازی به عنوان تفریحی هیجان‌برانگیز متولد شد تا آرزوی طرفداران پرواز عملی شود.

تولد رشته‌هایی چون سقوط آزاد با چتر نجات و پرواز با وسیله‌هایی چون پاراگلایدر و هواپیمای بدون موتور این امکان را فراهم کرد که افراد عادی بتوانند رها شدن در آسمان و پرواز را تجربه کنند. تجربه‌های اولیه سخت بود و خطرناک اما به تدریج با پیشرفت شیوه‌های آموزش و استفاده از شیوه‌های علمی چون هواشناسی خطر کاهش پیدا کرد تا ورزش‌های پروازی به عنوان تجربه‌ای فراموش نشدنی صاحبان آرزوی پرواز را در آسمان به پرواز درآورند و این حسی است که تنها با تماشا از راه دور تجربه نمی‌شود. آن‌هایی که با ترس کنار می‌آیند و به آموزش صحیح و شیوه‌های مراقبت از خود توجه می‌کنند، می‌توانند با حضور در عرصه ورزش‌های پروازی تجربه‌ای را پشت سر بگذارند که هنوز هم برای همه ممکن نیست. این‌که بتوانی با وسیله‌ای انفرادی در هوا رها شوی و نوعی بی‌وزنی را احساس کنی و چون پرندگان بر بال باد سوار باشی، احساسی معمولی نیست. تابستان‌ها می‌توان در  کوهستان‌ها کسانی را دید که در جست‌وجوی این احساس متفاوت زمان و مکان مناسب را برای پرواز جست‌وجو می‌کنند. آن‌ها پیش از آن‌که پاییز برسد و نوع بادها و شرایط آب و هوایی تغییر کند، پروازهای سالم بیشتری را آرزو می‌کنند. دقت و مراقبت از خود در این ورزش تعیین‌کننده است. در این ورزش باید به روش‌های علمی تکیه کرد تا از خطر دور بود چون میزان وزش باد چیزی نیست که بتوان به‌سادگی از کنار آن عبور کرد. طرفداران حرفه‌ای ورزش‌های پروازی می‌دانند بعضی از روزها باید بر اشتیاق پرواز غلبه کرد تا آن تجربه هیجان‌انگیز به ماجرایی غم‌انگیز تبدیل نشود.

آن‌ها گاهی وقت‌ها در ارتفاعات می‌ایستند و می‌دانند که امروز شرایط برای پرواز مناسب نیست. حس پرواز آن‌ها را فرامی‌خواند، اما تجربه‌های غم‌انگیز کسانی که نیروی طبیعت را جدی نگرفته و به دام خطر افتاده‌اند، آن‌ها را به صبوری دعوت می‌کند تا به روز دیگر فکر کنند که امکان پرواز در آسمان با سلامتی همراه باشد.

رشته‌های پروازی تنها به پریدن با چتر نجات یا پرواز با پاراگلایدر خلاصه نمی‌شود. در تابستان می‌توان شاخه‌ای خاص از این ورزش را دید که عمومی‌تر است و  شرایط سنی و جسمی مورد نیاز در شاخه‌هایی چون پرواز با وسایل پروازی را ندارد. در این ماه آخر تابستان در ارتفاعات می‌توانیم در کنار کسانی که با استفاده از وسیله‌های پروازی، پرواز می‌کنند، کسانی را ببینیم که وسایل پروازی ساده‌تری چون بادبادک را به پرواز درمی‌آورند و حس پرواز را به شکلی دیگر تجربه می‌کنند. شاید هیجان این شاخه مثل شاخه‌های دیگر پرواز نباشد؛ اما با احساس خاصی همراه است که باید آن را تجربه کرد. شاید ساده و معمولی به نظر بیاید؛ اما پس از تجربه می‌فهمیم که آن هم برای خود دنیایی دارد.

در هریک از این شیوه‌ها به یک ماجرای مشترک می‌رسیم و آن چیزی نیست جز تلاش برای استفاده از امکاناتی که طبیعت در اختیارمان قرار داده است.