ساندور کوچیس زمانی که تنها هفده سال داشت، فوتبال را در تیم اول فرانس واروش مجارستان آغاز کرد. در سال ۱۹۵۰ از سوی کمونیست‌هایی که قدرت را در دست داشتند، به تیم هان‌ود بوداپست منتقل شد، تیمی که بعدا او به همراه فرانس پوشکاش و جوزف بوسیک هسته تیم ملی را تشکیل داده و در سال ۱۹۵۲ هم در هلسینکی به قهرمانی بازی‌های المپیک دست یافتند.
کوچیس به دلیل قدرتش در بازی با سر، به سرطلایی شهرت داشت. به عقیده بسیاری، وی بهترین سرزن تمام تاریخ فوتبال دنیا است. وی در ۶۸ بازی ملی،۷۵ گل زد (میانگین ۱۰۳/۱ گل در هر بازی). تنها فوتبالیستی که آماری بهتر از او به جای گذاشت، ژوست فونتن فرانسوی بود که در ۲۱ بازی ملی ۳۰ گل زد، یعنی میانگین ۴۲۹/۱ گل در هر بازی.
کوچیس در مسابقات جام جهانی ۱۹۵۴ با زدن ۱۱ گل، آقای گل این رقابت‌ها شد، اما در دیدار فینال در مقابل آلمان موفق به گلزنی نشد.
پس از شکست قیام مردم مجارستان علیه حکومت در سال ۱۹۵۶،کوچیس کشورش را ترک کرد. ابتدا به سوئیس رفته و به باشگاه یانگ فلاوس یوونتوس پیوست و سپس از سال ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۶ برای بارسلونا به میدان رفت. وی با این تیم دوبار قهرمانی باشگاه‌های اسپانیا، دو بار قهرمانی جام حذفی این کشور و یک بار قهرمانی در مسه پوکال (جامی که قبل از جام یوفا برگزار می‌شد) را به دست آورد. در سال ۱۹۶۱ با بارسلونا به فینال جام در جام باشگاه‌های اروپا در ورزشگاه وانک‌دورف برن رسید؛ همان ورزشگاهی که در آن در سال ۱۹۵۴ با شکست در فینال جام جهانی، تلخ‌ترین خاطره دوران فوتبالش را تجربه کرده بود. این بار نیز این ورزشگاه برایش شانس نیاورد. کوچیس و هم‌تیمی مجاری‌اش، زولتان ژیبور، هرکدام یک گل به ثمر رساندند ولی بارسلونا بازی را در مقابل بنفیکا لیسبون پرتغال با نتیجه ۲ بر ۳ واگذار کرد.
کوچیس پس از خداحافظی از دنیای فوتبال، رستورانی در شهر بارسلونا به نام سرطلایی باز کرد. البته مدت کوتاهی هم کار مربیگری را در پیش گرفته و هدایت تیم دسته اولی اسپانیایی هرکولس آلیسانته را در دست گرفت.
در سال ۱۹۷۴ مبتلا به بیماری سرطان خون شده و پس از آن نیز دچار سرطان معده شد. پای چپ او باید با یک عمل جراحی قطع می‌شد. چند بار عمل جراحی و چند سال معالجه و درمان به کلی نیروی وی را تحلیل برد. به دلیل همین سختی‌ها، در ۲۲ ژولای سال ۱۹۷۹ در بارسلونا خود را از طبقه چهارم یک بیماستان به پایین پرتاب کرد و به زندگی خود پایان داد.
*آخرین بروزرسانی ۳ اسفند ۱۴۰۰
