بررسی عملکرد دوقلوهای رها شده در مریخ

همشهری آنلاین - یکتا فراهانی: وایکینگ ۱ شامل یک مدارگرد و یک فرودگر بود که برای گرفتن تصاویر با وضوح‌بالا و مطالعه سطح و جو مریخ طراحی شده بود. Viking ۱ که بیش از ۶ سال بر Chryse Planitia مریخ کار می‌کرد، اولین نمونه خاک مریخ را با استفاده از بازوی روباتیک خود و یک آزمایشگاه بیولوژیکی ویژه انجام داد.

کشف اسرار سیاره مریخ

اخترزیست شناس می‌گوید فرودگرهای وایکینگ ناسا به طور تصادفی زندگی را در مریخ از بین بردند. ناسا در سال ۱۹۷۵ فضاپیمای وایکینگ ۱ را باهدف کشف اسرار سیاره مریخ به فضا پرتاب کرد. آژانس فضایی ایالات متحده زمانی تاریخ‌ساز شد که فرودگرهای دوقلوی رها شده توسط این فضاپیما بر سطح مریخ فرود آمدند.

در جست‌وجوی سرنخ‌هایی از حیات

وایکینگ برای بیش از شش سال در مدار منطقه Chryse Planitia مریخ بود، درحالی‌که فرودگرهای آن با استفاده از بازوهای روباتیک و آزمایشگاه‌های داخل هواپیما، نمونه‌های خاک را جمع‌آوری کردند تا سیاره سرخ را برای بررسی کنند.

آزمایش‌های تشخیص حیات وایکینگ‌ها بر اساس روش‌های کشت که معمولاً در شناسایی میکروب‌ها روی زمین استفاده می‌شوند، مدل‌سازی شدند.
تحت این روش، آب و مواد مغذی به نمونه‌های خاک اضافه می‌شوند تا هرگونه نشانه‌ای که نشان می‌دهد میکروب‌ها در نمونه‌ها زندگی می‌کنند نظارت شود.
Space.com می‌نویسد: چنین سیگنال‌هایی با واکنش‌هایی به مواد افزودنی مرتبط بودند. اساساً هجوم اجزای موردنیاز برای تکمیل چرخه‌های زندگی عادی شامل مواردی مانند رشد، تولیدمثل و مصرف غذا برای انرژی بود.

بیشتربخوانید :
ناسا نیم قرن پیش حیات در مریخ را نابود کرد؟ | درباره ماموریت وایکینگ ۱ و ۲ در ۱۹۷۶ چه می‌دانید؟

گزارشی تکان‌دهنده از رفت‌وآمد فضایی‌ها روی زمین

نتایج منفی و غیرقطعی

فرودگرها نشانه‌هایی از فعالیت میکروبی را در خاک شناسایی کرده بودند که در آن زمان توجه قابل‌توجهی را برانگیخت. با وجوداین، نتایج عمدتاً منفی یا غیرقطعی نامیده می‌شوند.

بر اساس گزارش سایت business-standard اکنون، یک اختر زیست شناس در دانشگاه فنی برلین در آلمان، درک شولزه ماکوخ، ادعا می کند که جنبه دیگری از این راز وجود دارد که هنوز کشف نشده است. او می‌گوید وایکینگ ممکن است حیات را در مریخ کشف کرده باشد، اما شاید ماهیت آزمایش‌های تشخیص حیات مبتنی بر آب آن را سهوا کشته باشد.
دریک اخیراً در مجله Nature Astronomy با عنوان «ما ممکن است به دنبال زندگی مریخی در مکان اشتباهی باشیم» منتشر شده است، جایی که او استدلال می کند که مریخ حتی خشک تر از مکان های خشک شده روی زمین، صحرای آتاکاما است؛ جایی که میکروب ها آب را از طریق نمک به دست می آورند. رطوبت را از اتمسفر جذب می کند، در حالی که زندگی مریخی می تواند به اضافه آب مایع بسیار حساس باشد.







علت بررسی ها ی دوباره

در این آزمایش فرض شد هر گونه حیات در مریخ، مانند اکثر اشکال حیات روی زمین، به آب مایع نیاز دارد. Space.com می‌افزاید: شولزه ماکوچ معتقد است نتایج آزمایش‌ها را می‌توان نه به‌عنوان فقدان حیات ارگانیک، بلکه به‌عنوان تخریب موجودات میکروبی خشک توسط انسان که در معرض آب بیش از حد قرار گرفته‌اند، توضیح داد. اما چرا شولزه ماکوچ پس از ۵۰ سال داده های وایکینگ ها را دوباره بررسی کرد؟

او آزمایش وایکینگ را پس از ۵۰ سال دوباره مورد بررسی قرار داده است تا محیط مریخ و پیچیدگی‌های آن را بهتر درک کند. ما به بینش ارزشمندی در مورد افراط‌گرایان روی زمین رسیده‌ایم. این بررسی مجدد به درک داده‌های وایکینگ با دیدگاهی جدید نیز کمک خواهد کرد.

ازبین‌بردن زندگی مریخی‌ها!

وقتی از شولزه ماکوچ پرسیده شد که چرا معتقد است آزمایش وایکینگ‌ها ممکن است به طور ناخواسته زندگی مریخی را از بین ببرد، به یک مفهوم علمی استناد کرد که نمک‌ها و موجودات زنده با کمک نمک‌ها می‌توانند آب را از جو بیرون بکشند. او همچنین به اثری اشاره کرد که در آن نوعی تأخیر وجود دارد، زیرا آب حذف می‌شود که هیسترزیس نامیده می‌شود؛ زیرا این سیستم در برابر تبلور مقاومت می‌کند.
او همچنین اشاره کرد که این فرآیند به این معنی است که آب می‌تواند برای مدت طولانی در نمک بماند و فعالیت آب را در سطح میکروسکوپی افزایش دهد و آن را در دسترس میکروب‌ها قرار دهد.

مواد معدنی مشابه زمین و مریخ

به گزارش سایت Space.com این فرض که زندگی نیاز به آب دارد، مانع از درک حیات فرازمینی می‌شود. به عقیده او مریخ و زمین بسیار شبیه به هم هستند و دارای مواد معدنی یکسانی هستند، البته نه همان تنوع مریخ که زمین دارد، زیرا مواد معدنی زیادی روی زمین وجود دارد که توسط بیولوژی تشکیل شده‌اند. اما در غیر این صورت آنها بسیار شبیه بودند.

نتایج منفی و کاذب وایکینگ‌ها

صحرای آتاکاما مطالعه‌ای را انجام داد که در آن باران سیل‌آسا وجود داشت و منطقه عظیمی را زیر آب گرفت. سپس دانشمندان دریافتند که ۷۰ تا ۸۰ درصد از باکتری‌های بومی می‌میرند، زیرا نمی‌توانستند این مقدار آب را به طور ناگهانی تحمل کنند. همین امر در مورد آزمایش وایکینگ نیز صادق است.