اگر کارهای کوچک با پشتکار و تلاش انجام شوند به خودی خود چیزهای بزرگ خلق می‌شود. این ویژگی از دوران کودکی در بسیاری از افراد وجود دارد و اگر والدین فضایی را برای رشد و پرورش فرزندان ایجاد کنند در آینده استعدادها به شکوفایی می‌رسند.
«احسان دانشور» متولد سال 1369 است و مقام دوم کشوری را در دهمین دوره جشنواره خوارزمی در رشته برق و الکترونیک کسب کرده است. سکونت در محله شهرآرا باعث شد تا با دانشور درباره چگونگی رسیدن به این موقعیت گفت‌وگو کنیم.
- در حال حاضر مشغول چه کاری هستید؟
در حال حاضر دانشجوی رشته برق و الکترونیک دانشگاه آزاد اسلامی هستم و در کنار آن به عنوان استاد برق و الکترونیک در پژوهشسرای جوان تدریس می‌کنم.
- چه شد که به جشنواره خوارزمی راه پیدا کردید؟
سال گذشته در پژوهشسرا رشته روبوکاپ را تدریس می‌کردم و زمانی که با پژوهشسرا آشنا شدم، طرحم را برای جشنواره خوارزمی فرستادم. طرح سامانه رهیاب¨ضدسرقت خودرو Itcs، مقام دوم کشوری را در این جشنواره به خود اختصاص داد.
- فکر ساخت سامانه رهیاب یکباره به ذهنتان رسید؟
خیر، من از زمان کودکی به رشته الکترونیک و برق آشنایی و علاقه داشتم و همین مسئله باعث شد که این سامانه را طراحی کنم. از آن جایی که پدرم مهندس الکترونیک است، زمینه برای فعالیت من مهیا شد و از 5 سالگی فعالیتم آغاز شد. در سن 15 سالگی وارد بازار کار شدم و پروژه‌هایی را به من می‌دادند که اجرا کنم.
- در دوران کودکی فضایی برای انجام کارهای الکترونیک در منزلتان وجود داشت؟
طبقه پایین منزلمان یک کارگاه تولیدی یو ـ اچ ـ اف uhf مخابرات تلویزیون بود که من همیشه به داخل کارگاه می‌رفتم. از 10 سالگی علاقه‌ام به کارهای برق و الکترونیک دوصدچندان شد و شروع به خواندن کتاب‌هایی در این زمینه کردم.
- کتاب‌هایی که مطالعه می‌کردید در چه سطحی بودند؟
کتاب‌ها در سطح دانشگاهی بودند و از آنها برای انجام کارهای عملی استفاده می‌کردم. البته این را اضافه کنم که پدرم هم در این راه به من کمک می‌کرد.
- آیا پژوهشسرای جوان منطقه 2 مکان مناسبی برای رشد استعدادهای دانش‌آموزان است؟
قبل از سکونت در منطقه 2، ساکن منطقه 15 بودیم و من عضو پژوهشسرای جوان منطقه 15 بودم. بطور کلی پژوهشسرا مکان بسیار خوبی برای رشد استعدادهای دانش‌آموزان است ولی در این میان مدارس نقش بسیار مهم‌تری را ایفا می‌کنند. به کارهای عملی در مدارس توجهی نمی‌شود و بیشتر به مباحث تئوری می‌پردازند و باید فکری به حال این مسئله کرد چرا که به نوعی مانع رشد استعدادها می‌شود.
- کمی به دوران کودکی‌تان برمی‌گردیم، در زمان کودکی چه کارهایی انجام می‌دادید؟
کنجکاوی‌های من از سن 8 سالگی شروع شد و همیشه اسباب‌بازی‌هایم را خراب می‌کردم و با آن، ربات می‌ساختم. علاقه خاصی به باز کردن تلویزیون و ضبط و ... داشتم و همین کنجکاوی‌هایم بود که موفقیت را برایم به ارمغان آورد.
- خانواده مشکلی با این خرابکاری‌های شما نداشتند؟
بطور کل همه لوازم خانگی برقی را باز می‌کردم و پدرم مرا به خاطر این کار به شدت دعوا می‌کرد. همیشه گارانتی لوازم برقی خانه ما از اعتبار ساقط می‌شد، وقتی پدرم علاقه‌ام را دید، دیگری چیزی نگفت و به نوعی زمینه پیشرفت را برایم فراهم شد.
- به نظرتان چرا کارهای عملی خیلی مورد توجه قرار نمی‌گیرند؟
بطور کل جامعه ما به سمت مدرک‌گرایی و نمره‌گرایی می‌رود و همین موضوع راه را برای پیشرفت‌های عملی و کارگاهی مسدود می‌کند. اگر به کارهای عملی توجه خاصی شود، دانش‌آموزان به مکان‌هایی مثل پژوهشسرا‌ها هم بیشتر می‌آیند. به نظر من باید علم و عمل را در کنار هم قرار داد، چرا که کارهای تئوری خسته‌کننده است.
- چه کارهایی برای گسترش فعالیت‌های عملی در سطح منطقه می‌توان انجام داد؟
فرهنگسازی قوی و تبلیغات در مدارس نقش مهمی را ایفا می‌کنند و این فرهنگسازی باید در ابتدا برای مدیران مدارس باشد تا دانش‌آموزان را به کارهای عملی، پژوهشی و ... ترغیب کنند.
- شهرداری منطقه 2 چطور می‌تواند در این راه قدمی بردارد؟
شهرداری می‌تواند با به کارگیری بچه‌هایی که رتبه‌های بالا در سطح کشور کسب می‌کنند، زمینه را برای رشد و پیشرفت جوانان بوجود آورد و در این راه کافی است از طرح‌ها و ایده‌های بچه‌ها کمک بگیرد. تنها چیزی که مسئولان باید به آن توجه کنند اعتماد به نیروی جوان است.
- در انتها چه پیامی برای والدین دانش‌آموزان دارید؟
والدین با ایجاد انگیزه در فرزندان می‌توانند به استعدادهای دانش‌آموزان سمت و جهت دهند و مطلوب است زمینه‌ای را برای پرورش این استعدادها بوجود آورند. مسئولان مدارس نیز با در نظر گرفتن ساعات بیشتر برای کارهای عملی و کارگاهی می‌توانند نقش بسزایی را ایفا کنند.
همشهری محله - 2
