این برج از آثار به جا مانده از دورهٔ سلجوقیان است و در سال 1310 با شماره 147 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیدهاست.
برج طغرل با مساحتی بالغ بر 48 متر مربع و ارتفاعی در حدود 20 متر و با اسکلتی خشتی و آجری به صورت استوانهای افراشته خودنمائی میکند که نمای داخلی آن به صورت استوانه است.
این برج شبیه عقربههای ساعت بوده و میتوان از روی تابش آفتاب روی کنگرههای آن زمان را تشخیص داد.
در ضلع شمالی و جنوبی برج دو سردر با معماری طرح رازی ساخته شده است و تقریباً تا ارتفاع 4 متری برج دیوارها به صورت توپ تا قطر دیوارهای حدود 1.5 متر تشکیل شده و دیوارهای بالای ارتفاع 4 متر به صورت تو خالی طراحی شده و وسط آن پلیکانی وجود دارد که درب آن در همان ارتفاع در ضلع شمالی بنا خودنمائی میکندکه رابطی بین قسمتهای تحتانی و فوقانی برج میباشد.
دربها و قوسهای رازی که فشار فوقالعادهای را تحمل میکند و تو خالی بودن دیوارهای فوقانی به استحکام بنا کمک کرده و جنس خشت به کار رفته در برج که از زاج و خاک و سفیده تخم مرغ است بر استحکام آن میافزاید.
از ویژگیهای جالب و منحصر به فرد این برج، کاربرد آن به عنوان یک ساعت آفتابی عظیم است.
بدین صورت که ترک-های دور تا دور برج به گونهای طراحی شده که با طلوع آفتاب در سمت شرق بنا، کمکم یکی از کنگرهها روشن میشود و آفتاب به درون آن میتابد.
با گذشت نیم ساعت از طلوع خورشید، نصف کنگره روشن میشود و با گذشت یک ساعت از طلوع خورشید، یک کنگره به طور کامل روشن میشود.
به همین ترتیب با گذشت دو ساعت دو کنگره و با گذشت سه ساعت سه کنگره روشن میشود، تا اینکه لحظهای فرا میرسد که خورشید روی نصف النهار منطقه و در بیشترین ارتفاع خود از افق قرار میگیرد.
در این هنگام خورشید دقیقاً بالای سر در جنوبی برج قرار میگیرد، زیرا دربهای برج کاملاً شمالی جنوبی بوده و روی نصفالنهار واقع است.
برج طغرل برای نخستین بار در سال ۱۳۰۱ شمسی مرمت و بازسازی شد و پس از آن لوحهای مرمر بر سردر بنا نصب شد.
اوایل دههٔ 70 بار دیگر این بنا مورد بازسازی قرار گرفت و بطور جدی در نیمهٔ سال ۱۳۷۷ آغاز و در زمستان ۱۳۷۹ به پایان رسید.