در تنظیم این گفت‌وگو که چند روز پیش در ارتفاع 2 هزار متری از سطح دریا در کوهستان توچال پشت میز گرد کوچکی با یک چای خوش رنگ روی آن و کنار قفس شیشه‌ای یک آفتاب‌پرست خوش‌خط و خال در کافی‌شاپ باشگاه بانجی جامپینگ (Bungee jumping) انجام شده است یک اشکال کوچک وجود دارد.
این گفت‌وگو با هومن هویت‌دوست، بنیانگذار بانجی‌جامپینگ در حالی انجام شده است که هنوز من گفت‌وگو کننده تجربه پریدن آزاد از ارتفاع 40 متری که هیچ از روی جوی آب هم نپریده بودم. بعد از گفت‌وگو از بالای دکل 40 متری پریدم و 20 هزار فرسنگ در رؤیاهای خودم غرق شدم. حالا که می‌خواهم این گفت‌وگو را تنظیم کنم نمی‌دانم چطور احساس حیرت‌انگیز سقوط آزاد را منعکس کنم.
تصمیم خودت را گرفته‌ای. از پله‌ها بالا می‌روی 50 پله اول را که پشت سر می‌گذاری باد دکل را تکان می‌دهد. تهران دیگری زیر پایت است. دیگر نمی‌خواهی بپری حتی وقتی طناب‌ها و تجهیزات را به تو می‌پوشانند نفست در نمی‌آید. نمی‌دانی داری چه می‌کنی اما می‌پری کاری که بعدها هرگز به واقعیت داشتن آن مطمئن نخواهی شد.
اما تو دیگر پریده‌ای و کار از کار گذشته است. حالا از هیچ ارتفاعی که نمی‌ترسم هیچ حتی از گزارش‌های بلند هم نمی‌ترسم وقتی کار تمام شد کسی بالای سرم بود. با من دست داد و گفت به جمع پرنده‌ها خوش آمدی. آن سوی این گفت‌وگو هومن هویت‌دوست، 36 ساله و مهندس عمران نشسته است. کسی که آدم‌ها را پرنده می‌کند.
- آقای هویت‌دوست، چطور شد که رفتید سراغ بانجی‌جامپینگ؟
راستش راجع به وارد کردن این بازی به ایران باید بگویم که تصمیمم کاملاً اتفاقی بود. من عاشق ارتفاع هستم، وقتی پل‌های جاده چالوس و ارتفاع سد کرج را می‌دیدم دوست داشتم که این کار را انجام دهم. یعنی پریدن از ارتفاع. بعد گفتم چرا که نه. من این تصمیم را عملی می‌کنم.
موضوع را با دوستانم در میان گذاشتم هر کس خاطره‌ای از پریدن از ارتفاع توی یک کشور دنیا داشت. من اما خودم هیچ تجربه‌ای نداشتم. من اولین تجربه پرش از ارتفاع را با دستگاهی انجام دادم که خودم به ایران واردش کردم. قضیه را جدی گرفتم. توی اینترنت راجع به آن مطالعه کردم.
از ایمنی‌اش مطمئن شدم. بعد یک طرح درباره شرایط ایمنی، مبانی پزشکی و سابقه بانجی در دنیا تهیه کردم و به سازمان تربیت بدنی ارائه کردم. 8 سال پیش بود که دستگاه را وارد کردم. همه‌اش پشت یک وانت جا می‌شد. البته بدون سازه دکل. بعد آن را در فدراسیون ورزش‌های همگانی بصورت یک انجمن ثبت کردم.
همه کارها خوب پیش رفت اما برای پیدا کردن یک مکان مناسب مشکل داشتیم. می‌خواستم یک باشگاه یا یک کلوپ ثابت داشته باشم تا بتوانم عضوگیری کنم و کار را بصورت آکادمیک انجام دهم. رفتیم سراغ مجموعه ورزشی انقلاب 2 سال رفت وآمد ما را به نتیجه نرساند.
مسئله این بود که کسی نمی‌دانست بانجی چیست. منصرف شدم. دوباره چسبیدم به کارهای ساختمانی. وسایل را که توی خانه می‌دیدم حسرت می‌خوردم. کاری بود که 90 درصدش انجام شده بود اما به نتیجه نرسیده بود.
- اما آن را کنار نگذاشتید؟
نه، برای اینکه خودم را مجاب کردم یک روز وسایل را برداشتم و با چند دوست سنگ‌نورد رفتیم جاده چالوس روی یکی از پل‌ها طناب‌ها را بستیم و قرار شد یکی از بچه‌ها با این طناب‌ها و کش‌ها بپرد. اما نپرید و خودم پریدم. از قضا یک ماشین صداوسیما هم از آنجا عبور می‌کرد. ایستاد و از پرش من فیلم گرفت.
لذتبخش‌ترین پرش زندگی‌ام بود. فقط می‌دانستم ارتفاع صخره 47 متر است و من یک طناب 45 متری به خودم بسته‌ام. نمی‌دانستم چقدر پایین خواهم آمد. تازه چیزی برای بالا کشیدن خودم نداشتم. همراهش کش یک طناب به خودم بسته بودم باید خودم را از کش خلاص می‌کردم و به طناب منتقل می‌کردم. این پرش آنقدر لذتبخش بود که گفتم دوباره کار را شروع می‌کنم باید این کار انجام بدهم.
بعد همه چیز برای من به خوبی اتفاق افتاد. مدیر مجموعه توچال را اتفاقی دیدم. قول همکاری داد و ما اولین باشگاه بانجی‌جامپینگ را با یک پیست اسکیت اینجا توی توچال راه انداختیم.
- بانجی جامپینگ چیست؟ ورزش، تفریح، ریسک یا خودآزمایی یا نه، چیز دیگری است مثلاً تجربه ترس؟
به نظر من بیش از هر چیز یک ورزش روحی است. محک زدن قدرت روح است. ما همیشه در یک مبارزه دائم روحی هستیم برای عبور از موانع و ترس‌هایمان و این بار این ترس در قالب ارتفاع ظاهر شده است.
- نتیجه چطور از آب در می‌آید آیا نتیجه‌ای که به دست می‌آید ارزش تجربه یک ترس تمام‌عیار را دارد؟
موضوع این است که درصد کمی از افرادی که تصمیم به پریدن داشته‌اند از این کار انصراف داده‌اند. نمونه‌های زیادی را داشته‌ایم که یک داوطلب در ارتفاع 40 متری حتی دیگر نتوانسته است از جایش بلند شود. چنان می‌لرزیده که از روی نیمکت تکان نمی‌خورده است. همین آدم کم‌کم خودش را باور کرده است.
اعتمادش را بازیافته و 90 درصد کسانی که یک پرش داشته‌اند آن را تکرار کرده‌اند. وقتی می‌گویم آدم درگیر یک مبارزه روحی می‌شود. من آدمی را دیدم که لبه پرتگاه دکل ایستاده بود. همه چیز برای پریدن او مهیا بود او نفس عمیق می‌کشید و به پهنای صورت اشک می‌ریخت.
تو در موقعیتی قرار می‌گیری که خیلی چیزها برای خودت روشن می‌شود. در همه جای دنیا بانجی جامپینگ جزو ورزش‌های خاص و مهیج است. این ورزش در اروپا به ورزش مدیران معروف است. بسیاری از شرکت‌های بزرگ در دنیا پرسنل خود را برای انجام این ورزش تشویق می‌کنند.
در ایران هم نمونه‌هایش را داریم. بعد از پریدن تنش‌های روانی و ذهنی‌تان تخلیه می‌شود. دیگر استرس نخواهید داشت. در هر ورزش مقداری آدرنالین ترشح می‌شود. میزان ترشح این ماده در بدن هنگام پریدن از ارتفاع خیلی‌خیلی بیشتر است و همین موضوع انرژی‌های منفی را از شما دور می‌کند و هر چه ترس شما بیشتر باشد، انرژی بازگشتی به شما بیشتر است.
بعد از آن ذهنیت‌های منفی شما پاک شده است. اعتماد به نفس و قدرت تصمیم‌گیری در شما تقویت می‌شود. اثر این ورزش به حدی است که شما حتماً بعد از پریدن دوست دارید این ورزش را به عنوان یک هدیه به دوستان نزدیک خود پیشنهاد کنید. به همین دلیل است که ما برای این مجموعه تبلیغات نکرده‌ایم. مشتری‌ها این ورزش را به دیگران توصیه می‌کنند.
- گفتید که راجع به امنیت این کار مطالعه کرده‌اید. ضریب خطای دستگاه‌ها یا احتمال سانحه چقدر است؟
ما سعی کرده‌ایم تمام سیستم از نظر فنی و قانونی الگوبرداری از سیستم‌های مطمئن دنیا باشد. حتی استانداردها را فراتر از تعریف جهانی رعایت کرده‌ایم. مثلاً اگر می‌گویند بعد از X پرش باید تجهیزات تعویض شود و این عدد را برای خودمان کوچک‌تر کرده‌ایم. تنها در شکل حرفه‌ای ممکن است خطرناک باشد.
چون حرفه‌ای‌ها در محیط‌های طبیعی می‌پرند و مثلاً طوری پرش خود را تنظیم می‌کنند که تا کم‌ترین فاصله از سنگ یا کف رودخانه سقوط کنند در این شرایط یک اشتباه محاسباتی کوچک می‌تواند خطرساز باشد. در تمام دنیا برای بستن فرد از یک جفت ساق‌بند استفاده می‌شود اما ما یک تن‌پوش را هم برای احتیاط به آن اضافه کرده‌ایم تا ورزشکاران هم با ساق‌بند و هم با یک تن‌پوش حمایت شوند.
- فکر می‌کنید این ورزش الان در ایران رقابتی شده است؟
کم‌کم دارد این اتفاق می‌افتد. مسن‌ترین فردی که طی 2 سال گذشته از این ارتفاع پریده است یک ورزشکاه 68 ساله بوده و جوان‌ترین آنها یک نوجوان 12 ساله. الان بچه‌ها با هم رقابت می‌کنند تا رکورد جدیدی را در تعداد پرش‌ها ثبت کنند. الان بالاترین رکورد 78 پرش در یک سال است و این رکورد هر روز دارد شکسته می‌شود.
متوسط پرش‌ها در هر شب چقدر است و اصلاً این کار به یک فعالیت اقتصادی سودآور تبدیل شده است؟ این شب‌ها به طور متوسط 5 تا 6 پرش داریم. البته شب‌های جمعه و روزهای تعطیل بیشتر است. هنوز به یک فعالیت اقتصادی سودآور تبدیل نشده است اما این اتفاق خواهد افتاد.
- به عنوان آخرین سؤال لطفاً از روند ثبت‌نام تا پرش شرح مختصری برای آشنایی شهروندان منطقه یک ارائه کنید.
اول یک زمان باید رزرو شود. اینجا از ساعت 17 تا 24 فرصت پریدن هست و هر 10 دقیقه یک پرش انجام می‌شود. معمولاً زمان پرش را بصورت تلفنی یا حضوری رزرو می‌کنند. از داوطلب‌ها در مورد شرایط فیزیکی‌شان سؤالاتی می‌شود. افرادی که ناراحتی قلبی داشته باشند یا به تازگی شکستگی استخوان داشته‌اند، مواد مخدر یا محرک‌های دیگر استفاده کرده باشند نمی‌توانند بپرند.
بعد ضربان قلب و فشار خون افراد چک می‌شود. آنها باید تعهدنامه‌ای را تکمیل کنند که صحت گفته‌هایشان را تأیید کند. بعد از آن بالا رفتن از پله‌ها و پریدن است. هر پرش 7/2 ثانیه سقوط آزاد است با سرعت 106 متر بر ثانیه و در پرش اول اگر درست انجام شود 34 متر سقوط آزاد خواهید داشت و نزدیک به 2 دقیقه حرکت پاندول‌وار است. پس از هر 4 پرش یک پرش رایگان برای ورزشکاران در نظر گرفته می‌شود. ضمناً برای کسانی که می‌پرند یک آموزش 10 دقیقه‌ای هم برگزار می‌شود.
همشهری محله - 1
