اما آنچه در جریان این نشست پیش آمد و اتفاقات پس از آن، برای نخستین‌بار انتقادات را به حوزه هسته‌ای کشاند. این نقدها بیشتر به نحوه توافق ایران با غرب درباره خرید سوخت از کشورهای فرانسه، روسیه و آمریکا برمی گشت. گفت وگوی همشهری با حشمت‌الله فلاحت‌پیشه، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس رادر این‌باره بخوانید:
- آخرین تحول در موضوع هسته‌ای این است که غرب بازهم انگشت اتهام را به سمت ایران نشانه رفته و شروع به فضاسازی کرده که ایران از توافقاتش در وین بازگشته است؟ این فضاسازی‌ها برای چیست؟
من معتقدم بهتر بود اصلا موضوع درخواست سوخت برای رآکتور 5 مگاواتی تهران، در جلسه ایران با گروه1+5 مطرح نمی‌شد چون جلسات ایران با اعضای 1+5 ماهیتی سیاسی دارد اما پیشنهادی که از سوی ایران در این جلسات مطرح شد ماهیتی کاملا فنی داشت؛
از آن جهت که طبق اساسنامه آژانس آن دسته از کشورهایی که تعهدشان به اساسنامه آژانس اثبات شده، می‌توانند به راحتی از طریق آژانس برای خرید سوخت درخواست داده و از کشورهای عضو باشگاه هسته‌ای که دارای توان غنی‌سازی سوخت هستند سوخت هسته‌ای دریافت کنند.
- آیا غرب به مفهوم فرانسه، انگلیس و آمریکا، در این معامله تلاش دارند ایران را به سمت تعلیق سوق دهند؟
کشورهای1+5 مشخصا فرانسه، انگلیس و آمریکا، پیشنهاد ایران را محملی قرار داده‌اند برای اینکه طرح سانتریفیوژهای خالی را که قبلا به ایران پیشنهاد شده و ایران نپذیرفته بود به‌گونه‌ای عملیاتی کنند، اینها تلاش‌شان بر این است که بین دو‌سوم تا سه چهارم از 1500کیلو سوختی که ایران تا به حال غنی‌سازی کرده است را از ما بگیرند، به روسیه ببرند، روسیه 20 درصد غنی‌سازی کند، به فرانسه بفرستد و فرانسه میله‌های سوخت به ایران تحویل بدهد.
آنها ادعاهای ممنوعه درباره ایران مطرح می‌کنند و معتقدند اگر سوختی وارد میله سوخت شود امکان استفاده‌ای غیراز استفاده سوختی از آن وجود ندارد. به هر حال اگر ما این سوخت را از کشور خارج کنیم، عملا سوختی نداریم که به سانتریفیوژها تزریق کنیم، پس مجموعه‌ای از سانتریفیوژهای ایران به‌صورت خالی باید بگردد و این یعنی تعلیق محترمانه!
- آیا پاسخ ایران بر پیش‌نویس توافقنامه به منزله رد توافقنامه است یا باید آن را به حساب بازی شطرنجی گذاشت که در مقابل حرکت غرب صورت گرفته است؟
ایران به این بازی باید از چند زاویه وارد شود: حفظ چرخه سوخت و افزایش مداوم ذخیره سوخت هسته‌ای برایمان جزء اولویت هاست، یعنی حتی اگر قرار باشد ایران در یک معامله بخشی از سوخت را بدهد، نباید بخش زیادی از سوخت خود را به دست غرب بسپارد و نباید به‌گونه‌ای عمل شود که ذخیره سوختی ایران نقصان پذیرد.
- آیا در این بازی، آژانس به‌عنوان تنها مرجع صلاحیت دار برای رسیدگی به پرونده هسته‌ای ایران، خود را کنار کشیده و به بازی سیاسی غرب تن داده است؟
الان توپ در زمین کشورهای غربی است و 1+5 باید پاسخ مناسب را به ایران بدهد، اگر غرب پاسخ مناسبی به ایران ندهد این فرصت برای ایران فراهم است که طبق حقوق خود، در چارچوب اساسنامه آژانس به سمت غنی‌سازی 20درصد پیش رود یعنی بتواند سوختی را که در حال حاضر دارد، غنی‌سازی کند.
طبیعتا ما نمی‌توانیم هرگاه یک درخواست فنی را مطرح کنیم منتظر یک هجمه سیاسی یا یک بازی سیاسی از سوی غرب باشیم، بنابراین باید به لحاظ فنی از همین حالا این امکان را برای خودمان فراهم کنیم و آژانس هم که تا به حال این همه برای ایران تکلیف تراشیده، باید برای یکبار هم که شده قابلیت خود را در اعطای سوخت هسته‌ای به ایران تایید کند.
