ورزش، معلول را به میان جامعه می‌کشاند و آنان را مستقل می‌سازد. امروزه، افراد معلول در بسیاری فعالیت‌های اجتماعی و مسابقات شرکت دارند و هویت خود را به جامعه شناسانده‌اند. به همین خاطر است که بسیاری معلولان برای نشان دادن توانمندی‌های خود و البته تلاش برای سلامت بیشتر، رو به ورزش می‌آورند.
تلاش و پشتکار معلولان منطقه در ورزش باعث شده تا تعداد زیادی از آنها در مسابقات مختلف استانی، کشوری و حتی بین‌المللی حائز رتبه شوند. با این و جود مشکلات و موانع زیادی در مسیر پیشرفت آنها وجود دارد. سراغ معاون فنی و ورزشی سازمان تربیت بدنی جنوب غرب تهران رفتیم تا از وضعیت مجموعه‌های ورزشی معلولان در منطقه جویا شویم. «محمدرضا کریمی» به سؤالات ما پاسخ می‌دهد.
- ورزش معلولان منطقه را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
تاکنون ورزشکاران زیادی از این منطقه با وجود محرومیت‌ها شرکت کرده‌اند و خوشبختانه به رتبه‌های قابل توجهی هم دست یافته‌اند. درخشش معلولان منطقه در مسابقات پارا المپیک پکن یکی از این افتخارات است که طی آن علی صادق‌زاده، محمدعلی یاری، فاطمه منتظری، سیدجواد موسوی و دیگر قهرمانان معلول منطقه باعث بالارفتن پرچم پرافتخار ایران در عرصه‌های بین‌المللی شده‌اند.
- چند ورزشکار معلول در منطقه وجود دارد؟
نزدیک به 40 ورزشکار معلول در منطقه ساکن هستند که 30 نفر از آنها در رشته دو و میدانی و 10 نفر در رشته وزنه‌برداری فعالیت می‌کنند.
- یعنی معلولان منطقه ما، فقط در همین رشته‌ها فعالیت می‌کنند؟
در این منطقه 3 رشته دو و میدانی، وزنه‌برداری و تنیس روی میز برای معلولان وجود دارد که بنا به تقاضای آنان تشکیل شده است. اگر داوطلبان برای فعالیت در رشته‌های دیگر تمایل داشته باشند، سالنی برای آنها در نظر می‌گیریم.
- سازمان تربیت بدنی جنوب غرب تهران برای معلولان منطقه چه امکاناتی در نظر گرفته است؟
این سازمان در ورزشگاه قیانوری امکاناتی برای فعالیت معلولان در رشته تنیس روی میز مهیا کرده است، اما با استقبال خوبی از سوی معلولان مواجه نبوده‌ایم. سئانس‌هایی هم برای شنای افراد معلول در این ورزشگاه تعیین شده که با استقبال ورزشکاران و سایر معلولان روبرو شده است.
سازمان تربیت بدنی، زمین چمن طبیعی اختصاصی هم در ورزشگاه شهید قیانوری برای این افراد در نظر گرفته که برای فعالیت آنان در رشته‌های دو و میدانی، پرتاب دیسک، پرتاب نیزه و ... مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- به نظر شما، این امکانات برای معلولان کافی است؟
به طور مسلم چنین امکاناتی کافی نیست و باید حمایت بیشتری از این ورزشکاران شود.
- پس چرا اقداماتی برای این افراد انجام نمی‌دهید؟
اگر امکانات بیشتری در اختیار داشته باشیم، بطور حتم دریغ نخواهیم کرد.
- این امکانات را چه نهادی باید فراهم کند؟
همه نهادها و مسئولان شهری باید به ورزش معلولان اهمیت دهند.
- ورزشگاه قیانوری هم مختص معلولان نیست و افراد عادی هم از آن استفاده می‌کنند. چرا مجموعه‌ای برای افراد معلول در منطقه وجود ندارد؟
حق با شماست. این مجموعه ورزشی مختص عموم است، اما روزهای فرد را برای استفاده معلولان در نظر گرفته‌ایم.
«علی محمدیاری» قهرمان پرتاب دیسک:
مدیون فداکاری مادرم هستم
بارها تصویر او را از تلویزیون در مسابقات دیده‌ایم. ساکن محله نعمت‌آباد است و به این موضوع افتخار می‌کند. «علی محمدیاری» یکی دیگر از ورزشکاران معلول و افتخارآفرین منطقه است که از 6 ماهگی به دلیل ویروس فلج اطفال، معلول شده است. 27 ساله است و از 7 سال پیش به ورزش روی آورده است.
در مسابقات پارالمپیک پکن موفق به دریافت مدال نقره جهان در رشته پرتاب دیسک شده و هنوز هم در این رشته ورزشی فعالیت می‌کند. محمدیاری درباره چگونگی حضور خود در مسابقات پارالمپیک می‌گوید: «فروردین ماه سال 87 مسابقاتی برگزار شد و از شرکت‌کنندگان تست گرفتند. من هم در مسابقات پرتاب دیسک موفق به ثبت رکورد شدم و همین امر باعث شد تا به مسابقات پارالمپیک اعزام شوم.»
وی علت موفقیت خود و دیگر معلولان در رشته‌های ورزشی را غیرت و همت آنها می‌داند و می‌گوید: «ورزشکاران پارالمپیک استثنایی هستند. آنها با وجود مشکل جسمانی، نه تنها گوشه‌نشین نشدند بلکه برای کشور خود افتخار آفریدند. معلولان با کمترین توان جسمی، بزرگ‌ترین افتخارات را برای کشورمان کسب کرده‌اند و همیشه به این موضوع افتخار می‌کنم.»
این قهرمان هم‌محلی از توجه ساکنان منطقه به معلولان ورزشکار قدردانی کرده و می‌گوید: «اهالی محل برای موفقیت ما دعا می‌کنند و همیشه به استقبال ما در زمان بازگشت از مسابقات می‌آیند. ما هم آرزو می‌کنیم با کسب رتبه برای کشور، دل مردم را شاد کنیم زیرا دعای خیر آنها دنبال ما و خانواده‌های ما است.»
محمدیاری ادامه می‌دهد: «همیشه قهرمانی خود را مدیون خدا، مردم و مادر فداکارم می‌دانم که با جان و دل مرا بزرگ کرده است.» وی همانند دیگر ورزشکاران معلول از نبود شغل مناسب گله می‌کند و می‌گوید:
«برای تأمین مخارج خود مجبور به انجام کار هستم. بنابراین از چندی پیش و به پیشنهاد یکی از آشنایان به مسافرکشی روی آوردم تا مخارج خود و تحصیلم را تأمین کنم. در این شغل اذیت می‌شوم زیرا گاز و ترمز خودرو دستی است و باید همه کارها را با دست انجام دهم.»
«علی صادق‌زاده» قهرمان پارالمپیک:
سختی زیادی کشیدم
در سنین کودکی معلول شده، اما هیچ وقت به این موضوع به عنوان ضعف نگاه نکرده است. معلولیت او از ناحیه پاهاست و قدرت قهرمانی او در دستانش ذخیره شده است. مدال‌های رنگین «علی صادق‌زاده» در مسابقات جهانی باعث افتخار همه ایرانیان و به ویژه اهالی منطقه است. او هرگز معلولیت را دلیلی بر ضعف و ناامیدی نمی‌داند، اما گلایه‌هایی دارد که باید شنید.
- چرا بعضی افراد فکر می‌کنند، فرد معلول در انجام کارها ناتوان است؟
این دیدگاه شخصی افراد است. هیچ وقت احساس نکردم که معلول هستم. اعتماد به نفس من باعث شد تا به استعداد وزنه‌برداری‌ام پی ببرم و در این رشته ورزشی موفق شوم. البته، رسیدن به این جایگاه هم ساده نبود و فراز و نشیب‌های زیادی در ورزش و زندگی طی کردم.
- در وزنه‌برداری با مشکلی هم مواجه شده‌اید؟
وزنه‌برداری ورزش سخت و سنگینی است. از نظر روانی تأثیرات گاه بدی در ورزشکار باقی می‌گذارد و او را دچار افسردگی می‌کند. از نظر جسمی هم، صدماتی به بدن وارد می‌شود و گاه منجر به پاره شدن رگ‌های بدن می‌شود.
- چه توصیه‌ای به ورزشکاران معلول در این رشته دارید؟
به ورزشکارانی که وارد این رشته شده‌اند، توصیه می‌کنم به این رشته تنها به عنوان یک وسیله برای ارتقای سطح سلامتی خود نگاه کنند، نه به شکل حرفه‌ای تا بدنشان همیشه سالم بماند.
- امکانات این رشته در منطقه ما چقدر است؟
متأسفانه، امکانات این رشته بسیار اندک است. 2 نفر از ورزشکاران مدال‌آور در مسابقات پارالمپیک پکن ساکن منطقه ما هستند، اما حتی یک ورزشگاه ویژه معلولان در منطقه نداریم. من از نزدیک با بسیاری از ورزشکاران معلول محله آشنا هستم و همه آنها از این کمبود‌ها گله می‌کنند.
- آیا شغل دیگری هم دارید؟
خیر. وزنه‌برداری تنها شغل من است و از همین راه امرار معاش می‌کنم. دوست دارم مسئولان حمایت بیشتری از ما داشته باشند تا ما هم برای ادامه کار دلگرم شویم. به عقیده من، نباید غم نان و مشکل امرار معاش دغدغه اصلی ورزشکاران معلول شود زیرا از ادامه کار دلسرد می‌شوند.
«امیر برزگری» عضو تیم ملی بسکتبال: مانعی برای ورزش قطع‌نخاعی‌ها نیست
«امیر برزگری» در سن یک سالگی از ناحیه پا معلول شده است. وی عضو تیم ملی بسکتبال با ویلچر، کارمند کمیته فنی هیئت ورزش‌های جانبازان و معلولان و مسئول برگزاری مسابقات جانبازان و معلولان استان تهران است. به همین خاطر، به خوبی از وضعیت و مشکلات افراد معلول آشناست.
وی درباره علت معلولیت خود می‌گوید: «از یک سالگی به علت بیماری مادرزادی از ناحیه پا معلول شدم. با این حال، تحصیلاتم را تا دیپلم ادامه دادم و به ورزش رو آوردم. از سال 74 هم در رشته بدنسازی فعالیت کردم و یکسال بعد رشته دو و میدانی و بسکتبال را انتخاب کردم و موفق به کسب رتبه‌هایی دراین رشته شدم.»
وی ادامه می‌دهد: «با وجودی که ورزشگاه ویژه‌ای برای معلولان در منطقه وجود ندارد، اما این موضوع باعث سرخوردگی ورزشکاران معلول نشده و با وجود همه سختی‌ها به کار خود ادامه دادند. تا جایی که در عرصه‌های بین‌المللی هم حائز رتبه شدند.» برزگری با اعلام این مطلب که بیشتر ورزشکاران منطقه برای انجام تمرینات ورزشی خود به مناطق دیگر می‌روند، گفت:
«سالنی در ورزشگاه شهید قیانوری برای انجام امور ورزشی معلولان اختصاص داده شده که با نبود وسایل گرمایشی و سرمایشی مواجه است.» عضو تیم ملی بسکتبال معلولان و جانبازان منطقه می‌گوید: «هر فرد معلول با هر درصد نقص عضو می‌تواند ورزش کند. حتی افراد قطع نخاعی هم می‌توانند در رشته‌هایی خاص فعالیت کنند.»
مسئول برگزاری مسابقات جانبازان و معلولان در ادامه می‌گوید: «خیلی‌ها تصور می‌کنند که افراد قطع نخاعی قادر به انجام هیچ کار و فعالیتی نیستند، اما واقعیت این است که این افراد در رشته‌های والیبال نشسته و تنیس با و یلچر شرکت می‌کنند. گروهی از قطع نخاعی‌ها هم که توانایی استفاده از دست‌ها را ندارند، ورزش‌های خاص خود را انجام می‌دهند اما هیچ رسانه‌ای به پوشش اخبار در این زمینه نمی‌پردازد.»
برزگری در پایان به رشته‌های ورزشی که معلولان قادر به انجام آنها هستند اشاره می‌کند و می‌گوید: «رشته‌های بسکتبال با ویلچر، والیبال نشسته، تنیس روی میز، تیراندازی با کمان و... از جمله ورزش‌هایی هستند که معلولان می‌توانند بر حسب علاقه در آنها شرکت کنند.»
همشهری محله - 19
