یکی از خصوصیات مهم ایشان این است که در یکی از دوران‌های بسیار حساس تاریخ این منطقه زعامت معنوی و دینی شیعه را بر عهده داشتند.
به گزارش فارس، در متن کامل پیام رهبر معظم انقلاب اسلامی به همایش بزرگداشت آیت‌الله سید ابوالحسن مدیسه‌ای اصفهانی که توسط آیت‌الله سید یوسف طباطبایی‌نژاد نماینده ولی‌فقیه و امام جمعه اصفهان صبح امروز در این همایش قرائت شد آمده است:
خیلی متشکریم از اینکه به فکر احیا نام و آثار مرحوم آیت‌الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی از بزرگان مراجع دوران اخیر افتادید؛ یکی از خصوصیات مهم ایشان این است که در یکی از دوران‌های بسیار حساس تاریخ این منطقه زعامت معنوی و دینی شیعه را بر عهده داشتند.
مرحوم آیت الله اصفهانی از سال 1339 قمری که مرحوم شریعت اصفهانی از دنیا می‌روند مرجعیت ایشان آغاز می‌شود، البته این مرجعیت در آن دوره مرجعیت مستقل و فراگیر نبوده و بزرگان دیگری مثل مرحوم آقای نائینی و مرحوم آقای حائری بودند لکن از سال 1355 قمری که در آن سال مرحوم آقای نائینی و مرحوم آقای حائری فوت می‌کنند، مرجعیت مرحوم آقا سید ابوالحسن مرجعیت مطلق در تمام قلمرو تشیع از کشورهای عربی تا هندوستان و بقیه مناطق شیعه‌نشین می‌شود.
این مرجعیت مطلق تا سال 65 قمری که سال وفات ایشان است یعنی 10 سال ادامه داشته است، شما ببینید از سال 1339 قمری که مرجعیت ایشان آغاز می‌شود (حدود1300شمسی) تا سال 1365 هجری قمری (1325شمسی) یعنی حدود 25 سال در تمام این دوران در این منطقه چه اتفاقاتی است؟
اتفاقات این منطقه در این دوران خیلی مهم است، در ایران مصادف است با روی کار آمدن رضا خان، در ترکیه روی کار آمدن آتاترک، در عربستان روی کار آمدن خاندان ملک سعود، در خود عراق نقشه جدید انگلیسی‌ها و آن ظلم‌های بزرگ در حق مردم عراق و حکومت ملک فیصل.
در یک چنین دورانی مرحوم آقا سید ابوالحسن زعامت شیعه را بر عهده داشتند که خیلی دوران دشواری است.
ممکن است کسی امروز به بعضی از مواضع مرحوم سید اعتراض کند که چرا فلان جا فلان موضع را نگرفتند یا فلان حرکت را نکردند، لکن اگر چنانچه با چشم انصاف نگاه کنیم می‌بیبنیم این بزرگوار خیلی پخته و متین و بر اساس تکلیف عمل کردند.
در برهه اول مرحوم آقا سید ابوالحسن جزو کسانی بودند که به همین حکومت عراق و انتخابات صوری انگلیسی‌ها اعتراض کردند، مرحوم خالصی از یک طرف مخالفت کرد، مرحوم آقای نائینی و آقا سید ابوالحسن هم مخالفت کردند.
این دو بزرگوار را هم از نجف به ایران تبعید کردند(در بعضی از شرح حال های آقا سید ابوالحسن خصوصیات و جزئیان این موضوع را ذکر نمی‌کنند اما خوب است ذکر بشود).
در ایران علما و بزرگان از این دو عالم بزرگ تجلیل کردند و شهر به شهر از آن‌ها استقبال کردند و با احترام وارد قم کردند.
این‌ها از چشم انگلیسی‌ها پوشیده نماند و فهمیدند که موقعیت این دو بزرگوار چقدر موقعیت بالا و برجسته‌ای است و در نتیجه در کمتر از یک سال با تمهیدات مقدماتی مجددا عذرخواهی کردند و این دو بزرگوار را با احترام به نجف برگرداندند.
برهه اول حرکت مرحوم آقا سید ابوالحسن یک چنین حرکتی بود ولی بعد در قضایای بعدی، ایشان همتش بر این است که اولا حوزه نجف را حفظ و تقویت کند و توسعه بدهد و بعد تفکرات شیعه و تشیع را در اقطار دنیای اسلام ترویج کند.
ممشای مرحوم آقا سید ابوالحسن را در امر زعامت حوزه چه در بخش علمی و تدریس و چه در بخش اداره اجتماعی حوزه انصافا جزو روسای کم نظیر محسوب می‌شوند، از نظر علمی تبرز ایشان در تسلط بر فقه است.
کتاب وسیله ایشان هم انصافا کتاب جامع و جالبی است، دوره فقه هست و از این جهت بر عروه ترجیح دارد و از جهت جمع و جور کردن مسائل و مندرج کردن مسائل متشابه با یکدیگر کتاب کم نظیر و بسیار با اهمیتی است،از نظر زندگی و برخورد و مماتشان با افراد، مثل یک طلبه معمولی بودند یعنی زندگی کاملا ساده که خود این یک هیبت عظیمی را در چشم مخاطبین ایشان و زائرین ایشان به وجود می‌آورد.
