ستاره‌هایی که در رقابت‌های باشگاهی و ملی فراتر از بازیکنان هم‌تیمی خود ظاهر شده‌اند و به ویژه در رقابت‌های جام جهانی که ویترین نمایش‌های فوتبال است، نمود بیشتری داشته‌اند. ولی در این بین ستاره‌های بزرگی نیز بوده‌اند که با وجود درخشش در سطح باشگاهی و حتی ملی فرصت حضور در این جام بزرگ را نیافته‌اند. سایت اینترنتی گل در گزارشی 10 بازیکن مشهوری را که هرگز فرصت بازی در بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبال جهان را پیدا نکردند، معرفی کرده است.
«کازویوشی میورا» از ژاپن
کازو اولین فوق ستاره فوتبال آسیا بود که در دهه 80 وارد فوتبال حرفه‌ای شد. این مهاجم نامدار در دوران طولانی بازی‌اش به عضویت تیم جنوای ایتالیا درآمد و به اولین بازیکن ژاپنی تبدیل شد که جایزه بهترین بازیکن سال آسیا را دریافت کرد.
او در سال‌های اولیه برگزاری جی لیگ ژاپن یک ستاره بود و تقریباً 100 بازی برای تیم ملی این کشور انجام داد. میورا در سال 2000 از فوتبال ملی خداحافظی کرد؛ به همین دلیل نتوانست در جام جهانی دو سال بعد از آن که به میزبانی مشترک ژاپن و کره جنوبی برگزار شد، شرکت کند. این بازیکن در 42 سالگی هنوز هم با قدرت در تیم دسته دومی یوکوهامای ژاپن بازی می‌کند و یکی از اسطوره‌های فوتبال کشورش است.
والنتینو مازولا
«لیام بردی» از ایرلند
بردی نیز همانند «جانی گیلز» که قبل از او بازی می‌کرد، به دلیل موفق نشدن تیم ملی ایرلند در صعود به جام جهانی، نتوانست در این بازی‌ها حضور یابد. هافبک برجسته تیم‌های آرسنال و یوونتوس پس از این‌که «جک چارلتون» او را قبل از پایان نیمه اول بازی دوستانه مقابل آلمان غربی در سال 1989 تعویض کرد، از فوتبال ملی جدا شد. وی به دلیل تجربه‌ای که از بازی در سری «آ» داشت، می‌توانست مقابل تیم ملی ایتالیا در جام جهانی1990، تأثیر خوبی بگذارد.
«یاری لیتمانن» از فنلاند
بزرگ‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال فنلاند به تمامی عناوین قهرمانی در سطح باشگاهی رسید اما با این‌که بیش از 120 بازی ملی داشت هرگز نتوانست خود را در جام‌جهانی نشان دهد. او در 38 سالگی همچنان برای تیم ملی فنلاند بازی می‌کند؛ پس تعجبی ندارد که در
42 سالگی شاهد حضور او در جام‌جهانی 2014 برزیل باشیم.
لیتمانن
«اریک کانتونا» از فرانسه
اریک بازیکن بداخلاقی بود که سابقه پرخاشگری‌های فراوانی داشت و این به مذاق برخی از مربیان او خوش نمی‌آمد به طوری که «امه ژاکه» با وجود فشارهای همه‌جانبه برای دعوت اریک به تیم ملی، او را دعوت نکرد و بدون کانتونا جام جهانی 1998 فرانسه را بالای سر برد.
حضور در تیم فوتبال لیدزیونایتد و قهرمانی با این تیم در سال 1992 در اولین دوره مسابقات لیگ برتر، اولین افتخار قابل ذکر این بازیکن بود؛ اما آنچه بیش از گذشته کانتونا را در مرکز توجه قرار داد، انتقال به منچستریونایتد و افتخارآفرینی‌های پی‌در‌پی با این تیم در سال‌های 1993 تا 1998 بود به گونه‌ای که فوتبال‌دوستان فرانسوی همیشه حسرت نبودن او را در تیم ملی فرانسه در دل داشتند.
اریک کانتونا
«والنتینو مازولا» از ایتالیا
او از نفرات اصلی و کاپیتان تیم تورینیو، پرچمدار سری «آ» در دهه 40 بود. مازولا در حالی که فقط 12 بار پیراهن تیم ملی ایتالیا را پوشیده بود، سال 1949 به همراه 30 بازیکن دیگر در سانحه هوایی «سوپرگا» کشته شد.
«ساندرو» پسر این بازیکن در سه جام‌جهانی از جمله جام‌جهانی 1970 که در فینال آن تیم ملی ایتالیا مقابل برزیل شکست خورد، بازی کرده است.
«برند شوستر» از آلمان غربی
وی از ستارگان تیم آلمان غربی در جریان قهرمانی در مسابقات 1980 اروپا بود که در 24 سالگی به دلیل اختلافاتی با فدراسیون فوتبال این کشور، از فوتبال ملی کناره‌گیری کرد.
جدایی او از تیم ملی آلمان پس از این‌که تصمیم گرفت به جای بازی در تیم ملی، در جشن تولد فرزندش شرکت کند، تسریع شد. آلمان غربی بدون شوستر و در حالی که او در اوج دوران بازی خود در تیم‌های بارسلونا و رئال مادرید به سر می‌برد، به سه جام جهانی صعود کرد.
«رایان گیگز» از ولز
به گفته «دونگا» سرمربی تیم ملی فوتبال برزیل، پرافتخارترین بازیکن فوتبال انگلیس، زاده ولز است.
او به همراه «نویل ساوتهال»، «مارک هیوز» و «یان راش» از اعضای تیم «تری یورات» بودند که باید به جام جهانی 1994 صعود می‌کرد. این تیم که برای صعود به جام‌جهانی باید رومانی را شکست می‌داد، با بر باد رفتن پنالتی «پل بودین»، یک فرصت طلایی را از دست داد و دو بر یک شکست خورد.
«ژرژ وه آ» از لیبریا
بهترین بازیکن قرن افریقا فاصله چندانی با حضور در جام‌جهانی 2002 نداشت؛ اما لیبریا با اختلاف یک امتیاز از صعود باز ماند. وی در سال 2002 در مصاحبه‌ای گفته بود: «اگر فقط می‌خواستم در جام‌جهانی بازی کنم، می‌توانستم به تیم ملی فرانسه یا کامرون بروم.» وه آ در سال 2005 نامزد ریاست‌جمهوری کشورش شد اما ناکام ماند.
«جرج بست» از ایرلند شمالی
«په له» در اظهار نظری در خصوص این بازیکن گفت: «بست همانند نامش بهترین بود.»
بست بااستعداد فقط 37 بار توانست برای تیم ملی کشورش به میدان برود که معروف‌ترین آنها در مقدماتی جام‌جهانی 1976 بود. در این بازی گلی که او مقابل انگلیس به ثمر رساند، مردود اعلام شد.
جرج بست
وی در جام‌جهانی 1982 اسپانیا مدت کوتاهی برای بازی در تیم ملی ایرلند شمالی در نظر گرفته شد اما به دلیل مصرف بیش از حد مشروبات الکلی، خط خورد.
«آلفردو دی استفانو» از تیم‌های آرژانتین، کلمبیا و اسپانیا
بازی برای سه کشور مختلف و پنج قهرمانی اروپا، برای این‌که ستاره رئال مادرید بتواند در جام‌جهانی بازی کند، کافی نبود. تیم ملی آرژانتین در زمان حضور او در جام‌های جهانی 1950 و 1954 شرکت نکرد. وی در همان هنگام اجازه بازی برای تیم ملی کلمبیا را هم نداشت. دی استفانو در سال 1956 تابعیت اسپانیایی گرفت؛ اما نتوانست به این تیم برای صعود به جام جهانی 1958 کمک کند. چهار سال بعد پس از صعود اسپانیا به بازی‌های شیلی در حالی که به نظر می رسید زمان حضور او در جام جهانی فرا رسیده، درست قبل از مسابقات مصدوم شد و این فرصت بزرگ را از دست داد. وی بعد از آن از فوتبال ملی خداحافظی کرد و مجبور شد به جای درخشش در جام‌جهانی، به همان پنج قهرمانی باشگاه‌های اروپا بسنده کند.
