آیدا ابوترابی: این آدمک‌ها با سکوتشان می‌خواهند به آدم‌ها چه بگویند؟ می‌خواهند با نگاه ساکت خود ما را صدا بزنند و توجه ما را جلب کنند؟ می‌خواهند نگاه ما را به‌سمت خود بکشند تا نگاهشان کنیم؟
می‌خواهند با ما حرف بزنند؟ آدم‌ها همه‌جا هستند، اما آدمک‌ها نه. سر که می‌چرخانی، همه‌جا آدم می‌بینی، کوچک و بزرگ، ولی این آدمک‌ها را همه‌جا نمی‌توان دید. بی‌شک زمین بدون آدم‌هایش چیزی کم دارد. زندگی با همین آدم‌هاست که معنا می‌یابد؛ آدم‌هایی که گاه فراموششان می‌کنیم، آدم‌هایی که گاه می‌آیند و کاری می‌کنند تا چیزی را به ما یادآوری کنند، آدم‌هایی که...
درست مثل این آدم‌های کوچک و بی‌جان که با سکوت و سکونشان، حرف‌ها می‌زنند! بی‌شک خالق این آدمک‌ها هم حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و چه راهی بهتر از کمک گرفتن از هنر برای ارتباط با آدم‌ها؟ مگر هنر چیزی به غیر این است؟ زبان مشترک بین همه‌ی آدم‌های دنیا!
ایزاک کوردال، مجسمه‌ساز و عکاس اسپانیایی، به‌خاطر ساخت مجسمه‌های کوچک شهرت دارد. او مجسمه‌هایش را در گوشه و کنار شهرها و خیابان‌ها کار می‌گذارد و از آنها عکاسی می‌کند. سوژه‌های او متنوعند، از محیط‌زیست تا فقر، جامعه و...
کوردال در مصاحبه‌ای گفته است: «نگاه ما روی زیبایی‌ها و چیزهای بزرگ متمرکز شده است. شهرهای ما یا در گذشته زیبا بوده‌اند یا هنوز مناطقی در آنها وجود دارد که پتاسیل زیبا شدن را دارند. برای من جالب است که در این مناطق، با ساخت چیزهایی در مقیاس کوچک، نوعی نگاه تازه به وجود بیاورم.»
