نزدیک به ۲۵ قرن پیش سنگ‌تراشان سرزمین پهناور پارسیان تیشه به دست گرفتند و از دل سخت سنگ باغی شاعرانه از نقش‌های گیاهی تراشیدند؛ باغی پر از نیلوفر و گل و سرو و نخل؛ باغی با پادشاهان خردمند، مردمانی فرهمند، پر از صدای سم اسب‌های تنومند، غرش شیران قدرتمند؛ باغی در دامنه کوه رحمت؛ به نام تخت جمشید.
همشهری آنلاین، پایتخت آیینی هخامنشان سرشار از راز و رمز و نماد و نشانه است. هخامنشیان از خاطره سبز ایرانیان و از میان هزاران گونه رستنی آنچه خوشایندشان بود، برگزیدند و بر در و دیوار تخت جمشید نشاندند. آزادگی و همیشه سبزی را از سرو و نخل، پاکی و نوزایی را از نیلوفر و برکت و زیبایی را از گل وام گرفتند و تخت جمشید را از خاطره و بوی این گیاهان سرشار کردند تا این بوستان بی‌برگ نماند و سرسبزی در آن جاودان شود.
نقش‌های گیاهی تخت جمشید، هم زینتی است و هم نمادین؛ نقش‌هایی که ایرانیان در طول تاریخ دراز خود آنها را از دست نداده و از دوره‌ای به دوره‌ای دیگر دست به دست کرده و به روزگار ما رسانیده‌اند؛ نقش‌هایی که هنوز هر روز بسیاری از آنها را زنده و زایا و نه فقط در تخت جمشید که بر در و دیوار بیشتر شهرهای ایران می‌بینیم.
نظر شما