عمرانی ۲ سال بعد به زادگاهش برگشت و در مدرسه‌ای که خود در آن درس خوانده بود، به تدریس ادبیات پرداخت.
وی تا اوایل انقلاب به صورت پراکنده به فعالیت شعری خود ادامه داد و در سال ۵۷ به صورت جدی وارد عرصه شعر شد و از همان دوران به عضویت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان درآمد.
خلیل عمرانی متخلص به پژمان دیری در سال ۱۳۶۷ ازدواج کرد و به دانشگاه یزد رفت و هم‌زمان با تحصیل، در واحد کارشناسی فعالیت‌های ادبی استان به پرورش استعدادهای جوان و نوجوان در زمینه شعر پرداخت.
وی در سال ۱۳۷۲، پس از اخذ لیسانس ادبیات فارسی دبیر دبیرستان آیت‌الله طالقانی بندر دیر شد و یک سال بعد، معاونت فرهنگی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی را به عهده گرفت.
در سال ۱۳۷۶ به تهران آمد و ضمن فعالیت‌های فرهنگی به تدریس ادبیات در اسلامشهر پرداخت و از سال ۱۳۷۸ کارشناس فعالیت‌های ادبی اداره کل آموزش و پرورش تهران شد.
آثار وی به صورت پراکنده در نشریات و مجلات به ویژه جنگ‌های دفاع مقدس انتشار یافت و در اغلب کنگره‌های شعر به عنوان شاعر، میهمان و داور حضور داشته است.
خلیل عمرانی در آذر سال ۱۳۹۱ و در سن ۴۸ سالگی به علت سکته مغزی درگذشت.
آثار خلیل عمرانی:
- مروارید فراموش (گزیده غزل‌ها) ۱۳۷۶
- ساعت به وقت شرعی دریا (مجموعه غزل) ۱۳۸۰
- گزیدهء شعرها (مجموعه نیستان) ۱۳۸۰