یافته‌های تازه درباره منظومه شمسی

به گزارش ماهنامه نجوم، بیش از نیمی‌ از دنباله‌دارهایی‌ که دورۀ تناوب طولانی دارند از ابر اورت می‌آیند که حاکی از آن‌ است که شاید منظومه شمسی متراکم‌تر از آنچه می‌پنداریم باشد.

دنباله‌دارهایی که دورۀ تناوب بیش از 200 سال دارند، در همه جهات در آسمان حرکت می‌کنند. مدتهاست که منجمین تصور می‌کنند دنباله‌دار‌ها از هالۀ پراکنده‌ای از اجرام یخی در اطراف منظومه شمسی به نام ابر اورت می‌آیند.

شاید این اجرام از همان صفحه‌ای که سیارات از آن تشکیل شده‌اند به وجود آمده و صدها میلیون سال بعد توسط مشتری و زحل به بیرون پراکنده شده باشند.

با این که به دلیل تاریکی ابر اورت با تلسکوپ رؤیت پذیر نیست اما ستاره‌شناسان معتقدند که از دو بخش تشکیل شده است.

تصور می‌شود، دنباله‌دارهایی که دورۀ تناوب طولانی دارند از بخش خارجی که در فاصلۀ 20،000 تا 200،000 واحد نجومی (AU) از خورشید قرار دارد، می‌آیند.

پیش‌بینی شده که منظومۀ شمسی یک قشر داخلی نیز در فاصلۀ 3000 تا 20،000    AUاز خورشید داشته‌باشد. اما پژوهشگران معتقدند که اجرامی که در داخل این قشر در حال گردش‌اند، هرگز به خورشید نزدیک نمی‌شوند تا مناظر زیبای دنباله‌دارها را در نزدیکی خورشید بسازند. آنها به محض نزدیک شدن به مشتری و زحل به فضای بین ستاره بیرون رانده می‌شوند.

یک شبیه‌سازی جدید رایانه‌ای نشان‌ می‌دهد که این مانع گرانشی در جاهایی دارای شکاف‌ است که باعث ورود برخی اجرام به مدار مشتری می‌شود. عملا مشتری و زحل این مزاحمین را در مسیری طولانی‌تر قرار می‌دهند که به خورشید نزدیک‌تر می‌شوند.