زندگی پربار میرمیران و فعالیت های متعدد او در زمینه های مختلف و دوره های مختلف، همان قدر که از بودن و نقش میرمیران حکایت می کند، راوی قصه هایی درباره معماری معاصر ایران و فراز و فرود آن در طول این سال ها نیز هست...، چرا که میرمیران جزئی از تاریخ معماری ایران است و سخن گفتن یا نوشتن درباره او می تواند عین سخن گفتن و نوشتن درباره معماری باشد.
حرکتی که غریب به 15 - 10 سال پیش شروع شد، علی الخصوص با پایان دوران دفاع مقدس و آغاز دوران سازندگی و سرازیر شدن سرمایه ها به سمت وسوی ساخت وساز چه در معنای پروژه های ملی بزرگ و چه در معنای پروژه های کوچکتر دولتی و بخش خصوصی، در کنار نیاز به توسعه بخش ساخت وساز در جایگاه سخت افزاری آن، نیازی دیگر را با خود به همراه آورد؛ آن هم توسعه بخش نرم افزاری معماری یا بخشی بود که به تولید معماری در مقام نظریه پردازانه و ایدئولوژیک می پرداخت.
وقت آن شده بود که گروهی از حرفه مندان که خودشان را حائز شرایط نظریه پردازی در این عرصه می دانستند، چه آنهایی که در دوران رونق پیش از انقلاب فعال بودند و چه آنهایی که طی دوران بعد از انقلاب پرورش یافته بودند، وقت را غنیمت شمرده، بار دیگر سعی می کردند بخش نظری معماری ایران را فعال کنند.... میرمیران در حقیقت یکی از معدود برندگان این جریان بود؛ وی در دوره ای وارد تهران و بازار ساخت و ساز پایتخت و در معنای کلی تر، ایران، شد که این صنعت بعد از مدتها داشت بار دیگر رونق را تجربه می کرد؛ فردی مستعد در زمانی مناسب در جایگاه مناسب قرار گرفته بود... نمی شود انکار کرد که ارتباطات میرمیران با مصادر امور ساخت وساز در آن برهه از زمان در موفقیتش بی تاثیر نبود، اما نباید فراموش کرد که میرمیران خودش هم معمار باهوش و مولفی بود.
نگاه ایده گرایانه میرمیران در کنار چاشنی رویکرد ناسیونالیستی در معماری که اکثراً فرمی بود تا معنایی در دورانی که معماری ایران می خواست از کویر تولید اندیشه به سمت کوچه باغ های خلاقیت حرکت کند، وقتی با دلگرمی حاصل از ارتباطات مناسب کاری توأم شد، حرکتی را به وجود آورد که با اندکی اغراق نگارنده آن را «میرمیرانیسم» در معماری معاصر ایران می نامد.
دفتر مشاوری نسبتاً بزرگ، در کنار رونق یابی مجدد دانشکده های معماری که مثل قارچ (در معنای مثبت) در شهرهای بزرگ و کوچک به وجود می آمدند و علی الخصوص جاذبه هایی که این دفتر برای دانشجویان جویای سوابق کاری ایجاد می کرد، باعث شد میرمیران بار دیگر طعم «بُرد» را بچشد؛ بُردی که این بار می شد اسمش را جذب نیروی ارزان و خلاق نامید.... سناریو داشت کامل می شد؛ پست مدرنیسم ملی گرای افراطی (باز هم بیشتر فرمال تا محتوایی) اواخر دهه 70 در کنار تب هویت طلبی، بازار اندیشه های میرمیران گرایان را در عرصه فروش یک معماری شیک و با اتیکت ایرانی، داغ می کرد. گویی میرمیران آمده بود تا به تنهایی کِشتی به گل نشسته معماری ایران را به ساحل سلامت هدایت کند و این بار داستان همیشگی قهرمان قصه های ایرانی تکرار شد... اسطوره ای متولد می شد!
