به گزارش واحد مرکزی خبر از تهران، در نوروز بهاری، طراوت و سرسبزی به طبیعت بازگشته است و مردم را به سوی خود می‌‌خواند.
سیزدهم فروردین را روز طبیعت نامگذاری کرده‌اند؛ طبیعتی که در کشور پهناور ایران، از دیرباز مورد احترام است و مردمان این سرزمین زاینده، در حفظ و پاکیزگی آن کوشیده‌اند.
برپایی جشن‌ها و آیین های ویژه روز سیزدهم فروردین، ریشه باستانی و تاریخی دارد. مردم ایران در دوره‌های مختلف تاریخی، نوروز را جشن آفرینش و آغاز هستی و زایش می‌دانستند و پایان آن را روز 13 فروردین می‌پنداشتند؛ آن را بسیار مبارک و فرخنده می‌دانستند.
ایرانیان قدیم پس از دوازده روز جشن و شادی که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را به باغ و صحرا می‌رفتند و در حقیقت به این ترتیب، رسمی بودن دوره نوروز را با شادی به پایان می‌رساندند.
پیشینه و انگیزه برگزاری جشن سیزدهم فروردین هر چه باشد؛ ایرانیان، در همه شهرها و روستاها، یک پارچه و هماهنگ، به صورت گروهی و گاه چند خانواده با هم، غذای ظهر را آماده می‌کنند و آجیل و خوردنی‌های سفره هفت سین را با خود برمی‌دارند و به دامان صحرا و طبیعت می روند؛ شوخی و بازی کردن، دویدن، تاب خوردن و در هر حال جدی نبودن، از سرگرمی‌ها و ویژگی‌های روز سیزده فروردین است.
گردش ایرانیان در سیزدهمین روز از جشن نوروزی، بزرگترین پیک نیک جهانی است؛ در این روز پدرها و مادرها، پدربزرگ‌ها و مادر بزرگ‌ها، نوه ها و نتیجه‌ها، در پیوند با طبیعت، در بوستان و دشت ها سفره‌ای پهن می‌کنند و نیمروزی را به شادی و تفریح می‌گذرانند.
با این رسم شیرین و دل پذیر ایرانی، آخرین بخ از جشن‌های نوروزی با پالایش روح و آرامش روان و احترام به طبیعت پایان می‌پذیرد.
