«جمشید بایرامی» عکاس این مجموعه است. او بیش از 10سال است که با موضوعات مذهبی لنز دوربینش را تنظیم کرده است. در این 10سال هر سال به یک شهر ایران سفر کرد و از آیین‌های مذهبی عکس گرفت.
هفته‌ای که گذشت، سفارت مکزیک در تهران از او به عنوان یک عکاس بین‌المللی تقدیر کرد. بایرامی تحصیلات آکادمیک ندارد و در پوستری که در معرفی خود بر نرده‌های خیابان انقلاب نصب کرده است می‌نویسد: «عکاسی را پیش خودم آموختم و از دانشگاه خودم فارغ‌التحصیل شدم».
او عکاس تجربی است و در گونه مستند اجتماعی فعالیت می‌کند و روح بومیان آمریکا در تصاویر او موج می‌زند. خودش در یکی از محله‌های قدیمی تهران به دنیا آمده است؛ در محله نازی‌آباد و به ضرب و زور توانست مدرک دیپلم خود را اخذ کند. او همان مدرک را هم گم کرده است.
وقتی ترک تحصیل کرده بود، کارگری در کارگاه لوله‌کشی پدرش را به هر چیز دیگری ترجیح می‌داد. خودش این‌طور روایت می‌کند: «روزی دوستم در فضای راه‌پله‌ها دوربینی به دستم داد و گفت: برو از اعزام نیروهای بسیج به جنگ عکس بگیر... من ماندم و دوربینی که حتی بلد نبودم در آن را باز کنم. شوخی‌شوخی عکاس شدم و خودم را تحویل گرفتم». او امروز از عکاس‌های مشهور ایران در سطح بین‌المللی است. عکاسی را از بستان در جنوب ایران شروع کرد و به بوستون رسید. جمشید بایرامی در آخرین روزهای هفته گذشته در بیمارستان بستری شد؛ در حالی که عکس‌هایش همچنان بر نرده‌های دانشگاه تهران آویخته است.
پزشک معالج، علت حضور او در بیمارستان را سکته اعلام کرد.
