در این گزارش «رویکرد نوین» با درک از سیاست رو به جلو تدوین شده‌است و در رویکرد خارجی این طرح به تهاجم دیپلماتیک جدید، گروه حمایت‌کننده بین‌المللی عراق، تعامل با ایران و سوریه و محتوی پهناور منطقه توصیه می‌شود و در قسمتی دیگر به رویکرد داخلی عراق و چگونه کمک کردن به عراق در زمینه‌های مختلف اشاره می‌کند و نهایتاً در جمع‌بندی خود به 79 توصیه جهت بهبود شرایط آمریکا در سیاست خارجی خود در خصوص موضوع عراق می‌پردازد.
در اولین واکنش ها «تندروهای نو محافظه‌کار» و «راستگرایان» حزب جمهوریخواه در مقابله با حامیان «میانه‌رو جمهوریخواه» با بدبینی مفرط به این طرح برخورد کرده‌اند و همزمان صداهای مختلفی نیز در دمکراتها در مخالفت با این طرح شنیده می‌شود.
البته قرار است، طرح مذکور توسط دستگاههای سیاست خارجی، شورای امنیت، سازمان C.I.A و نهادهای نظامی و بعضی از کارشناسان کاخ سفید طی دو هفته آینده مورد بررسی قرار گیرد و نهایتاً در 18 دسامبر برابر 27 آذر آقای جرج‌بوش رئیس‌جمهوری آمریکا در خصوص عراق و «سیاست پیش‌رو» سخنرانی نماید. در محیط بین‌المللی تاکنون بعضی از رهبران کرد عراقی، جریانات حاکم بر تل‌آویو و... برخوردی انتقادی و مخالف را از خود نشان داده‌اند و اکثر کشورهای دی نفع در موضوع خاورمیانه «در حال بررسی» «پیامدهای احتمالی» این طرح هستند و بنظر می‌رسد که در ژانویه و فوریه سال آینده مسیحی مواضع اکثر موافقین و مخالفین داخلی و بین‌المللی شفاف خواهد شد.
بنظر می‌رسد «موافقت مشروط» با این طرح می‌تواند طیف وسیعی را به خود اختصاص دهد. لیکن «شرط موافقت» با طرح توسط کشورهای کلیدی نقش «تعیین‌کننده‌ای» در طول عمر و «موقعیت نسبی» این طرح دارد.
موج مخالفت با طرح مذکور «لرزان» و نه «لرزنده» است و به احتمال زیاد طی بررسی‌های دو هفته آینده چگونگی «اولویت‌ها در سیستم توصیه» طرح گروه بیکر – همیلتون می‌تواند دچار تغییراتی شود.
تیم بیکر باید به این موضوع توجه کند که «هندسه امنیتی – سیاسی» منطقه به گونه‌ای است که چگونگی جدول زمانی برای اجرای طرح و «نقطه آغاز» جهت تعامل می‌تواند محتوی رویکرد را توسط «نوی‌محافظه‌کاران رادیکال» دگرگون سازد لذا بایستی در دفاع از طرح خود میزان «قاطعیت و انعطاف» را به درستی ترجمه نماید و تحلیلهایی که قصد دارد «میزان قدرت کشورهای منطقه»- را کم‌‌اهمیت جلوه دهد را بدرستی مورد توجه قرار دهد.
جمهوری اسلامی ایران با نگاه صبورانه و تعامل‌ساز صحنه را مورد ارزیابی قرار می‌دهد و تاکنون موضوع خروج نیروهای نظامی از منطقه را که مورد نیاز و درخواست «مردم عراق و افکار عمومی مردم آمریکا» است به عنوان نکته قابل تأمل مطرح ساخته است.
