البته این موضوع مختص به این فدراسیون نیست بلکه فدراسیون‌های قبلی نیز کم و بیش مبتلا به این معضل بوده‌اند.
خبر رسید که علیرضا منصوریان به‌عنوان دستیار افشین قطبی در تیم ملی فوتبال ایران فعالیت خواهد کرد.
کارنامه منصوریان کاملا مشخص است؛ یکی از مؤثرترین بازیکنان تاریخ باشگاه استقلال که سابقه بازی در تیم ملی و جام جهانی را نیز در کارنامه دارد. بحث ما هم این نیست که حکم بدهیم که آیا این پست جدید برازنده منصوریان هست یا خیر بلکه می‌خواهیم بگوییم که هیچ مبنا و معیار مشخصی برای انتخاب مربیان تیم ملی وجود ندارد و در واقع پست دستیاری سرمربی تیم ملی بسیار دست‌کم گرفته شده است.
کافی است کارنامه تیم‌های بزرگ فوتبال جهان را بررسی کنید تا به اهمیت نقش دستیار در این تیم‌ها پی ببرید. استیو مک‌لرن در تیم ملی انگلیس، یوآخیم لو در تیم ملی آلمان، کارلوس کرش در تیم منچستریونایتد و همین ژوزه مورینیو که این روزها آقای خاص فوتبال جهان است در تیم‌هایی که دستیار بودند حتی نقشی پررنگ‌تر از سرمربی در امور فنی تیم داشتند.
دستیار در واقع مغز متفکر یک تیم است تا در شرایطی که سرمربی دچار ابهام و یا قفل فکری می‌شود به یاری او بیاید. به عبارتی ساده‌تر سرمربی، مدیر ارشد تیم است و دستیارش، مجری برنامه‌های او.
به همین دلیل تیم‌های بزرگ جهان به‌گونه‌ای برنامه‌ریزی و دستیار سرمربی تیمشان را انتخاب می‌کنند که او بتواند در هر لحظه جانشین سرمربی روی نیمکت شود. آیا فدراسیون فوتبال در انتخاب اخیر خود این اصل را رعایت کرده است؟
