این خبری است که هفته گذشته قائم‌مقام وزیر آموزش و پرورش در امور تربیت بدنی و سلامت اعلام کرد. کیومرث هاشمی، دلیل این تصمیم را تأکید اسلام بر آموزش شنا به کودکان و نوجوانان، ارتقای سطح سلامت دانش‌آموزان و اجرای سند چشم‌انداز 20 ساله، بیان کرد و شرط رفتن به دوره بالاتر را یاد‌گیری شنا اعلام کرد.
اما سؤالی که مطرح می‌شود این است که آیا آموزش شنا در همه مدارس کشور امکان پذیر است؟ با چه کار کارشناسی به این نتیجه رسیده‌اید که شرط رفتن به دوره راهنمایی دانش‌آموزان پایه پنجم ابتدایی که در مدارس کپری، خشتی و گلی و عشایری و روستایی درس می‌خوانند یاد گرفتن شنا، آن هم از نوع کرال است؟
این سخنان در حالی بیان می‌شود که اغلب مدارس حتی از داشتن تیر دروازه و تور والیبال، محروم هستند. حیاط برخی مدارس هم کوچک است و با توجه به تراکم دانش‌آموزان فضایی برای ورزش کردن ندارند.
همچنین زنگ ورزش جایگاهی در مدارس کشور ندارد. با آنکه هنوز جایگاه «شنا» در بین دانش‌آموزان تبیین نشده، از قرار معلوم «ژیمناستیک» هم به مدرسه می‌رود تا احیانا از شنا عقب نماند. به گفته قائم‌مقام وزیر آموزش و پرورش، « افزون بر ورزش شنا، اجباری‌کردن ورزش ژیمناستیک را در دستور کار داریم».
آیا بهتر نیست به جای اجباری‌شدن ورزش‌های شنا و ژیمناستیک در مدارس، جایگاه «ورزش» در مدارس تبیین شود و دانش‌آموزان از وضعیت کنونی- که 80درصد آنان از فقر حرکتی رنج می‌برند- خارج شوند؟ باید از سر انجام طرح‌هایی مانند طرح «آشنا» عبرت گرفت. براساس این طرح قرار بود دانش‌آموزان ابتدایی آموزش شنا فرا بگیرند که به‌دلیل نبود امکانات و بودجه، با شکست روبه‌رو شد.کسی منکر نقشی که ورزش می‌تواند در سلامت دانش‌آموزان به‌ویژه در دوره ابتدایی ایفا کند، نیست.
ورزش مدارس در شنا یا ژیمناستیک خلاصه نمی‌شود، از اصل ورزش دانش‌آموزی نباید غافل شد که رشته‌های ورزشی فرع ماجراست. البته منکر آموزش شنا، تیر‌اندازی و حتی اسب‌سواری، ژیمناستیک، اسکی و... به دانش‌آموزان نیستیم و آن را در جای خود به فال نیک می‌گیریم اما از حرف تا عمل فاصله بسیار است.
