برخی بحث‌هایی را مطرح می‌کنند که نشان می‌دهد همچنان اندرخم یک کوچه‌اند ( این همان کاری است که ورزش مدارس را به این حال و روز انداخته‌است) و برای احیای ورزش مدارس منتظر مصوبه هستند.
هر چند که طرح افزایش ساعت ورزش از 2 به 3ساعت چند سال پیش در شورای‌عالی آموزش و پرورش به تصویب رسیده‌است ظاهرا کسی به فکر ورزش مدارس نیست و ایجاد پست قائم‌مقامی برای ارتقای ورزش مدارس هم چاره‌ساز نشده است.
قائم مقام وزیر آموزش و پرورش در امور تربیت بدنی نیز مانند دیگر مسئولانی که تنها به حرف و وعده بسنده کرده‌اند منتظر مصوبه شورای‌عالی آموزش و پرورش است که «زنگ ورزش» افزایش یابد.
البته افزایش ساعت ورزش مدارس موضوعی است که در برنامه چهارم توسعه بر آن تاکید شده ولی با وجود پایان برنامه چهارم توسعه، ساعت ورزش مدارس افزایش نیافت. کیومرث هاشمی، در گفت‌وگو با ایسنا، به نوعی به کم‌کاری آموزش و پرورش درخصوص ورزش مدارس اشاره کرده و گفته که «تاکنون در آموزش و پرورش زنگ ورزش هم از طرف فضا و امکانات مدرسه و هم از سوی خانواده‌ها جدی گرفته نشده است».
وی تاکید می کند: «با توجه به پتانسیل خوبی که در بین دانش‌آموزان و علاقه‌مندی آنها به زنگ ورزش وجود دارد، ما به راحتی می‌توانیم زنگ ورزش را در مدارس احیا کنیم.» در سخنان هاشمی، نکته‌ای بسیار حساس وجود دارد: «راحت بودن احیای ورزش مدارس»، و اینکه چرا این کار «راحت» تاکنون اجرایی نشده‌است.
این سؤالی است که مسئولان آموزش و پرورش سال‌هاست از پاسخ به آن طفره می‌روند. اکنون اغلب مدارس کشور از حیث امکانات و تجهیزات ورزشی در یک وضعیت بحرانی به سر می‌برند و بین آنها با نیازها و علایق دانش‌آموزان هیچ سازگاری وجود ندارد.
کار احیای ورزش مدارس «راحت»تر از ساخت چند هزار سالن ورزشی، اجباری شدن شنا و... در مدارس است. بهتر است کار راحت اول انجام شود تا بیمار از دست نرود و بعد به‌دنبال کارهای سخت‌تر بروید. «هرودوت»، مورخ مشهور یونانی بر این باور است: «ایرانیان از 5 تا ۲۰ سالگی 3 چیز را می‌آموختند: سوارکاری، تیروکمان، راستگویی.» آیا اکنون نیز چنین است؟
