سجادپور که در برنامه «هفت» حاضر شده بود بخش عمده صحبت‌هایش را به ماجرای تهیه‌کنندگان اختصاص داد و از تشکیل اتحادیه واحدی خبر داد؛ اتحادیه‌ای که همه تهیه‌کنندگان سینمای ایران را زیر یک سقف جمع خواهد کرد. او با راهگشا توصیف کردن 2جلسه‌ای که با تهیه‌کنندگان داشته، ابراز امیدواری کرد که تشتت سلایق اعضای این صنف جای خود را به وحدت و همدلی دهد؛
اتفاقی که اگر رخ دهد بسیار خوشایند خواهد بود و از آن به‌عنوان دستاوردهای مثبت شمقدری و همراهانش یاد خواهد شد. منتها نکته در اینجاست که درباره همین تشکل صنفی واحد نیز اختلاف‌نظرهای گسترده‌ای وجود دارد و چهره‌های شاخص برخی تشکل‌های صنفی تهیه‌کنندگی هنوز حاضر به پذیرش این تشکل تازه، با شمایلی که مدیران سینمایی توصیفش کرده‌اند، نشده‌اند.
اگر معاونت سینمایی بتواند این دسته از تهیه‌کنندگان را در خصوص ایجاد صنفی واحد متقاعد کند، می‌توان به پایان یافتن اختلاف‌های ریشه‌داری که دودش بیش از هر چیز به چشم سینمای ایران رفته امیدوار بود. لحن کلام سرشار از اعتمادبه‌نفس سجادپور نیز از چنین اتفاقی حکایت می‌کرد به‌طوری که حتی حاضر نشد به اختلاف‌نظرها در خصوص تشکیل صنف واحد و یکپارچه تهیه‌کنندگان پرداخته شود.
اهمیت دادن به این صنف نیز در صحبت‌های مدیرکل اداره نظارت و ارزشیابی تا آنجا برجسته شد که او از ظهور دوران تهیه‌کننده سالاری خبر داد. در همه جای دنیا میان اصناف سینمایی، تهیه‌کنندگان اعتبار و اقتدار ویژه‌ای دارند و یکی از راهکارهای اعتلای صنعت سینما در ایران جدی گرفتن جایگاه این صنف است؛ درحالی‌که چند سالی است اختلاف میان تهیه‌کنندگان به شدت جایگاه این صنف را تضعیف کرده‌‌است، نه معاون سابق سینمایی توانست با تشکیل شورای عالی تهیه‌کنندگان این مشکل را حل کند و نه مدیران خانه سینما توانستند میان تشکل‌ها وحدت ایجاد کنند.
اختلاف اصلی هم میان اتحادیه تهیه‌کنندگان و 3 تشکل دیگر شامل کانون تهیه‌کنندگان، انجمن تهیه‌کنندگان مستقل و مجمع فیلمسازان بود که البته اعضای اتحادیه ریزش قابل‌توجهی داشت و بسیاری از آنها به تشکل‌های دیگر پیوستند.
آیا طرح تشکیل تشکل صنفی واحد می‌تواند برای ماجرای فرساینده تشتت آرا میان تهیه‌کنندگان فرجامی خوش رقم زند؟
اگر پاسخ این سؤال مثبت است چه راهکارهایی برای جذب تهیه‌کنندگان شاخص، مهم و تأثیرگذاری که این روزها موافقتی با تشکیل این تشکل نشان نداده‌اند اتخاذ خواهد شد؟
آیا صرفاً خود تهیه‌کنندگان دور هم گرد آمده و به حل مشکلات خواهند پرداخت و نقش دولت صرفاً نظارتی است یا مدیران سینما سهم پررنگ‌تری را ایفا خواهند کرد؟ سجادپور به صنفی بودن تشکلی که در آستانه تأسیس قرار دارد تأکید چند باره کرد و از تهیه‌کنندگان خواست تا فارغ از دلبستگی‌های گروهی در جلسات حضور یابند.
او البته تشکیل فراکسیون‌های مختلف در دل این تشکل صنفی واحد را رد نکرد؛ اتفاقی که با توجه به شرایط، گریزناپذیر می‌نماید اما در آن صورت بر سر این اتحادیه همان نخواهد آمد که بر سر شورای عالی تهیه‌کنندگان آمد؟
اما مهم‌تر از تمام این موارد، اشاره گذرای مدیرکل اداره نظارت و ارزشیابی به نکته‌ای بود که در روزهای آتی محل بحث گسترده‌ای خواهد شد. سجادپور گفت: «پس از تشکیل یک صنف واحد، ساماندهی دیگر صنوف سینمایی هم برعهده این صنف قرار خواهد گرفت؛ یعنی خانه سینمای اصلاح شده‌ای که در آن زمان وجود خواهد داشت به واسطه این شورا ساماندهی خواهد شد.»
با این اظهارات، مشخص شد که تشکیل صنف واحد تهیه‌کنندگی اهدافی فراتر از حل اختلافات صنفی دارد و این مقدمه‌ای بر تحولاتی گسترده در خانه سینماست. اینکه آیا مقررات موجود اجازه چنین کاری را به معاونت سینمایی می‌دهد یا خیر یک نکته است و عزم شمقدری و همراهانش در ایجاد تغییرات، نکته‌ای دیگر.
مدیران سینمایی معمولا از تکنیک غافلگیری زیاد استفاده می‌کنند و تک جمله کلیدی سجادپور را هم باید به حساب همین غافلگیری‌هایی گذاشت که اهالی سینما کم‌کم باید به آن عادت کنند.
