و اعلام کرده که این تخفیف، تنها نباید منجر به افزایش سود برگزارکنندگان شود و باید تاثیر مستقیمی در قیمت بلیت‌ها برای شهروندان داشته باشد.
با این حال این تخفیف نه تنها به کاهش قیمت بلیت منجر نشد بلکه یک کنسرت قرار است نیمه‌های آذر در برج میلاد اجرا شود که برگزارکنندگان بلیت 70هزارتومانی برایش درنظر گرفته‌اند.اگرچه سروصدایی که این قیمت ایجاد کرد باعث شد این مبلغ فقط به چند ردیف اجرای این کنسرت محدود شود اما به‌هرحال نفس این اقدام سؤال برانگیز است.
اگر در دوره‌های قبلی حداکثر قیمت بلیت 45 یا 50 هزار تومان بود امروز این حداکثر به70 هزار تومان رسیده است و حالا این نگرانی وجود دارد که این روند، سرمشق دیگر اجراهای کنسرت‌ها شود و به‌زودی قیمت بلیت‌های عادی از 70هزارتومان شروع شده و قیمت آن چند ردیف مخصوص به 100هزار تومان برسد و این دور تسلسل ادامه پیدا کند تا روزی که دیگر هیچ مخاطبی نتواند به تماشای کنسرت بنشیند. اما سؤال اینجاست که تخفیف یاد شده در کجا لحاظ شده و چرا این تخفیف شامل حال مخاطبان نشده‌است؟
ازطرف دیگر برگزارکنندگان کنسرت از گرانی تبلیغات، دستمزد نوازندگان و هزینه‌های دیگر می‌گویند ولی از یاد می‌برند که این تخفیف به چه دلیل به کنسرت‌های موسیقی سنتی داده شده است و اصل موضوع یعنی مخاطب در این میان فراموش می‌شود.
هم برگزارکنندگان و هم هنرمندان حق دارند که از برگزاری کنسرت سود ببرند اما تکلیف مخاطب این وسط چیست؟ چرا هیچ جایی نیست که به چنین موضوعی رسیدگی کند و چرا برگزارکنندگان کنسرت خود مختارند که قیمت کنسرتشان را تعیین کنند و جایی نیست که از آنان بپرسد تخفیف 20درصدی چه شد؟
موسیقی هنری است که نیاز به حمایت دارد، چه حمایت از طرف دولت و چه از طرف بخش خصوصی. بد نیست که نهادی متولی این قضیه شود و این قیمت‌های سرکش را مهار کند.
