به گزارش هلث‌دی نیوز بر اساس پژوهشی که نتایج آن در 4 دسامبر در نسخه آنلاین ژورنال پزشکی نیوانگلند منتشر شده است،این دارو گزینه جدیدی برای درمان این لخته‌های مرگبار است که معمولا وریدهای ساق پا یا ران را گرفتار می‌کنند.
دکتر هری آر بولر، استاد پزشکی در مرکز پزشکی دانشگاهی در دانشگاه آمستردام که این تحقیق را سرپرستی کرده است،می‌گوید: "درمان با داروی خوراکی ریواروکسابان نسبت به درمان‌های رایج فعلی می‌تواند گزینه ساده‌تری به صورت تجویز یک داروی واحد با دوز ساده ثابت را در اختیار پزشک و بیمار بگذارد."
دکتر آلن کادیش، متخصص قلب و عروق و رئیس کالج تورو در نیویورک در موافقت با این نظر می‌گوید: "ریواروکسابان دست کم به همان اندازه داروی قدیمی‌تر وارفارین موثر است و به نظر می‌رسد نسبت به آن بی‌خطر تر باشد. همچنین مصرف آن ساده‌تر است، زیرا مانند وارفارین نیازی به آزمایش خون مکرر برای تنظیم دوز دارو ندارد."
هزینه این بررسی را شرکت بایر شرینگ فارما،که این دارو را در بیرون از آمریکا بازاریابی می‌کند و شرکت ارتو مک‌نیل که در صورت تایید سازمان غذا و داروی آمریکا بازاریابی این دارو درون آمریکا را به عهده می‌گیرد، پرداخته‌اند.
یک هیئت مشورتی سازمان غذا و داروی آمریکا در مارس 2009 توصیه کرد این دارو مورد تصویب قرار گیرد،اما این سازمان منتظر نتایج بررسی‌های بیشتر در حال انجام برای تصمیم‌گیری نهایی در این مورد است.
هر سال حدود 2 میلیون نفر در آمریکا به لخته شدن خون در وریدهای عمقی پا (DVT) مبتلا می‌شوند. این عارضه که با بی‌حرکت‌ماندن درازمدت برای مثال در پروازهای طولانی ممکن است رخ دهد، ممکن است در نتیجه حرکت لخته‌ها از پا به سوی ریه‌ها باعث آمبولی ریه شود که بالقوه مرگبار است.
درمان استاندارد فعلی برای مراقبت این بیماران شامل درمان با داروهای ضدانعقاد نسبتا شناخته‌شده‌ای مانند داروی خوراکی وارفارین (کومادین)با یا بدون داروی تزریقی هپارین است.
این داروها با وجود موثر بودن،در برخی از بیماران باعث پاسخ‌هایی ناپایدار می‌شوند و همچنین با سایر داروها تداخل‌های مشکل‌آفرین دارند. به خصوص در مورد وارفارین، احتمال بروز خونریزی‌های شدید و مرگبار وجود دارد.
بنابراین استفاده این داروها به نظارت شدید و مداوم احتیاج دارد.
گروه دکتر بولر در این بررسی نتایج تجویز ریواروکسابان را یک بار با تجویز داروی ضدانعقاد استاندارد انوکساپارین (یک داروی هپارین‌مانند) مقایسه کردند و در بار دوم ریواروکسابان را با دارونما به مقایسه گذاشتند.
نتایج نشان داد در گروهی که ریواروکسابان دریافت کرده بودند،نسبت به گروه دریافت‌کننده انوکساپرین موارد کمتری از لخته‌شدن رخ داده است. خونریزی‌های عمده نیز در گروه اول نسبت به گروه دوم اندکی کمتر رخ داد.
ریواروکسابان در مقایسه با دارونما نیز به طور قابل‌توجهی توانست مانع از لخته‌شدن خون در وریدها شود. گرچه میزان موارد خونریزی در بیماران دریافت‌کننده ریواروکسابان شایع‌تر از بیماران دریافت‌کننده دارونما بود، گروه پژوهشی به این نتیجه رسیدند که در مجموع این درمان جدید برای درمان DVT هم موثر و هم بی‌خطر است.
