فتواهای مفتی‌های درباری وهابی و اختلاف‌افکنی‌های آنها بین شیعیان و اهل تسنن، همه از توطئه‌ای حکایت می‌کند که وهابیون نقش ویژه‌ای به لحاظ ایدئولوژی‌سازی‌های موهوم به عهده گرفته‌اند و به‌راحتی در زمین طراحی‌شده دشمنان اسلام،بازی کرده و نقش ایفا می‌‌کنند. گرایش‌های سلفی‌گری برگرفته از آرای ابن تیمیه و نسخه سیاسی آن که در وهابیت تمرکز یافته است، عامل اصلی پیدایش القاعده و طالبان بر اثر استراتژی تسلط آمریکا بر منطقه بوده است.
دشمن در این مقطع برای عملی ساختن تهاجم این تفکر ارتجاعی و واپس‌گرایانه و مقابله با اندیشه پویای مکتب اهل بیت(ع) همسایگان شرقی ایران را انتخاب کرده است؛ به‌طوری‌که پاکستان به عنوان یکی از مراکز فعالیت گروه‌های شرور تروریستی علیه ایران انتخاب شده است.
پاکستان و افغانستان به‌دلایل پیچیدگی‌های قومی، مذهبی و معضلات اقتصادی محمل مناسبی برای پناه‌گرفتن تروریست‌ها شده‌اند و درخصوص پاکستان در خوشبینانه‌ترین حالت می‌توان گفت ناتوانی دولت مرکزی موجب ناامنی در مرزهای ما شده است؛ اگرچه برخی اخبار حکایت‌های دیگری را که بیانگر عدم رعایت حق همسایگی و حسن همجواری است، بیان می‌کند.
موضوع کاملا روشن و بدیهی است: دولت پاکستان یا توان مقابله با تروریست‌ها را دارد یا ندارد؛ اگر توان آن‌را دارد چرا اجازه می‌دهد عده‌ای جاهل وهابی آلت دست انگلیس و استعمار به راحتی در کشور آنها آموزش ببینند و به مرزهای کشور دیگری که لطف و احسان آن به همسایه مسلمان خود زبانزد است، وارد عمل شوند و مردم بی‌پناه و عزاداران امام حسین(ع) را به خاک و خون بکشند؟
گزینه دیگر آن است که پاکستان توان آن را ندارد که با تروریست‌ها مبارزه کند و کشورش به خانه امن آدمکشان و تروریست‌ها تبدیل شده است. در این صورت چرا باید دستگاه‌های مسئول ما با این کشور مماشات کنند؟ چرا از حق قانونی خود استفاده نمیکنند و با ورود به خاک پاکستان، پایگاه‌های تروریست‌ها را نابود نمیکنند؟
متاسفانه ایران از بابت همسایگان شرقی خود متحمل خسارات فراوانی شده است و از بابت بی‌مسئولیتی دولت‌های ناتوان همسایه، هموطنان زیادی شهید شده‌اند و ما نجابت زیادی به خرج داده‌ایم. ما تا کی باید تاوان دولت‌ها و کشورهایی را بدهیم که امروز به پایگاه آمریکا تبدیل شده‌اند و چرا مردم مسلمان این کشورها با دولت‌های ناکارآمد خود برخورد جدی نمیکنند و افکار عمومی آنها را به چالش نمی‌کشند؟
شاید روزمرگی‌‌ها ما را غافل کند اما خون شهیدانی چون شوشتری و محمدزاده و شهدای مسجد جامع زاهدان و جاده تاسوکی و ده‌ها شهید مظلوم و گمنام تروریستی در استان سیستان و بلوچستان و شهدای عزیز حادثه تاسوعا همه و همه گواهی است از مظلومیت تشیع سرخ علوی که به بهای وحدت بین شیعه و برادران اهل تسنن خود تاوان این همه جور را می‌پردازد.
بر مسئولان امنیتی و انتظامی است که اجازه ندهند پیچیدگی‌های امنیتی پاکستان به درون ایران راه پیدا کند و ضمن هشدار شدید به دولت پاکستان، با آنها اتمام حجت کنند که خویشتنداری ما نیز حدی دارد. نباید همسایگان لانه امن خفاشان و شب‌پرستان تروریست باشند؛ با این وصف، مماشات، دیگر معنا ندارد؟ و مردم منتظر اقدامات سریع و دقیق هستند.
