تماشاگران این فیلم‌ساز را بیشتر با فیلم «توراسان» می‌شناسند. ولی او در تمام گونه (ژانر)های سینمایی فیلم ساخته و نشان داده که توانایی کاردر انواع ژانرها را دارد. در گفت‌وگوی اینترنتی زیر، او از سینمای خود و «داستان کیوتو» می‌گوید.
«داستان کیوتو» ادای دینی به فیلم کلاسیک یاسوجیرو ازو، «داستان توکیو»، است؟
می‌توان این‌طور هم گفت. فیلم‌های خانوادگی ازو را خیلی دوست دارم و دلم می‌خواست یک کار مدرن خانوادگی بسازم که وضعیت جامعه و جوانان امروزی را به تصویر بکشد. «داستان توکیو» متعلق به زمان خودش بود، ولی هنوز هم تازگی‌اش را حفظ کرده است.
«داستان کیوتو» نشانگر این است که از کارگردانی فیلم‌های پرهیجان خسته شده‌اید و می‌خواهید فیلم‌هایی ساده‌تر کارگردانی کنید؟
طبیعی است که هر فیلمی روحیاتِ همان زمان سازنده‌اش را به تصویر می‌کشد. این فیلم هم بازتاب حال درونی فعلی من است، ولی نمی‌توانم بگویم یا قول بدهم که در آینده همین نوع فیلم‌سازی را دنبال خواهم کرد. بعید نیست کار بعدی‌ام دوباره یک فیلم حادثه‌ای پرجنب وجوش باشد. هنوز هم دوست دارم در ژانرهای مختلف فیلم بسازم و با هر کار تازه‌ای، دنیایی تازه را کشف کنم.
در «داستان کیوتو» بر مضمون خانواده تکیه کرده‌اید.
در فیلم‌های دیگرم هم این کار را کرده‌ام، حتی وقتی جنگی یا کمدی یا در ژانر سامورایی بوده‌اند. اما در این‌جا خانواده مرکز اصلی توجه است و بقیه چیزها در درجه دوم اهمیت قرار می‌گیرند. خانواده همیشه برایم اهمیت ویژه‌ای داشته.
در تعدادی از فیلم‌های شما بچه‌ها هم نقش مهمی ایفا کرده‌اند. آیا سرصحنه آنها را خیلی راهنمایی و هدایت می‌کنید؟
کارگردانی بچه‌ها سرصحنه فیلم‌برداری کار بسیار مشکلی است. یک بخش مهم کار هم به این نکته برمی‌گردد که شما در مقام کارگردان باید متوجه این نکته شوید که از دیدگاه آن کودک یا نوجوان چه چیزی خوب یا بد است. باید مسائل را از چشم آنها نگاه کنید تا بتوانید بازی خوبی ازشان بگیرید.
دوست دارید تماشاگران چه پیامی از فیلم‌های شما بگیرند؟
دوستی و محبت و احترام نسبت به دیگران. فیلم‌های سینمایی ضمن سرگرم کردن تماشاگران خود، وظیفه دارند راه درست را نیز به آنها نشان دهند و کمک کنند تا زندگی خانوادگی و اجتماعی آنها بهتر شود.
