در ابعاد نظامی ژنرال جان ابی زید فرمانده منطقه‌ای آمریکا با دریادار ویلیام فالون و ژنرال کیسی فرمانده نیروهای آمریکایی در عراق با ژنرال دیوید پترائوس فرمانده لشکر 101 هوابرد مستقر در عراق جایگزین شده‌اند.
در ابعاد سیاسی خلیل‌زاد سفیر آمریکا در عراق جای خود را به رایان کروکر سفیر آمریکا در پاکستان داده و جابه‌جایی جان نگرو پونته از سمت وزیر امنیت داخلی به قائم‌مقام وزیر امورخارجه آمریکا بی‌ارتباط با سیاست‌های جدید آمریکا در عراق و راهبرد جدید این کشور نمی‌تواند باشد.
گفته آقای رابرت گیتس وزیر دفاع جدید آمریکا در سفر چند هفته پیش وی به عراق در اینکه آمریکا قصد ماندن درازمدت در منطقه خاورمیانه را دارد، پاسخ بخش وسیعی از این پرسش‌ها را می‌دهد و این به معنای ثبات در راهبرد استمرار حضور نظامی آمریکا در منطقه و تغییر تاکتیک‌های میدانی در عراق است.
درحال‌حاضر راهبرد استمرار حضور آمریکا در منطقه خاورمیانه و عراق برای پیگیری اهداف حیاتی به‌ویژه در بخش انرژی مورد اتفاق دو حزب جمهوریخواه و دمکرات آمریکاست، اما در راهکار پیگیری این اهداف اختلاف‌نظر میان این دو حزب به چشم می‌خورد.
حزب دموکرات آمریکا به علت افزایش تلفات نظامی آمریکا در عراق طرفدار انتقال تصدی‌گری امنیتی به دولت عراق است و کاهش سریع تعداد نیروی نظامی آمریکا در این کشور است.
درحالی که حزب جمهوریخواه طرفدار اولویت سیاست مهار ناامنی در عراق و سپس آغاز کاهش نیروی نظامی مستقر در این کشور است.
بوش اخیرا اعلام کرده است که آمریکا نمی‌تواند در برابر موج گسترش ناامنی در عراق فرار کند چراکه این رفتار، آمریکا را در برابر خطر گسترش تروریزم در سرتاسر منطقه قرار خواهد داد و به همین علت تغییر تیم نظامی و سیاسی آمریکا در عراق را عمدتا برای اجرای سیاست‌های مهار ناامنی باید فرض کرد که در آن دولت مالکی نخست وزیر عراق و کردها نیز مشارکت فعالی خواهند داشت.
در چارچوب سیاست مهار ناامنی و سرکوب عناصر آن در عراق، آمریکا نیاز به نیروی نظامی بیشتری دارد و ترتیبات اولیه برای اعزام سه تیپ برای استقرار در بغداد و استان الانبار در جریان است و احتمال داده می‌شود که اعزام نیروی بیشتری در آینده مطرح گردد.
همزمان مالکی در ششم ژانویه در سالگرد تاسیس ارتش عراق در 1921 اجرای طرح امنیتی جدیدی را در شهر بغداد مطرح کرد که براساس آن بغداد به نه منطقه تقسیم می‌شود و اختیارات متمرکز نظامی به فرماندهان این مناطق واگذار گردیده تا سرعت واکنش و تصمیم‌گیری میدانی افزایش یابد.
در این طرح نیروهای آمریکایی به‌عنوان نیروهای پشتیبان تعریف شده و با ایجاد حدود 30 مرکز بازرسی مشترک در مناطق مهم بغداد جابه‌جایی نیروهای مسلح مخالف را سخت‌تر می‌کند.
بسیاری از تحلیلگران سیاسی بر این باورند که تا زمانی که در کنار طرح‌های امنیتی، برنامه سیاسی مکمل نباشد، احتمال مهار ناامنی در عراق ضعیف خواهد بود.
فرآیند ناامنی در عراق پیچیده است و عناصر داخلی و منطقه‌ای در آن درگیر هستند و زمانی می‌توان به آرامش در این کشور امیدوار شد که یک برنامه آشتی ملی واقعی در میان بازیگران اصلی سیاسی داخلی شکل گیرد و دخالت آشکار و پنهان بسیاری از رژیم‌های عربی در امور داخلی عراق پایان یابد.
