پس از گذراندان هنرستان هنرهای زیبای تهران در سال 1341 به آمریکا سفر کرد و در سال 1349 از انستیتو پرات نیویورک در رشته نقاشی و هنرهای چاپی فارغ التحصیل شد.
حسینی همین رشته را در انستیتوی هنر شیکاگو نیز گذرانده و در سال 1347 فارغ لتحصیل شد.
مهدی حسینی هنرمندی است که هم طراحی می‌کند و هم نقاشی.
طرح‌های حسینی ماهیتی تراژیک و بی‌زمان دارند. اما این تراژدی در مضمون طرح‌ها نیست، بلکه در موقعیت دراماتیکی است که فیگورهایش در آن قرار دارند.
تصویرهایش چنان با فضای سیالی که پیرامون آنها را احاطه کرده در می‌آمیزند که گویی این فضای سیال اندیشه و ماده آن را به هم پیوسته و فرم‌ها را پدید آورده است.
فضای طراح‌های حسینی به شکل نوعی آگاهی پیش بینی کننده خبر از درد و رنج انسان‌ها می‌دهد. می‌خواهد با طراحی خود به روحی خسته و رنج کشیده شکلی اندام وار ببخشد اما فیگور انسانی که پدید می‌آید، تصویری است که با کاهش‌های پی در پی به هویتی انتزاعی تبدیل شده است.
مضمون نقاشی‌های حسینی هم چشم اندازهای زندگی روزمره اشیایی است که انسان امروز ناگریز پیرامون خود می‌بیند.
حسینی اما در نقاشی‌هایش بدون جهت گیری‌های عاطفی و رها از احساسات فردی، که گه گاه منتج به احساساتی گری است، ارزش‌های بصری اشیا را محکی دوباره می‌زند و از ترکیب پذیری آنها برای دست یافتن به یک زیبایی شناسی متعادل که با جوهره و ذات نقاشی ناب هم فاصله چندانی نداشته باشد بهره می‌گیرد.
نقاشی‌های حسینی هم، به شکلی انکار ناپذیر، در پیوند با خط است. ضرباهنگ و تکرار فرم‌ها را مبنای ترکیب بندی‌های خود قرار می‌دهد و از امکانات بصری خط و فرم‌های هندسی بری بیان احساسی که نسبت به اشیا دارد سود می‌جوید.
آثار این هنرمند در نمایشگاه های داخلی و خارجی متعددی به صورت انفرادی و گروهی به نمایش گذاشته شده اند.
مهدی حسینی سال های طولانی به تدریس رشته هنر در دانشگاه های کشور پرداخته است.
