این در حالی است که کشورهای غربی در این منطقه به سرعت نفوذ خود را از دست می‌دهند. موج ناآرامی‌ها در کشورهای عربی از تظاهرات مردم تونس شروع شد و در نهایت، کنار رفتن دیکتاتورهای تحت حمایت غرب را به‌دنبال داشت. اوج این روند به ویژه در مصر دیده شد؛ جایی که مردم در مقابل نیروهای پلیس یک دیکتاتور دیگر مقاومت کردند و بر آنها چیره شدند.
بسیاری این مسئله را مشابه سقوط شوروی سابق در سال 1989 می‌دانند اما تفاوت‌های مهمی در این رابطه وجود دارد. در میان قدرت‌های بزرگی که از دیکتاتورهای عرب حمایت می‌کنند، دیگر میخائیل گورباچفی وجود ندارد. واشنگتن و متحدانش این سیاست خود را کاملا حفظ کرده‌اند که دمکراسی تنها تا جایی قابل قبول است که اهداف سیاسی و اقتصادی آنها را تأمین کند. دمکراسی فقط در میان دشمنان این کشورها باید باشد نه در حیاط خلوت آنها؛ مگر اینکه در مسیر خواسته‌های واشنگتن باشد.
مقایسه ناآرامی‌های اخیر با وقایع سال 1989 از برخی جهات هم قابل توجه است. در رومانی، واشنگتن حمایت خود را از نیکلای چائوشسکو- بدترین دیکتاتور شرق اروپا- تا زمانی ادامه داد که دیگر تابعیت او از واشنگتن قابل توجه نبود و نظر آمریکایی‌ها را تأمین نمی‌کرد. به همین خاطر آمریکا از سرنگونی او استقبال کرد و گذشته او را کاملا از یاد برد.
این یک روند همیشگی است که درباره بسیاری اجرا شده است؛ فردیناند مارکوس در فیلیپین، ژان کلود دووالیر در هائیتی، چون دو- هوآن در کره‌جنوبی، سوهارتو در اندونزی و خیلی از آدم‌های دیگر. آمریکا و متحدانش اکنون ادعا می‌کنند که نگران قدرت گرفتن افراط‌گرایان در کشورهای عربی هستند اما واقعیت این است که استقلال این کشورها از غرب بزرگ‌ترین تهدید برای آنها به حساب می‌آید. مقام‌های آمریکا در حالی ادعای ترس از قدرت گرفتن افراط‌گراها را مطرح می‌کنند که در بسیاری از مواقع این کشور برای رسیدن به اهدافش از چنین گروه‌هایی حمایت کرده است.
این مسئله را به خوبی می‌توان در عربستان سعودی یا در زمان حکومت ضیا‌ءالحق در پاکستان مشاهده کرد. به همین خاطر خواست عمومی در کشورهای عربی از سوی کشورهای غربی هیچ وقت در نظر گرفته نمی‌شود. این دکترین در تمام جهان از سوی غربی‌ها حتی در کشورهای خودشان پیاده می‌شود.
در اسناد ویکی‌لیکس رابرت گودک، سفیر وقت آمریکا در تونس درباره نارضایتی مردم از نیروهای پلیس و خانواده زین‌العابدین بنعلی گزارش‌های مختلفی ارائه کرده است. به عقیده برخی کارشناسان، اسناد ویکی‌لیکس بیشتر از آنکه افشاگری کند، یک برگ برنده برای دولت آمریکاست؛ تا جایی که گروهی عقیده دارند دولت اوباما خودش آنها را منتشر کرده است. روزنامه فایننشیال تایمز چندی پیش در گزارشی اعلام کرد که آمریکایی‌ها باید به جولیان آسانژ به خاطر این کار مدال بدهند. در واقع این اسناد افکار عمومی مردم آمریکا را هدف گرفته است تا نشان بدهد دولت این کشور به خوبی تغییر و تحولات جهان را زیر نظر دارد. البته بخشی از همین اسناد نشان می‌دهد که واشنگتن کمک‌های نظامی چندین میلیون دلاری به زین‌العابدین بنعلی و دیکتاتورهای دیگر اهدا کرده است.
در واقع، تونس در زمان حکومت بن علی در میان 5کشوری قرار داشت که بودجه کلانی از آمریکا دریافت می‌کردند. در فهرست این کشورها علاوه بر تونس، رژیم صهیونیستی، مصر، اردن و کلمبیا قرار دارند. آمریکایی‌ها در واقع در حالی از دیکتاتورهای عرب حمایت می‌کنند که افکار عمومی در این کشورها کاملا بر خلاف آنهاست. بر اساس نظرسنجی مؤسسه بروکینگز در ماه آگوست بیش از 77درصد اعراب، آمریکا و بیش از 88درصد دیگر، رژیم صهیونیستی را تهدید اصلی منطقه می‌دانند. آمریکایی‌ها این مسائل را می‌دانند و تلاش می‌کنند که خود را برای مقابله با یک توفان آماده کنند.
