این‌جا بوی هفت سین می‌آید. عکس‌‌های امیر علی جوادیان را در کتاب‌های عکس دیده‌ایم. یک سفره هفت سین کنار یک
در زیبای ارسی با شیشه‌های رنگی و پیرزنی که با عشق قرآن می‌خواند.
سفره‌های هفت سین چیده شده بر پارچه‌های قلمکار اصفهان. بعد از 13 روز تعطیلات نوروزی زمان سپردن سبزه‌ها به طبیعت است. سبزه‌ها را به رود می‌سپارند دختران نوجوان. رودخانه زاینده رود. عکاس همین لحظه‌ها را ثبت کرده است. این عکس‌ها بوی سنت های ایرانی را می‌دهند.
بعد وارد سالن دیگر می‌شویم که نقاشی‌های طبیعت آن دل‌نواز است.
این روزها در موزه هنرهای معاصر، نمایشگاه منتخبی از آثار ایرانی گنجینه موزه هنرهای معاصر با عنوان «نوروز» برگزار شده است. کار این نمایشگاه تا آخر فروردین ادامه دارد.
موضوع این نمایشگاه ،«نوروز، بهار و طبیعت» است. در این نمایشگاه، 100 اثر از آثار هنرمندانی همچون سهراب سپهری، محمد علی ترقی‌جاه، جعفر نوربخش، حسین کاظمی، ناصر‌پلنگی، فرامرز پیلارام، محمد احصایی و... دیده می‌شود.
همچنین در این نمایشگاه آثارهنر جدید از بخش جنبی سومین جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر از هنرمندان احمد کفشچیان مقدم، عبدالمجید حسینی‌راد، سید نظام‌الدین امامی‌فر، محمد مهدی انوشفر، محسن راستانی و... قرار دارد.
***
بهار، فصل نقاشی و رنگ است. این را تابلوها می‌گویند. محسن سهیلی خیابان نیاورانِ سال 1336را به‌تصویرکشیده است. دیوارهای کاهگلی بلند و مزارع را می‌بینیم. در این‌جا خبری از ماشین و ساختمان‌های فعلی نیست. منظره کرج، کاری از آندره گوالویچ در سال 1964 دیدنی است.
مرتضی کاتوزیان منظره دیواری را به تصویر کشیده است که سه پسر‌بچه بی‌خیال روی آن نشسته‌اند. اما در سالن بعدی تابلوهای شعر گونه سهراب چشم‌نوازند. در طراحی سپهری، سرعت عمل و تیزدستی را می‌بینیم. او جزئیات کم اهمیت را رها می‌کند و به جوهر اصلی اشیا نزدیک می‌شود. او نقاشی است که چشم خود را عادت‌‌داده تنهاخطوط اصلی را ببیند. حتی گاه به تنگ کردن حوزه دید خود از طریق به هم فشردن پلک ها اکتفا نمی‌کند و شب هنگام را برای طراحی انتخاب می‌کند.
می‌گویند سهراب همچون برخی دیگر از نقاشان نوپرداز، در ابتدا به کوبیسم و سپس به‌سوررئالیسم متمایل می‌شود.
ترکیب بندی‌های او چهره ساده طبیعت ایران را نشان می‌دهد؛ طرح‌های ساده اما فکر شده.
وقتی نقاشی سهراب را می‌بینیم احساس می‌کنیم که شعر سهراب را می‌خوانیم. نقاشی او عین شعر و شعرهای او عین تصویر هستند.
در این بین پنج گلدان پروانه اعتمادی را می‌بینیم. درختان زیتون حسن محجوبی و گلاب گیران جواد حمیدی. نقاشیخط جلیل رسولی و سیاه مشق‌های زیبای نصر‌الله افجه‌ای که در بوم به شکل موسیقایی شُره کرده‌اند.
اما به سالن‌های آخر که می‌رسیم صدای پرنده‌ها گوشمان را پر می‌کند. دو مرغ عشق آواز می‌خوانند.
نمایشگاه آثار هنر جدید که از بهمن ماه به مناسبت دهه فجر در موزه هنرهای معاصر برپاشده بود، همچنان ادامه دارد. قفس‌های نقره‌ای که تا سقف چیده شده‌اند، با نام «ویس و رامین»، کار اصغر کفشچیان مقدم هنوز در این نمایشگاه هست. دو مرغ عشق زنده بخشی از این کارند.
امروز ، مرغ عشق‌ها بیرون از قفس به این جا و آن‌جا سرک می‌کشند و این هم جذابیت این کار است.
می‌پرسم فرار نمی‌کنند؟
مسئول سالن می‌گوید:« عادت کرده‌اند!»
از مرغ عشق‌ها که پشت شیشه سالن به بهار بیرون از سالن چشم دوخته‌اند، خدا حافظی می‌کنم. دلم برایشان می‌سوزد. بیرون از موزه درختان پارکِ لاله جوانه زده‌اند و پرنده‌ها بر شاخساران آنها لانه می‌سازند و از بهار مست‌اند. اما دو مرغ عشق در سالن‌های تو در توی موزه بخشی از هنر جدید
شده‌اند.
موزه هنرهای معاصر، در خیابان کارگر، جنب پارک لاله قرار دارد.
