از سینمای ایران نیز گویا 35 فیلم متقاضی حضور در کن امسال بوده‌اند که از این تعداد 33 فیلم مورد پسند مسئولان جشنواره قرار نگرفته‌اند و درمورد 2 فیلم هنوز پاسخی داده نشده است. در کل احتمال اینکه نماینده‌ای از سینمای ایران به بخش مسابقه راه یابد ضعیف است و اگر هم قرار به حضور باشد باید به بخش‌های جنبی امید بست.اگر بخواهیم مروری بر حضور سینمای ایران در کن داشته باشیم می‌بینیم که در گذر سال‌ها این «ارتباط فرانسوی» فراز و نشیب‌های زیادی را داشته است. در دهه 90 سینمای ایران با آثار کیارستمی کشف بزرگ کن بود و جز این فیلمساز، کارگردانان دیگری هم فرصت درخشش در این فستیوال پیدا کردند اما سال‌هاست که این ارتباط به سردی گراییده است که دلیلش را باید در اینجا جست‌وجو کرد نه در کن. آنچه پیش‌تر به‌عنوان نشانه‌هایی از طراوت و پویایی ستایش می‌شد آنقدر به دامن تکرار افتاد که فرانسوی‌ها متوجه قلابی بودن جنس شدند.
سینمای جشنواره‌ای ایران به بن‌بست رسید و مهم‌ترین جشنواره سینمایی جهان نسبت به آن کم‌محلی پیشه کرد. از سوی دیگر درخشش در برلین را هم داریم. 2 سال پیش «درباره الی» خرس نقره‌ای را گرفت و امسال هم خرس طلای بهترین فیلم و 2 خرس نقره‌ای بهترین بازیگران زن و مرد را برای ایران به ارمغان آورد. بعید است کسی این موفقیت را به‌حساب چیزی جز خلاقیت فردی اصغر فرهادی بنویسد. در این زمینه دیگر با یک جریان موفق سروکار نداریم بلکه این آدم‌ها هستند که گاه با درخشش خود زمینه‌ای برای توفیق در محافل معتبر جهانی فراهم می‌کنند.
اگر نگاهی به فیلم‌های ستایش‌شده چند سال اخیر کن داشته باشیم به آثار کارگردانان تازه‌نفسی از قاره کهن برخورد می‌کنیم که اساسا شهرت خود را مدیون کن هستند. آنها کشف‌های تازه فرانسوی‌ها هستند و سینمای ایران به هر دلیلی سال‌هاست قابلیت چنین کشف و شهودی را در کن از دست داده است.کن البته قبله آمال نیست و همه‌چیز در این منطقه ساحلی زیبای کشور فرانسه خلاصه نمی‌شود.
این تعبیری است که در این سال‌ها برخی از مدیران و سینماگران ما نیز درباره این جشنواره به‌کار برده‌اند ولی از سوی دیگر وقتی شاهد حضور پرتعداد سینماگران ایرانی در بخش بازار فیلم هستیم که معمولا هم حاصلی به‌همراه ندارد، متوجه تناقضی می‌شویم که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت؛ نوعی آدرس غلط دادن که البته تفاوتی در صورت مسئله ایجاد نمی‌کند. چه دوست داشته باشیم و چه نه واقعیت این است که «کن» دیگر حساب جدی روی سینمای ایران باز نمی‌کند. بنابراین اگر احیانا فیلمی از ایران به یکی از بخش‌های جنبی‌اش راه‌یافت باید آن‌را یک توفیق چشمگیر بدانیم.
