روزنامه نگاری زیست‌محیطی به معنای جمع‌آوری، اثبات، پخش و نمایاندن اطلاعات راجع به رویدادها، گرایش ها، موضوعات و مردمانی است که به دنیای نا-انسانی - که انسان‌ها ضرورتا در حال تعامل با ان هستند- مربوط است.
روزنامه‌نگار زیست‌محیطی کیست؟
برای آنکه فردی یک روزنامه نگار زیست‌محیطی باشد یاید زبان و شیوه علمی را درک کند، از وقایع زیست‌محیطی تاریخی آگاه باشد، در جریان تصمیم‌گیری‌ها درباره سیاست‌های زیست‌محیطی و کار سازمان‌های زیست‌محیطی باشد، درکی کلی از ملاحظات زیست‌محیطی معاصر داشته باشد، و علیرغم پیچیدگی این اطلاعات توانایی رساندن آنها را به عموم مردم داشته باشد.
روزنامه‌نگار زیست‌محیطی در قلمرو ارتباطات زیست‌محیطی قرار می‌گیرد و سرچشمه‌های آن را می‌توان در طبیعت‌نویسی جست.
یک اختلاف‌نظر اساسی در مورد روزنامه‌نگاری زیست‌محیطی عدم توافق مداوم در باره چگونگی افتراق دادن آن از ژانرها و رشته‌های پیوسته به آن است.
تاریخ روزنامه‌نگاری زیست‌محیطی
با این که شیوه طبیعت‌نویسی تاریخی غنی دارد که سابقه آن را دست کم می‌توان تا روایت‌های اکتشافی کریستف کلمب دنبال کرد، و این سنت در آثار طبیعت‌نویسان برجسته‌ای مانند رالف والدو امرسن و هنری دیوید ثورو در اواخر قرن 19، جان باروز و جان مویر در اوائل قرن بیستم و آلدو لئوپولد در دهه 1940 ادامه‌می‌یابد، رشته روزنامه‌نگاری زیست‌محیطی تا دهه‌‌های 1960 و 1970 شکل نگرفت.
سرفصل‌های روزنامه‌نگاری زیست‌محیطی
حوزه روزنامه‌نگاری زیست‌محیطی موضوعات گوناگونی را دربر می‌گیرد از جمله:
آلودگی هوا، تنوع گونه‌ها، آلودگی‌های محیطی،پرتوتابی به عذاها، محصولات غذایی با تغییر ژنتیکی،تغییر جهانی آب وهوا، آلودگی آب‌های زیرمینی، تامین آب، سلامت شغلی، نازک‌شدن لایه اوزون، پیشگیری از آلودگی، رشد جمعیت، سلامت زیست‌محیطی، عدالت زیست‌محیطی، بیماری‌های زیست‌محیطی، اقتصاد زیست‌محیطی، اخلاق زیست‌محیطی، زیست‌بوم‌ها، انرژی، آموزش زیست‌محیطی، حفاظت زیستگاه‌های حیوانات، مدیریت دفع مواد زائد، حیات وحش.
wikipedia
